Closing Time | Du Hast Den Farbfilm Vergessen

https://www.youtube.com/watch?v=PLcgZCDO26Y Du hast den Farbfilm vergessen, mein Michael Nun glaubt uns kein Mensch, wie schön's hier war Alles blau und weiß und grün und später nicht mehr   Dat is inderdaad vervelend als blijkt dat je vriendje de hele vakantie in zwart/wit geschoten heeft. Nu ziet niemand hoe mooi het daar was op Hiddensee, waar je in bikini was, waar je op het FKK strand was. Toevallig bezocht ik drie jaar geleden Hiddensee, met de veerboot vanaf Rügen is het een leuke dagtocht. Er is dat kleine vuurtorentje dat amper boven de naaldbomen uitkomt, en z’n grote broer op de noordpunt, er is het vakantiehuisje van de actrice Asta Nielsen (ook bekend uit een gedicht van Paul van Ostaijen)  en er is het Gerhard Hauptmannhuis. En dat was het wel zo’n beetje. Plus het strand en de zee natuurlijk. En de rust. En die was er al in de DDR tijd. Ideaal voor de Ferien und Urlaub. En de vrolijke Schlager van Nina Hagen (ach, had mijn vrouw maar één zo’n hoed) beschrijft dat. Deze week neemt Duitsland afscheid van Bondskanselier Angela Merkel. Het zit erop voor haar, Olaf Scholz neemt het over. De militaire kapel luidt haar morgen uit door het spelen van drie verzoeknummers. En één van die liedjes is Du Hast Den Farbfilm Vergessen, gezongen in 1974 door de toen 19-jarige Nina Hagen. Overbodig om te vermelden misschien, maar Angela Merkel en Nina Hagen hebben een jeugd in de  DDR gemeen.

Door: Foto: Ted (cc)

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Closing Time | Du

Laatst had ik een avondlijke autorit en luisterde naar de radio. En pats, daar was tie ineens: Du, van Peter Maffay. Dus dat werd meezingen, hard. Het is donker en ik ben alleen immers. Ik heb dat nummer altijd in mijn hoofd voor het geval ik op een karaokepodium beland. Met dat nummer zou ik zelfs de rest van het café kunnen laten meezingen, met volle overgave. Maar er was nu iets dat me wat ongemakkelijk deed voelen. Kwam het door die #metoo toestanden, kwam het door andere berichten over geweld tegen vrouwen, over misbruik? Die tekst. Waarom had ik dat nog nooit eerder zo gehoord? Dit nummer ging niet over oneindige romantische liefde, maar over een obsessieve stalker, misschien wel over een loverboy-achtige gast. Hier was geen ruimte voor het vrouwelijk personage, hier was geen ademruimte voor haar, hier was alleen die dwingende, claimende stem van de man aan het woord. Hij geeft haar dan wel complimentjes, maar tegelijk zegt hij dat ze nooit meer van hem weg mag gaan. En dat ze bij hem hoort. Dat zij alleen hem kan begrijpen. Zo legt hij wel alle verantwoordelijkheid bij haar neer. Geen gezonde, evenwichtige relatie. Hij maakt het gelijk ook heel erg groot en dramatisch, zodat de druk op haar schouders alleen maar toeneemt: Ik heb een doel, en dat doel ben jij.
En zonder haar kan hij niet leven. Dat noem ik geen liefdesverklaring, maar dat noem ik een gijzelaarssituatie: jij mag nooit meer bij me weggaan. Du darfst nie mehr von mir geh’n. Niets kan me scheiden van jou. Nichts kann mich trennen von Dir. Meneer is wel een dwingeland en een heersertje. Wat er ook gebeurt, ik blijf bij jou, Was auch gescheh’n mag ich bleibe bei Dir zingt de maniak, (ja pas op, het blijven Schlagers) bij jou! bij jou! bij jou!

https://www.youtube.com/watch?v=AIVOC7pPGzI[/embed

Closing Time | Marianne Rosenberg

]

Uit principe luisteren wij natuurlijk sowieso geen muziek van het Schlagervolk naast ons,

zo schreef Prediker gisteren op deze plaats.

maar daarmee doen we de Duitsers en onszelf toch ernstig tekort.

en daarin heeft Prediker natuurlijk volkomen gelijk. Zo ben ik al jaren nieuwsgierig hoe Marianne Rosenberg in 1975 kon weten dat ook ik niet zo best zing.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.