Met een forse winst in Almere en Den Haag worden de eerste PVV-peilingen omgezet in zetels. Dit ondanks jaren Wilders-bashen en politieke uitsluitingen. Het politieke midden luistert slecht en weet de rammellende onderbuik niet te stillen. De stelling: 'Tegen' is geen goed verhaal. Als er één ding duidelijk is na gisteravond, dan is het dat je xenofobie niet bestrijdt met opgeheven wijsvingertjes. Al schrijf je duizend columns tegen Wilders, al komen er nog vijf Jopen bij, al roep je nog harder dat er met de PVV geen coalitie mogelijk is: een aanzienlijk deel van de kiezers ziet de PVV als optie om de politiek een lesje te leren. Ook gisteren weer: de hele dag politici aan het woord die over Wilders praten. Waarom Wilders zo weinig in de media verschijnt? Het is niet nodig, zijn concurrenten doen het graag voor hem. En het werkt. Nog eens duizend columns zullen daar waarschijnlijk niets aan veranderen. Blijven roepen dat het PVV-electoraat oliedom is? Werkt averechts.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Geert Wilders verschijnt zelden in talkshows, niet omdat dit een onveilige situatie zou opleveren voor de bedreigde politicus maar gewoon omdat hij geen trek heeft in lastige vragen. Alleen de akritische Knevel & Van den Brink konden tot nu toe rekenen op een bezoek van de omstreden populist.
Hoe anders is het voor de populist Silvio Berlusconi die in Italië al jaren aan de touwtjes trekt. Berlusconi laat aan de vooravond van de regionale verkiezingen zijn vazallen in het Rai-bestuur gewoon alle politieke talkshows van de buis halen. De actualiteitenprogramma’s Annozero, Ballarò, Porta a Porta en L’Ultima parola (vergelijkbaar met Zembla, Pauw en Witteman, Nova/Den Haag Vandaag en Netwerk) mogen tot de verkiezingen van 28 en 29 maart niet meer uitzenden (NRC). Want vragen over de vuilverbrander in Napels en stagnatie van de wederopbouw in L’Aquila zijn alleen maar lastig. Uiteraard dwingt de omstreden populist niemand ergens toe, het is Rai-bestuur zelf die tot dit besluit komt. Uniek in het Europa, maar voor hoe lang nog?
Kijkt u eerst even naar het bijgaande interview afgenomen bij een van de signeersessies van Sarah Palin’s boek Going Rogue.
(via)
Ik vind het typerend voor een deel van het moderne politieke “engagement”. Het is natuurlijk altijd fijn als politici betrokken aanhangers krijgen. Het is echter uitermate problematisch als deze aanhangers de feiten niet van de fictie kunnen onderscheiden.
Wat er vervolgens gebeurt, is nog erger. De rechtse media springen op de interviewster omdat zij manipulatieve vragen zou stellen, net als in het verleden gebeurde met Sarah Palin zelf.
Pardon? De interviewster stelt een feitelijke vraag, eentje die ingaat op waar de geïnterviewde kennelijk een uitgesproken mening over heeft. Mag je dat soort vragen niet meer stellen dan? Zijn de mensen op de straat er alleen maar om een “mening” te geven, zelfs wanneer ze zo duidelijk voor een kamp kiezen. Heeft geen enkele burger meer de verantwoordelijkheid om zich een beetje te verdiepen in waar ze voor staan? Dat is wel heel sneu voor een democratie zeg.
Nu kunt u natuurlijk roepen dat het gewoon weer over Amerika gaat en dat die dingen daar nu eenmaal gebeuren.
Ik denk echter dat dit in Nederland ook al speelt. Het mooiste voorbeeld hiervan was een kort interview vlak na de dood van Pim Fortuyn. Een dame werd bij een van de wakes (als ik het me goed herinner) gevraagd waarom ze Pim Fortuyn zo belangrijk vond. Haar uitspraak (vrij uit mijn geheugen): “Omdat hij tenminste zei wat hij dacht en deed wat hij zei.” Een bekende kreet uit die tijd. De interviewster (ja, alweer zo’n manipulatieve vrouw) stelde echter de vervolg vraag: “Maar wat waren dan de standpunten van Pim Fortuyn“. Hierop volgde een oorverdovende stilte en een verontwaardigde blik.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“Pleiten voor een tijdelijke opheffing van het mannenkiesrecht zou een enorme zegen zijn” (bron: de pampieren Sp!ts)
Historicus Maarten van Rossem bepleit in de populistische treinkrant Sp!ts het belang van een spoedige verdwijning van het populisme. Hij roept daarom potentiële PVV kiezers op om voor het stemmen nog eens de PVV-website te bekijken. Wie dat doet kan niet anders dan constateren dat de opvattingen van de PVV volstrekt in strijd zijn met de hele Nederlandse politieke traditie van de afgelopen 150 jaar.
