Persoonlijk is niet altijd privé

Waarom ik zo openlijk schreef over de zelfmoord van mijn broer, vroegen nogal wat mensen. Met welke reden vertelde ik publiekelijk over mijn wanhoop, boosheid, verdriet, en beschreef ik de pijnlijke vragen waarover ik tobde, en waarmee hij ieder die hem na stond, door zijn zelfmoord had opgezadeld? Dat waren toch privézaken? Waarom anderen daarmee lastigvallen?

Foto: MTSOfan (cc)

Diederik Samsoms scheiding gaat ons niets aan

OPINIE - De berichtgeving over Diederik Samsoms scheiding maakt van ons geen beter geïnformeerde kiezers.

De redenering is eenvoudig, elegant, overtuigend maar klopt natuurlijk van geen kanten: de scheiding van Diederik Samsom mag onder het vergrootglas omdat hij er zelf voor heeft gekozen om vrouw en kinderen in een propagandafilmpje te gebruiken. Als we die redenatie consequent doortrekken mogen we ook eindeloos inzoomen op het seksleven van voorvechters van homorechten. Ook zijn vrouwen van politici, die manlief stilzwijgend flankeren, natuurlijk fair game. Zowel de scheiding van Samsom, als het seksleven van homo’s en het privéleven van partners gaan ons natuurlijk geen kloot aan.

De liefdestragedie van de PvdA-voorman is door het optreden van zijn gezin in een filmpje niet meteen politiek relevant. Samsom heeft geen keiharde politieke standpunten ten aanzien van het familieleven ingenomen, doet geen voorstellen over de afhandeling van scheidingen of oordeelt moreel over het afbreken van de echt. Als we niets weten over zijn relationele strubbelingen, wordt ons als kiezer geen relevante informatie onthouden.

Anders gezegd: de kwaliteit van onze politieke keuze heeft niet te lijden onder de stress in huize Samsom. Dat hij uit zijn dagelijks gezinsleven putte om ons te overtuigen van zijn geschiktheid als kamerlid doet daar niets aan af. Je zou de politici te eten moeten geven die hun ‘politieke strijd’ hebben gevoed met hun ervaringen uit de dagelijkse praktijk. Dat betekent niet dat journalisten dan een vrijbrief hebben om dat privéleven breed uit te meten.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.