"Er is het Europa van de 21ste eeuw geen plaats meer voor rondtrekkende burgers als de Roma en Sinti. Het beleid moet er op gericht zijn deze mensen zo spoedig mogelijk onder te brengen op een vaste woon- en verblijfplaats". Niet mijn persoonlijke mening. Maar wel eentje die sinds gisteren veelvuldig op diverse fora wordt geventileerd. Hoogtijd dus om deze stelling eens te onderwerpen aan de Wisdom of the Krauts. "Als ik mijn tentje opzet aan de rand van de weg krijg ik een bekeuring.. ..en slapen op het strand van Monaco mocht ik ook al niet". Gelijke monniken... klinkt logisch. Maar als jouw vader, grootvader en overgrootvader niet anders deden. Jouw overgrootvader al zo leefde nog voor veel van de huidige nationale staten ontstonden, waarom zou jij dat dan niet meer mogen? Zolang je maar geen criminele dingen doet. Slapen onder de sterren is geen misdaad. Zouden wij in Europa dit kleine stukje sociale diversiteit niet moeten koesteren en op een menselijke en rechtvaardige manier inpassen? Gewoon omdat in ieder mens (heel diep) een nomade schuilgaat? Een pas gescheiden ZZP-er die vanuit de Starbucks op het Centraal Station de hele ochtend zijn zaken via gratis WiFi regelt en slechts één kopje koffie bestelt is toch ook een soort opportunistische nomade? Of zijn de Roma en Sinti gemeenschappen zo hopeloos verloederd door criminaliteit, analfabetisme en vrouwenonderdrukking dat deze manier van leven maar snel moet worden opgedoekt? Spreek vrijuit maar bedenk wel: het gaat hier om mensen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.