Tory-horror en The Last Leg

The Last Leg rules! Noot vooraf; ik strooi hier veel met Engelstalige quotes en uitdrukkingen, omdat de vertaling gewoon minder goed overkomt. Omdat het er zoveel zijn heb ik nagelaten om die allemaal cursief te markeren, voor de leesbaarheid. De Britse comedyshow op Channel 4 The Last Leg (voor wie het niet kent; presentator Adam Hills en sidekicks Alex Brooker en Josh Widdecomb zijn alledrie gehandicapt, funny as fuck and uncompromisingly taking the piss with everything and everybody, including themselves. Echt een aanrader!) opende vrijdag met de opmerking: “Tonight we check in on the latest government scandal. Check in on another government scandal, and wrap up yet another government scandal. We’re starting to think that maybe Liz Truss wasn’t the problem” [-] “They couldn’t even go through one month without a scandal. They couldn’t even do dry January.” Nadhim Zahawi, Chairman of the Conservative Party en minister ‘Without portfolio’ kwam in opspraak wegens fiscale fraude. Hij moest 5 miljoen pond betalen aan de Britse fiscus HMRC, waarvan 1,3 miljoen boete. Hij bestaat het hierbij te vermelden dat het ging om “honest mistakes”. Waarop de HMRC er fijntjes op wees dat er geen boetes worden opgelegd voor “innocent errors”. Eerder werd hij al op de vingers getikt doordat hij de kosten voor het verwarmen van zijn stallen opvoerde als aftrekpost. Ook dat deed hij af als “genuine mistake”. Conclusie van het Last-Leg-team: “This quy makes a lót of mistakes, he’s like the Mr. Bean of accounting”. En toen kwam Dominic Raab weer in opspraak; na beschuldiging van meer dan 20 werknemers over zijn notoire pesterijen, dat hij zich vaak openlijk agressief opstelde waarbij hij mensen publiekelijk vernederde, en in een woede-uitbarsting zelfs voedsel tegen te muur smeet. Hij ontkent in alle toonaarden, maar gezien de omvang van de klachten is dat moeilijk vol te houden. Uiteraard is nu de 1e stap om een onderzoek in te stellen, wat op zich logisch is, maar waarvan je mag hopen dat dit geen ellenlang proces wordt terwijl meneer vrolijk op zijn post blijft, waarna bij gegrondverklaring hoogstens overplaatsing naar een wat minder precieuze post binnen de partij volgt. Totdat iedereen het weer vergeten is. Want last but not least kwam ook Boris Johnson weer in opspraak, en dat is nou eenmaal nog juicy-er. Vooral ook omdat hij van plan schijnt te zijn zich schaamteloos weer kandidaat te stellen voor het leiderschap van de partij. Maar voordat die ter sprake kwam, werd vermeld dat de rapporten over beide bovengenoemde incidenten op dezelfde dag openbaar worden gemaakt. Wat Adam Hills de scherpe observatie ontlokte; “You know you’re in trouble when you are trying to manage your scandals efficiently.” [caption id="attachment_343149" align="alignleft" width="500"] bron: screenshot[/caption] Boris Johnson schijnt een lening van 800.000 pond te hebben ontvangen, die voor hem “georganiseerd” is door iemand die niet lang daarbij benoemd werd als directeur bij de BBC. Zijn antwoord op deze beschuldiging zou “straight out of the BJ Playbook” zijn gekomen (het is mij niet duidelijk of dat een parodie is of een echt uitgegeven boek; beide verklaringen zijn even plausibel). “If in trouble, wear a silly hat and use silly words”. And that’s exactly what he did of course! Ook premier Rishi Sunak werd nog even op de hak genomen, net als Rod Steward, ondanks dat zelfs hij als Tories-stemmer opmerkte dat het nu misschien toch wel tijd wordt voor een andere regering. Maar de harde kern van de partij blijft ondanks alles loyaal en geloven in Voodoo-economics, oftewel de trickle-down-approach, ook al weet inmiddels vrijwel iedereen dat dat niet werkt en ook nooit zal werken. Simpelweg omdat “de rijken” helemaal niet investeren in de werkelijke economie, maar hun geld steken in vastgoed en andere beleggingen en daarbij bovendien veel maatschappelijke problemen niet alleen niet oplossen, maar juist vaak veroorzaken. Mocht je nu denken dat dit een “doom and gloom” talkshow is, you’re wrong! Ze brengen het nieuws met veel humor, zelfspot en spelen de meest belachelijke spelletjes als metafoor en om de idioterie van de politiek en andere maatschappelijke ontwikkelingen te duiden. Met als hoogtepunt de jaarlijkse “Dick of the year-award”. Waarvoor natuurlijk vaak – maar niet uitsluitend – politici  in aanmerking komen. Het publiek stemt (mede) voor zowel de nominaties als de uiteindelijke winnaar. Ik heb die aflevering helaas niet meer terug kunnen vinden (zoekresultaten waar het woord “dick” in voorkomt komen nou eenmaal niet of nauwelijks door de preutse moderatie van o.a. Google en Youtube). Maar ik meen me te herinneren dat het Matt Hancock was, een MP (member of parliament) die, terwijl het land in diepe crisis verkeert, het een goed idee vond om een paar maanden een lucratief uitstapje te maken naar het programma “I’m a celebrity, get me out of here”. En die tijdens de zeer strikte coronaregels zoenend met een collega op camera was betrapt – op kantoor en terwijl hij getrouwd is. Al kan het ook brekebeen Liz Truss zijn geweest, die binnen een maand het land naar de rand van de economische afgrond leidde. Hoe dan ook; de Tories rollen van schandaal naar schandaal en trekken daar nauwelijks lering uit. Maar hoe verschrikkelijk dat alles ook is, de heren van The Last Leg brengen altijd luchtigheid, voeren doldrieste “experimenten” uit, meestal ten koste van zichzelf, gaan zelfs het land in om het goede voorbeeld te geven en maken er een punt van om juist óók allerlei hartverwarmende en/of lollige filmpjes te laten zien. En ze zijn een uitstekend voorbeeld voor ons, zoals vele Britse tv-shows en series, door (met name) mensen met een beperking een volwaardige rol te geven, ze niet te definiëren als “anders”, uiteraard wel rekening houdend met die beperking maar dat als een vanzelfsprekendheid zien. En waarbij de harde grappen je om de oren vliegen, wat ook kan omdat ze in hun kracht staan, niet per se als zielig of incompetent worden gezien en daarmee een rolmodel zijn voor jeugdige gehandicapten. Ik ben altijd diep onder de indruk van dit programma, dat je keihard aan het lachen maakt en tegelijkertijd aan het denken zet. [caption id="attachment_343152" align="aligncenter" width="500"] Bron: screenshot[/caption]

Door: Foto: bron: screenshot

Quote du Jour | Hoe blind kun je zijn?



 
 

Of het nu om de vrije artsenkeuze gaat, om het onderwijs, de politie of de publieke omroep, het streven naar centralisatie staat voorop.

In zijn NRC-column wijst Bas Heijne op het rigoreuze centralisme, zo niet dictatoriale karakter van het huidige kabinetsbeleid en concludeert:

In het (red: bed, bad en brood) compromis waar de regeringspartijen nu zo opgelucht over zijn, komen twee fatale tendensen van de huidige politieke klasse samen: het streven naar politiek lijfsbehoud ten koste van alles en de neiging om alles en iedereen te centraliseren. Dat is precies waartegen steeds meer burgers te hoop lopen. Hoe blind kun je zijn?

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.