GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit keer is dat Grootinquisiteur, die onderstaand stuk eerder schreef voor zijn eigen blog. Aan burgemeester Stefan Hulman van Den Helder de twijfelachtige eer om komende zaterdag het tweehonderdste anti-vloekbord langs een voetbalveld te mogen onthullen. 'Een vloek mist ieder doel', liegt de tekst op dat bord quasi geestig. Als hij burgemeester van álle Heldenaren wil zijn, had Stefan Hulman zich uiteraard nooit tot dit gebaar moeten laten verleiden. Waar ging het mis? Voor alle duidelijkheid: Grootinquisiteur propageert niet dat iedereen maar met veel verbaal geweld door het leven moet gaan. Grootinquisiteur vindt echter wel dat mensen zelf moeten kunnen uitmaken wat goed voor ze is. Gedragscampagnes gericht op het publieke domein zijn, als ze religieus zijn geïnspireerd, in het seculiere Nederland maatschappelijk ongewenst. En het past burgemeesters niet om zich actief te scharen achter dergelijke dwingelandij, zich kritiekloos op te werpen als vertolker en daarmee een stem te geven aan een onverdraagzame religieuze minderheid.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De spelen zitten erop, en Nederland is twaalfde geworden in de – blijkbaar – zeer belangrijke medaillespiegel. We vielen daarmee buiten de zeer begeerde top tien van Olympische toplanden, maar wél aardig voor een relatief klein land, toch?
En daar raken we meteen een belangrijk punt: zegt deze medaillespiegel eigenlijk wel wat? Is het opmerkelijk te noemen dat een land met ruim 1,3 miljard inwoners de meeste medailles wint, en dat het land met het meeste geld tweede wordt?
Wij dachten van niet en gingen daarom aan het werk en maakten voor u drie alternatieve ranglijsten om te bepalen wie de ‘echte’ winnaar is van de afgelopen Olympische Spelen. Al de hieronder gemaakte lijsten zijn zuiver gebaseerd op het aantal gouden medailles, aangezien deze in de officiële medaillespiegel ook leidend zijn. Alvast een kleine spoiler: de VS en China spelen hier geen rol van betekenis!
Goud per miljoen inwoners
Dat een land met een miljard inwoners veel medailles wint, dat zal niemand verbazen, en het zegt al helemaal niets over hoe sportief zo’n land is. Hieronder dan ook een lijst van landen die de meeste gouden medailles per miljoen inwoners hebben gewonnen de afgelopen weken, een betere maatstaf van het succes.
De Georgische voetballer Levan Kobiasjvili (zie foto) weigerde het shirt van zijn club Schalke’04 aan te trekken bij het voorrondeduel voor de Champions League. De sponsor van de Duitse topclub is namelijk het Russische staatsgasbedrijf Gazprom. Kobiasjvili kwam niet in actie uit protest tegen de “Russische agressie” in zijn land.
Zo infiltreert de oorlog dus toch de sport, als tanks die stiekem iets verder doorrijden dan nodig is. De Europese voetbalbond Uefa besloot zijn vingers niet aan het conflict te branden en verbood een minuut stilte voorafgaand aan Spartak Moskou – Dinamo Kiev. Dat duel leverde overigens een vernederende nederlaag op voor de Russen: 1-4.
Eerder hadden we al het statement van de Georgische sporters op de Olympische Spelen in Peking. Zij staken kaarsjes aan voor de vrede in hun land. En we hadden de oproep van Nasji en andere pro-Kremlin-groeperingen alle Georgische sporters uit te sluiten van deelname aan diezelfde Spelen. Ze kwamen met een precedent uit 1920, toen de Duitse equipe werd geweerd in Antwerpen (meer hier over de sportieve strijd tussen de twee landen).
Dan was er nog De Kus na het schieten. Geen mortiervuur (/ auto-ongeluk) maar het luchtpistoolschieten op de Spelen. Natalja Paderina en Nino Saloekvadze waren lief voor elkaar, of gewoon sportief voor wie niets achter De Kus zoekt. Hier is-ie:
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het moet nog wel een beetje bezinken.
Aldus zwemster Femke Heemskerk, één van de vier vrouwen die Olympisch goud wonnen in de 4×100 vrije slag voor vrouwen.
Nu eerst een warme douche.
Aldus wielrenster Marianne Vos, de gedoodverfde winnares van Olympisch goud, die tijdens de wegwedstrijd er niet in slaagde om verder te komen dan plek zes.
Durft u nog een voorspelling aan voor Olympisch goud in de komende weken? Pieter van den Hoogenband op 100 meter vrije slag? Anky van Grunsven die tijdens de dressuur weer toeslaat? Of toch maar de gouden hockeydames?
There will be no restrictions on media reporting and movement of journalists up to and including the Olympic Games [and hosting the games] will help the development of human rights.
In 2001 deed het Chinese comité dat de Spelen had binnengehaald bovenstaande belofte. Nu, iets meer dan een week voor het begin van de Spelen kijken we hoeveel er terecht gekomen is van deze toezeggingen.
