Een gastbijdrage in woord en beeld van Ad van der Stok De huidige samenstelling van de Eerste en de Tweede Kamer maakt verandering van artikel 23 van de grondwet mogelijk. Het uit 1917 stammende artikel dat "de vrijheid van het bijzonder onderwijs betreffende de keuze der leermiddelen en de aanstelling der onderwijzers" eerbiedigt. Dit artikel staat - in seculiere woorden - het onderwijzen van een scheppingsverhaal toe waar geen evolutie in voor komt. Tevens laat het - in PVV taal - haatzaai-imams de sharia met de paplepel naar binnen gieten. Indien alle seculiere partijen voor verandering of schrappen van artikel 23 zijn, dan is daarvoor genoeg steun in beide Kamers. De onbegrijpelijke positie van de PVV is hierbij echter cruciaal. Eerst iets over die grondwet, die verander je niet zomaar. In zowel de Eerste als de Tweede Kamer moet er twee maal over gestemd worden. Eerst over een overwegingswet, die met een gewone meerderheid moet worden aangenomen. Na erop volgende verkiezingen, dienen beide kamers met tweederde meerderheid in te stemmen. Tegenstanders zijn er met name in Christelijke hoek, waar het een gevoelige zaak is. [link op zondag niet bereikbaar] Maar slinkende zetelaantallen - met name bij het CDA - maakt het tegenhouden van zo'n verandering steeds moeilijker. Een solide seculiere tweederde meerderheid in beide kamers lijkt de komende jaren waarschijnlijk. Dat artikel 23 komt dus op de agenda. En of dat nu gebeurd of over enkele jaren hangt af van de PVV en de politieke handigheid van de oppositie.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Een gastbijdrage van Peer van der Helm, onlangs gepromoveerd aan de Vrije Universiteit op zijn onderzoek naar het leefklimaat in Justitiele Jeugdinrichtingen. Het stuk is ook op Sociale Vraagstukken te lezen.
Het plan van de staatssecretaris Teeven van Veiligheid en Justitie om het jeugdstrafrecht aan te scherpen, is heilloos. Strenger straffen helpt niet, dat is wetenschappelijk aangetoond. Opvoeden helpt wel. Maar het is, mede in het huidige beleidsklimaat, een uiterst delicate opdracht.
Staatssecretaris Fred Teeven wil volgens een brief van 25 juni aan de Kamer de maximale celstraf voor jongeren van 15, 16 en 17 jaar verhogen van twee naar vier jaar. Daarnaast wil de staatssecretaris de mogelijkheden tot het opleggen van taakstraffen beperken en de jeugd-tbs laten overgaan in tbs voor volwassenen. Gezamenlijk leiden deze maatregelen tot een enorme verharding van het jeugdstrafrecht.
Met zijn voorstel lijkt Teeven een diepe knieval te willen maken voor de PVV. Deze partij roept in de maatschappelijke discussie over de aanpak van jonge criminelen (12-18 jaar) vaak het beeld op van ‘onverbeterlijke stadsroofdieren waarbij niks werkt’. Ik vraag mij af of een zinvol debat over de bestrijding van jeugdcriminaliteit gebaat is bij dit soort metaforen. Natuurlijk raken we boos, verdrietig of gefrustreerd door de daden van sommige jongeren, maar we moeten ons altijd blijven realiseren dat zij kinderen zijn wier hersenen – en daarmee hun gedrag – nog niet uitontwikkeld zijn. Er is dus een mogelijkheid voor gedragsverandering.
Dat dit land in een vrije val van anti-Marokkanenhysterie is beland, bewijst de PVV deze week wel weer met het zoveelste rondje Kamervragen naar aanleiding van sensationalistische berichtgeving door TMG BV. Dat er een Turk dood en beschadigd in een politiecel werd gevonden, is kennelijk een onbeduidend nieuwtje. Wel vond de partij van de brievenbuspissers, zwangerevrouwenstompers, kopstotenuitdelers en belastingfraudeurs het nodig de ministers van Binnenlandse Zaken en van Veiligheid & Justitie aan hun jasje te trekken omdat vijf Marokkanen in Zandvoort zowaar de blackberry van een meisje hadden gejat.
‘Politie rukt uit voor strandtuig in Zandvoort’, kopte de Telegraaf. “Marokkaans straatterrorisme”, blèrt de PVV. En op GeenStijl herhaalt men nog maar eens dat dit land het zat is (c’est ça!), de rechtsstaat deaud, en doet bij voorbaat huilie-huilie dat ze wel voor racist zullen worden uitgemaakt als men voorzichtig suggereert dat knokploegen om “lichtgetinte jongeren” het ziekenhuis in te tremmen inmiddels best wel een beetje begrijpelijk en gerechtvaardigd zouden zijn.
