Onlangs presenteerde de links-progressieve denktank Waterland haar derde manifest, getiteld: Slow sex, een erotisch beschavingsoffensief. De stijlloze lezertjes hadden weer even de tijd van hun leven. De website van het manifest trok opeens verrassend veel bezoekers - alleen kwamen ze niet om hun adhesie te betuigen. Over GeenStijl hoef ik niets meer uit te leggen, maar over het manifest wellicht wel. Als je die titel kiest voor je boek, moet je niet gek opkijken als je vaak gevraagd wordt: wat is dat nu eigenlijk, slow sex? Moeten we het nu allemaal langzaam gaan doen? Wordt het 'slome seks', zoals een journalist, nota bene van de Trouw, misprijzend zei? Maar slow staat hier niet zozeer voor 'langzaam', als wel voor 'genieten'en 'met aandacht'. We hebben die titel gekozen naar analogie met de slow food beweging. Ergens midden jaren negentig kregen gastronomen en topkoks belangstelling voor de producten uit de biologische landbouw, omdat ze zo lekker en vol van smaak waren. Daarbij kwam toen ook nog de nieuwe belangstelling voor het telen van bijna uitgestorven fruit- en groenterassen en het koken van traditionele streekrecepten. Slow food is daarmee een pleidooi geworden voor de rijkdom van verschillende smaken en met zorg geteelde producten. En drank niet te vergeten. En dat is ook wat we ons voorstellen bij slow sex: een nieuwsgierigheid naar de verschillende vormen van seks, wellust en verlangen. En tegelijkertijd ook een protest tegen de steeds eenvormiger producten die de commercie ons voorzet in de vorm van mainstream porno en andere beelden. Maar slow sex is niet alleen maar een protest tegen commercie. Slow sex is even zeer protest tegen de nieuwe preutsheid die over ons land trekt. Voorbeelden te over: vanuit christelijke hoek wordt gepleit tegen een iets groot uitgevallen reclameposter voor een gouden bikini, wordt een voorlichtingsposter met een klein stukje overigens zeer geëmancipeerd bloot erop teruggetrokken terwijl hij al gedrukt is; en wordt gepleit voor een verbod op de uitzending van een dertig jaar oude pornofilm. Een programma '40 dagen zonder sport' zou het nooit halen; '40 dagen zonder fruit' is ondenkbaar – maar een programma 40 dagen zonder seks wordt stilzwijgend normaal gevonden. Het geeft aan hoezeer we impliciet seks nog zien als iets vies, iets slechts. Dat idee zit diep verweven in onze cultuur en maakt ons minder assertief en vooral minder gelukkig op dit gebied dan goed voor ons is. Omdat dit gelukkig een weblog is, en geen radio-uitzending, kunnen we even kijken naar de beelden die Ab Klink zo tegenstonden, dat hij als een van zijn eerste beleidsdaden grote stapels posters liet vernietigen. [noot van de redactie voor kantoorlezers: doorklikken en verder scrollen levert naakte beelden op]
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Nieuw-Zeelandse tv-kijkers geschokkeerd toen de Zaterdagmiddag Rugby Wedstrijd plotseling eventjes switchte naar hardcore porno