Binnenlandse situatie
Laten we eerst kort een blik werpen op de binnenlandse situatie. Elk struikelblok voor de buitenlandse media zal voor de binnenlandse journalisten immers nog vele malen erger zijn. Daarover kunnen we kort zijn: er verandert niets. Bijvoorbeeld, de afgelopen drie jaar lijkt op het gebied van vastzittende journalisten niets veranderd te zijn. Er blijven zo rond de dertig journalisten vastzitten, merendeels wegens (minieme) kritiek op het systeem. Recentelijk nog werd Yang Chunlin voor vijf jaar in het gevang gegooid omdat hij een petitie startte met de titel “we willen mensenrechten, geen Olympische Spelen” en moet Hu Jia drie en een half jaar zitten voor een getuigenis voor het Europees Parlement en het verspreiden van een brief waarin hij de wereld vroeg zich tijdens de spelen te concentreren op mensenrechten. Van het binnenlandse front geen nieuws, dus daar hoeven we niet al teveel verbeteringen van te verwachten.
Televisie
Dan moeten we onze hoop maar vestigen op de buitenlandse media. Maar wat hopen we dan precies, dat wij kunnen zien wat er gebeurt of dat de Chinezen kunnen zien wat er gebeurt? Waarschijnlijk beide, maar de invloed van de buitenlandse media op de gemiddelde Chinees zal miniem zijn, aangezien ze er geen letter van begrijpen. Hetgeen de Chinezen zullen zien zal strak geregisseerd worden door de speciaal hiervoor opgerichte organisatie “Beijing Olympic Broadcasting“, een Chinees bedrijf dat alle beelden in handen zal hebben. Ook de rest van de wereld krijgt deze beelden en moet het daarmee doen. De BBC heeft echter al aangegeven bij sommige evenementen zelf nog een camera te plaatsen om eventuele opgelegde regiebeslissingen te kunnen omzeilen. Maar de gewone Chinees heeft dat voordeel dus niet, waardoor de oude media niets zullen bijdragen aan meer vrijheid voor het Chinese volk.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Hij was dé revelatie in deze editie van de Tour de France: Riccardo ‘Il Cobra’ Riccò. Wat ging dat vervelende Italiaantje toch magnifiek hard de bergen op. Haast onmenselijk… En ja hoor, het derde dopingschandaal van de Tour 2008 bleek niet veel later een feit. Riccò’s urine -afgetapt na de vierde rit- bleek positief te testen op CERA, een derde generatie EPO. Iedereen weet dat valsspelen niet mag en Riccò en zijn ploeg Saunier Duval mochten de Tourkaravaan inderdaad gedag zeggen. Minder bekend is wat EPO nou precies is, wat die derde generatie inhoudt en hoe Riccò eigenlijk gepakt is.
EPO (Erythropoëtine) is een door de nieren geproduceerd hormoon, dat wil zeggen dat het dus van nature in het menselijk lichaam voorkomt. EPO stimuleert de aanmaak van rode bloedlichaampjes. De rode bloedlichaampjes worden ondere andere gebruikt voor transport van zuurstof van de longen naar de spieren en organen. Hoe meer je ervan hebt, hoe meer zuurstof er dus bij je spieren komen en hoe beter de spieren hun werk kunnen doen. Dat voorkomt dat je spieren aan de anaerobe verbranding moeten en verzuren. En reken maar dat dat van pas komt als je de Alpe d’Huez opmoet.
Bij het begin van de Tour de France vroeg GeenCommentaar zich af: wordt het een saaie Tour met meerijder Evans of komt er een verrassing, bijvoorbeeld in de vorm van Riccò?
Als we op de rustdag de tussenstand opmaken, dan blijkt het beide het geval te zijn. Cadel Evans rijdt zoals verwacht in het geel, met als meest opvallende actie geen mooie demarrage, maar een flinke valpartij. Zijn voorsprong is momenteel slechts één seconde, maar het scenario dat zich gaat ontrollen is voorspelbaar: Evans houdt de schade beperkt in de Alpen en pakt de definitieve winst in de tijdrit op de een-na-laatste dag. Minstens zo voorspelbaar is dat Valverde in het hoogtegebergte weer eens door het ijs gezakt.
Ondertussen zorgt Riccò wel voor vuurwerk door in de stijl van zijn grote idool Pantani tegen de cols op te vliegen. En dat zonder EPO (maar wel met een natuurlijk hoog hematocriet). Helaas lijkt Riccò een te matige tijdrijder om meneer degelijk Evans echt in de problemen te kunnen brengen.
In de GeenCommentaar tourpoule gaat ondertussen schrijver dezes aan de leiding met een kleine voorsprong op Hans van der Ploeg (1661 om 1636 punten). Als ik het ego had van Riccò, zou ik mezelf nu uit kunnen roepen tot superkenner, maar met een ploeg met Dessel en Popovych en zonder Menchov lijkt het meer een kwestie van eenoog in het land der blinden te zijn.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.