Leert Rotterdam het dan nooit?

Rotterdam heeft nieuwe maatregelen aangekondigd tegen daklozen en bedelaars. De maatregelen zijn specifiek bedoeld om het bedelen tegen te gaan op grote kruispunten. Het is een mix van hulp en handhaving, met de nadruk op dat laatste. De stad zet straatteams in, opent extra opvangplekken en richt zelfs een aparte gebruiksruimte in. Maar tegelijk komen er gebiedsverboden, worden inkomsten van bedelaars afgepakt en blijft de boete het favoriete bestuurlijke wapen. Het geheel voelt als een herhaling van een oud script. Rotterdam presenteert zich graag als stoer, maar is vooral een stad die niet aarzelt om haar eigen kwetsbare inwoners onder de bus te gooien. In de aankondiging gebruikt de wethouder een bekende retorische truc: hij waarschuwt dat de situatie doet denken aan de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. De stad zou op weg zijn naar verloedering., en dat moeten we niet willen met zijn allen. Maar dat frame dient vooral een politiek doel: daklozen zijn geen mensen met problemen, maar dragers van verval. Wie zo denkt, hoeft zich ook niet af te vragen waarom iemand dakloos is geworden of waarom verslaving en schulden zo hardnekkig zijn. De zichtbare persoon op straat wordt het probleem, niet de omstandigheden die hem daar hebben gebracht. Die redenering leidt bijna automatisch tot repressie. Rotterdam grijpt dus naar instrumenten waarvan bekend is dat ze nauwelijks effect hebben. Boetes aan daklozen uitdelen is al tientallen jaren onderzocht, in binnen- en buitenland, en telkens komt dezelfde conclusie boven drijven. Het werkt niet. Mensen verdwijnen niet van straat. Ze lossen hun problemen niet sneller op. Ze accepteren niet meer hulp. Wat wel gebeurt is voorspelbaar. Schulden lopen op. Stress neemt toe. Mensen ontwijken hulpverleners omdat die samen optrekken met handhavers. Uiteindelijk worden ze nog moeilijker bereikbaar voor de zorg die de stad zegt te willen aanbieden. Rotterdam lijkt die kennis niet te willen gebruiken. Het beleid blijft zich focussen op zichtbaarheid. Het doel is niet om dakloosheid te verminderen, maar om het minder in het gezicht van automobilisten te laten wapperen. De vraag waar iemand slaapt, hoe iemand van drugs afkomt of waarom iemand überhaupt op straat staat, verdwijnt achter de vraag op welke hoek hij vooral niet moet zitten. De stad bestrijdt de plek, niet het probleem. Daar komt bij dat hulp en dwang in Rotterdam nu in één adem worden genoemd. Wie niet naar de opvang wil, riskeert een sanctie. Wie weigert zich te laten registreren, kan een gebiedsverbod krijgen. Hulp wordt zo een instrument van controle. Dat staat haaks op wat in andere steden wel werkt. Housing First, laagdrempelige begeleiding, schuldhulp zonder strafreflex en investeringen in psychische zorg leiden tot meer stabiliteit en duurzame uitstroom. Niet door mensen weg te sturen, maar door ze ergens binnen te laten komen. Rotterdam blijft, zoals ook in het verleden, kiezen voor de harde weg. Dat is een historische constante. De stad is trots op haar ruwe karakter, maar die trots komt steeds neer op dezelfde boodschap: wie niet kan meekomen moet vooral niet zichtbaar zijn. Zolang dat de leidraad blijft verschuift dakloosheid misschien van kruispunt naar zijstraat, maar nooit richting oplossing.

Door: Foto: Jurriaan on Unsplash
Foto: Haywood Magee. Caribbean immigrants arrive at Victoria Station, London, after their journey from Southampton Docks, 1956. © Haywood Magee / Getty Images

Kunst op Zondag – Museum Fenix Rotterdam

Liefde, afscheid, heimwee en geluk door de ogen van opkomende en gevierde kunstenaars, die de veelbewogen geschiedenis van migratie verbeelden in het Museum Fenix te Rotterdam.

Hoe past een leven in 1 koffer, wat neem je mee en wat laat je achter ? Welke reis heeft een koffer gemaakt ? Was het een vlucht, op weg naar de liefde, een betere toekomst, haastig of zorgvuldig ingepakt?