Als we Bert Brussen mogen geloven bedoelt men bij GeenStijl met kreten als “Nu is het te laat. De eindstrijd is ingezet. Final battle: Helmond. FITTIE!” eigenlijk dat Job Cohen alsnog premier moet worden en dat alle burgemeesters van Nederland zeecontainers aan kopjes koffie moeten drinken met hun bange burgers om uit te leggen dat het toch zo verdomde moe-hoe-hoeilijk is hen adequaat te beschermen tegen het tuig dat onze straten afschuimt (“koekje erbij?”). Dat de reaguurders dat toch echt een *tikkie* anders begrijpen, mag uiteraard geen naam hebben; tachtig procent van dat volk is volgens Brussens ‘Eerste wet van Lucas’ immers sowieso volstrekt mongeaul. Dat het hele publicitaire model van GeenStijl is gebaseerd op het voeren van hetzerige stukjes aan die schare Pritt Kids zodat zij daar hun haat jegens iedereen die niet blank is en als corporate loonslaaf op kantoor werkt weer eens ongegeneerd op kunnen botvieren, daar heeft meneer het uiteraard liever niet over.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
DATA - Een gastbijdrage van Flip Vandyke. Lees meer op zijn weblog, Landgenoten of Buitenlui?
De PVV kreeg vorige week veel aandacht met de uitspraak van Wilders in De Telegraaf dat hij vond dat de zgn. ‘derde generatie’ niet tot de autochtonen moet worden gerekend, maar tot de allochtonen. Op Nu.nl weidde PVV-Tweedekamerlid Joram van Klaveren, die kennelijk belast is met de uitwerking van dit voorstel, nog wat nader over dit idee uit.
Hoon was zijn deel, want hoeveel generaties denkt de PVV die etikettering eigenlijk vol te houden; wordt met deze verruiming niet een groot deel van de autochtonen ineens tot ‘allochtoon’ bestempeld; en wanneer geldt iemand dan wel of niet als ‘allochtoon’? Smalend werd de vergelijking getrokken met de Neurenberger Rassenwetten. Dat lijkt een goedkope sneer, maar zo gek is die vergelijking nu ook weer niet, gezien de absurde constructies waarmee iemand als ‘allochtoon’ wordt geclassificeerd. Bovendien dringt de vraag zich op hoe koosjer de motieven van de PVV zijn in deze. Gaat het er niet vooral om, allochtonen in het verdachtenbankje te houden?
Afgelopen maandag reageerde Van Klaveren op de kritiek met een artikel op het fanblog van dit Kabinet: De Dagelijkse Standaard. Op zijn verweer valt echter wel het een en ’t ander af te dingen.
Gisteren verscheen in het Katholiek Nieuwsblad, een publicatie die in zekere kerkelijke middens als gezaghebbend wordt gezien, een opiniebijdrage van PVV-senator Marcel van der Graaff. In dit schrijven doet hij een aantal boude uitspraken over de verhouding tussen het katholieke geloof en de islam. Doorgaans zou ik dergelijke oprispingen achter mij laten. Echter, drs. M. de Graaff is niet enkel lid van de Eerste Kamer. Hij schreef het stuk namelijk als katholiek theoloog. Mijns inziens is het als katholiek theoloog dat hij dan ook een scheve schaats rijdt door de PVV af te schilderen als ware zij de incarnatie van de sociale leer van de Kerk en een beweging die op één of andere wijze de goedkeuring van de paus zou genieten.
Allereerst claimt de Graaff nogal makkelijk dat een eenvoudig verzet tegen een werkelijke of vermeende afbraak van het zorgstelsel betekent dat de PVV de “partij is waarin de sociale encyclieken van de paus [enkelvoud? JJvP] daadwerkelijk een vertaling krijgen in [het] politiek programma“.
Ware dit zo, dan zou elke partij die zich als sociaal afficheert, “de sociale encyclieken van de paus vertalen”. De claim is dus óf onwaar, óf triviaal. Erger nog: lijkt het een poging van de PVV om zich te afficheren als een partij die op één of andere manier, meer dan anderen, het Rooms-Katholieke geloof politiek vertegenwoordigt, of door de Kerk wordt goedgekeurd.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.