Wat zouden de media zonder rücksichtlose populisten moeten? Een populist is immers altijd goed voor wat opschudding, een strobrandje waar redacties weer op kunnen draaien. Nederland heeft haar eigen perpetuum populism in de vorm van Geert Wilders die afgelopen weekeinde weer eens een ultieme Calimero deed. Zuid-Amerika heeft Hugo Chavez met zijn wekelijkse tv-programma Aló Presidente op zondag. Gisteren zei Chavez in Aló Presidente dat het Venezolaanse leger zich klaar moet maken voor oorlog. Een oorlog tegen buurland Colombia wel te verstaan. Omdat Colombia onlangs een afspraak maakte met de VS over stationering van militair personeel op Colombiaanse bases t.b.v. de bestrijding van de drugshandel. Nu stapt Colombia terecht naar VN Veiligheidsraad om zich te beklagen (NRC) over de oorlogsretoriek van deze populist. Alle opwinding om Chavez zijn recente uitlatingen is een kopie van anderhalf jaar geleden toen hij (ook op zondag) tanks naar de Colombiaanse grens stuurde, daarna gebeurde er niks. Ook deze strobrand zal wel weer snel over zijn. Maar het blijft opvallend dat Chavez altijd heftig reageert als er iets ondernomen wordt richting de drugsdealende terreurbeweging FARC waarvan men vermoed dat hij er banden mee onderhoud. Diezelfde heftigheid vertoont onze eigen populist ook altijd als hij in verband gebracht wordt met extreem-rechts en staatsgevaarlijkheid. Je zou bijna zeggen: waar rook is is vuur? Ook al is het maar een strobrandje?
De volgende gastbijdrage is van publicist Dylan van Rijsbergen. Dit opiniestuk verscheen deze week in Waterstof, de ‘krant’ van de ‘linksprogressieve denktank’ Waterland. Sargasso plaatst het hier met toestemming van Van Rijsbergen.
Ik zal niet de enige zijn die schrikt van het niveau van de reacties op internetfora zoals bijvoorbeeld dat van de Telegraaf. Of na het lezen van de interviews met Wilders-stemmers die recentelijk nog in het NRC Weekblad stonden. Veel aanhangers van populistisch rechts denken alleen nog in vormen van paranoïde rancune: in hun ogen hebben de allochtonen, de linkse kerk, de academici het allemaal op hen gemunt, zij, de ‘gewone’, ‘hardwerkende’ Nederlanders. De grote groep ‘kleine’ mannen lijkt aan collectieve grootheidswaanzin te lijden. Overal hebben ze oplossingen voor klaarliggen en de oorzaken van maatschappelijke problemen worden enkelvoudig bij de ‘elite’ neergelegd. Het geheel vormt een simpele, samenhangende ideologie waarin de gekrenkte burgerman zichzelf als slachtoffer van de wereld positioneert.
Het is het opgezwollen narcisme van de verwende consument, die gewend is als een vervelende, veel te dikke baby alles te krijgen zodra hij begint te brullen. Het is een fundamentele les van het leven dat je niet altijd alles naar je hand kan zetten, dat je niet altijd krijgt wat je hartje begeert. Maar voor de patserige patatburger van nu is elk ongemak een reden om de ander de schuld te geven en vervolgens met een lachwekkende oplossing naar voren te komen die ook nog serieus genomen moet worden. Politiek is dan een soort Idols-wedstrijd geworden, waarin mensen die duidelijk niet kunnen zingen hun valse tonen laten horen. Alleen ontbreekt hier een jury, die de kandidaten terecht op hun gebrek aan talent wijst en hun overmoed publiekelijk vernedert.
Potsierlijk is daarbij de houding van een partij als de PvdA. De PvdA concludeerde uit een reeks verkiezingsnederlagen dat zij nog beter naar ‘de’ burger moesten gaan luisteren. Dus gingen partijleden serieus op hurken zitten om te luisteren wat deze miskende frustratiepoepers allemaal te vertellen hadden. Sommige PvdA’ers concludeerden daarbij dat het hier om ‘globaliseringsverliezers’ ging. Deze arme mensen waren wel degelijk slachtoffers, van de mondialisering van markten, van privatiseringen, outsourcing, immigratie en schaalvergroting. Om deze onderdrukte onderlaag te bedienen moest de PvdA terug naar zijn oude sociaaldemocratische wortels. En luisteren natuurlijk naar die mensen, want er zijn nog steeds socialisten die geloven dat diegenen die uitgesloten zijn van de maatschappij de waarheid in pacht hebben. Er werd bij de PvdA zelfs gesproken over een ‘beschaafd nationalisme’ en er ontstond langzamerhand zelfs iets als euroscepsis bij de oude doorbraak-partij.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Hieronder volgt een gastbijdrage van Marieus over inspiratie- en visieloze politici, burgers en kiezers in schril contrast met vroeger.
Er was eens… vroeger. Vroeger, toen ging de koningin met haar Gouden Koets naar de Ridderzaal en sprak de Troonrede uit. En amper terug in haar paleis werden grote woorden gesproken. Door de oppositie, door de vakbonden. Over een “hete herfst” vol demonstraties en andere acties om toch dát voor elkaar te krijgen wat de regering niet wil. Woorden als “solidariteit”, ja zelfs “internationale solidariteit” en “opkomen voor de zwakkeren” kwamen uit de monden van gepassioneerde voorlieden die het beste wilden voor de “gewone man”.
Die gewone man was goed, sterk en hartstochtelijk vertegenwoordigd in het Haagse. De herfst kwam en het Malieveld, Museumplein of de Dam stond vol met tienduizenden mensen met spandoeken, die leuzen scandeerden: van onderwijzers en ambtenaren tot verplegend personeel en havenarbeiders. En ondertussen stond die gewone man eveneens klaar om zich solidair te verklaren met Solidarność in Polen, de Dwaze Moeders in Argentinië en vond het hele land wel iets van de wapenwedloop variërend van “Kruisraketten Nee” tot “liever een raket in de tuin, dan een Rus in de keuken”.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
![[Foto] Ook de PVV overtrad de Kieswet: reclame maken IN het stembureau mag niet](http://www.nrcnext.nl/files/2010/03/Stemmen-in-Den-Haag.-Foto-Roel-Rozenburg-480x311.jpg){kind=link}