Fenix verzamelde de afgelopen jaren meer dan tweeduizend koffers die met hun eigenaren de wereld over reisden. In het Kofferdoolhof kan men met een audiotour dwalen tussen de koffers en hun uniek verhaal beluisteren.

Collectie Fenix. © Mark Bolk

 

Een van de gevierde kunstenaars is Adrian Paci, die in 1997 een gewelddadige opstand in Albanië ontvluchte en zijn toevlucht zocht in Italië.

Zijn artistieke expressie vertolkt vele existentiële en sociale problemen van ons tijdperk: migratie, mobiliteit, verlies, ontheeming, globalisering, culturele identiteit, nostalgie, geheugen.

Collectie Fenix. ©Adrian Paci – Een foto uit de film: Centro di Permanenza Temporanea. Wachten op een vlucht die nooit komt.

 

Allen stapten op, maar konden nergens heen…

Centro di Permanenza Temporanea , oftewel “Tijdelijk Detentiecentrum” is een korte film die de onzekere en uitzichtloze situatie van migranten verbeeld. Gevangen in een pauze van asielcentra, wachtend op een toekomst die nooit schijnt te komen.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Closing Time | Six Hills

Het fijne van af en toe een Closing Time schrijven is dat je onbeschaamd je eigen favoriet van dat moment naar voren kunt schuiven: ‘goh, wat ik deze week nou weer voor bijzonders tegenkwam.’ En dan plaats je ongegeneerd die nieuwe clip van je favoriete band. Heb jij tenminste een prettige avond.

Het Rotterdamse Lewsberg heeft een nieuwe single die bijna zes minuten duurt. Met een strakke drum en met een hypnotiserende, doordenderende gitaar. Six Hills heeft een hoog tempo, en doet natuurlijk denken aan The Velvet Underground.

Foto: Protest bij de sloop van de Tweebosbuurt, 19 april 2021 - foto: Gwen van Eijk

Is het Rotterdamse sloopbeleid racistisch?

Gisteren ontstond er in de Rotterdamse gemeenteraad een verhitte discussie over de vraag of de sloop van de Tweebosbuurt ‘racistische politiek’ is. Het was een goed maar jammer voorbeeld van hoe de politiek-maatschappelijke discussie over racisme vaak spaak loopt op mensen die zich gekwetst voelen door de beschuldiging van racisme.

De discussie in de raad ging over een discriminatoir element in een beleidsinstrument, niet over individuele racistische overtuigingen of vooroordelen van politici. Het zou helpen als politici niet in de eerste plaats focussen op wat een beschuldiging van racisme over hen zelf zegt (hoewel ze daar zeker op zouden moeten reflecteren), maar op de vraag in hoeverre beleid racistisch kan uitwerken en wat ze daaraan kunnen doen. Het is mogelijk om racistisch beleid te bedenken en uit te voeren zonder daar racistische of kwaadaardige ideeën bij te hebben. Onwetendheid en bij sommige partijen ook onverschilligheid over de mogelijke gevolgen spelen een grote rol.

Controversieel sloopbesluit

Waar ging het in de raad over? De aanleiding voor de discussie was de tv-uitzending van Opstandelingen van 3 juni, waarin het ging over ‘sloopstad Rotterdam’. In de uitzending volgt Sophie Hilbrand het verzet tegen sloop in verschillende Rotterdamse wijken, met speciale aandacht voor het verzet tegen de sloop van de Tweebosbuurt.

Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten

KRAS | Daklozen

Er zijn in Nederland 40.000 daklozen en dat aantal stijgt. Al jaren. Niet zo gek gezien de stijgende huizenprijzen en beleid om sociale huurwoningen ‘op te waarderen’. Voor Rotterdam Zuid bestaat zelfs een nationaal actieplan om betaalbare woningen weg te wieden. Kortom, er was geen enkele manier waarop de politiek dit effect kon kennen. Men was ‘geschokt’.

Omdat ik de beroerdste niet ben heb ik ook een mooie politieke oplossing. Als je je nu voorneemt om over tien jaar betaalbare woningen te bouwen met twee keer zoveel faciliteiten als minimaal nodig, dan krijgen de daklozen over twintig jaar bekeken precies waar ze recht op hebben. Probleem met onmiddellijk ingang van tafel. Graag gedaan.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Don’t Ask Me Love

Een redelijk nieuwe Nederlandse retroband. Ze komen uit Rotterdam, maar verder doet Les Robots lekker geheimzinnig over wie ze zijn. Op het podium spelen ze gemaskerd. De namen Dave von Raven, en Arjan Spies vallen wel ‘ns, van de beatgroep The Kik. Les Robots spelen jaren-zestig muziek, surfmuziek, psychedelica en muziek die prima als soundtrack bij een spaghettiwestern kan. De muziek doet denken aan The Shadows bijvoorbeeld, instrumentaal dus. En dat doen ze erg leuk.

Foto: Vattenfall Nederland (cc)

Stadsverwarming: financiële donderwolk boven de Randstad

ANALYSE - In het Klimaatakkoord is een belangrijke rol weggelegd voor stadsverwarming. Afgelopen jaar zijn er echter verschillende berichten naar buiten gekomen die grote problemen laten zien bij warmtebedrijven. De Rekenkamer Nijmegen was begin dit jaar kritisch over de totstandkoming van het warmtenet in de wijk Nijmegen-Noord. In Rotterdam was de rekenkamer ook kritisch over de plannen voor een leiding naar Leiden en bericht de NRC al een paar weken over de oplopende tegenvallers bij het Warmtebedrijf Rotterdam, waarvoor de gemeente en provincie garant staan. Het Afval Energie Bedrijf (AEB) in Amsterdam, waar de tegenvaller voor de gemeente volgens de Telegraaf op kan lopen tot een half miljard Euro, is voorlopig gered met een kapitaalinjectie van 16 miljoen Euro door gemeente en een consortium van banken.

Verwarmen met restwarmte

Op papier klinkt het altijd mooi: waarom huizen en gebouwen verwarmen met aardgas, als het ook kan met restwarmte van de industrie, elektriciteitscentrales of afvalcentrales? In de praktijk lopen bewoners, bestuurders en gemeenteraadsleden met regelmaat tegen problemen op. Een van de standaardproblemen doet zich voor bij bewoners en heeft zijn achtergrond in de regelgeving. Op papier mogen de kosten voor stadsverwarming niet hoger zijn dan de kosten van verwarmen met aardgas, in de praktijk hebben er altijd behoorlijk wat gaten in de regelgeving gezeten.

Closing Time | The Corner

Lewsberg (u weet wel, de band genoemd naar de Rotterdamse dichter Robert Loesberg) heeft een derde plaat. Hij heet In Your Hands  en er staan 9 songs op.

De plaat is wat rustiger dan z’n voorganger en is heerlijk Lewsbergs qua zang en gitaarspel. De song The Corner valt op door de viool die een rustige melodie speelt, ondersteund door een voorzichtig drummetje. De zang is zoals we hem kennen, lekker Rotterdams-Engels, en de tekst laat ruimte genoeg voor gepuzzel en interpretatie.

Closing Time | Woningnood

 Boud zingt in zijn onberispelijk Heemsteeds en Haarlems over de woningnood in Nederland. En dat was in 1966. Maar als je naar de tekst luistert, dan is er niet zo veel veranderd. Gisteravond keek ik op NPO 2 naar Danny’s Wereld over een tuindorp in Rotterdam zuid, De Wielewaal, waar de wijk gesaneerd en plat moet en de bewoners dus weg. En die komen niet terug, want  wonen op dat stukje grond wordt dan onbetaalbaar voor de huidige bewoners: wijken voor de rijken.

Closing Time | At Lunch

Waarom een plaatje van Lewsberg? Omdat ze zich genoemd hebben naar een Rotterdams schrijver: Robert Loesberg. Omdat op de eerste plaat van Lewsberg een fragment gesproken woord van Cornelis Vaandrager staat, een Rotterdammer, net als de leden van Lewsberg. Omdat het Rotterdamse Engels van Arie van Vliet zo gaaf klinkt. Omdat het rammelende gitaargeluid van Lewsberg zo doet denken aan The Velvet Underground. Omdat het zo’n heerlijk rustig, zen en tegelijk tergend videootje is, dat At Lunch.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Volgende