In het debat over integratie hoor ik voortdurend mensen roepen dat er minder gepolariseerd moet worden. Ongelooflijk. Mijn stelling is: ophouden met dat gezeur over de toon van het debat! Geen emancipatie zonder polarisatie. De emancipatie van de arbeider, de vrouw en de homoseksueel is alleen gelukt door strijd, door de confrontatie. Het is klassiek marxistisch: these-antithese-synthese.(...) Polariseren om te zwartepieten, daar heb je niets aan. Maar zonder de scherpte van Hirsi Ali zou het debat over eerwraak en genitale verminking nooit zo op de politieke agenda hebben gestaan. PvdA-leider Wouter Bos denkt dat als zijn partij niet snel aan het polariseren slaat (Volkskrant p.35), de PvdA weer op het niveau van vóór 2002 staat: "problemen vooral niet bespreken en oplossen". Vooral op integratiegebied valt er volgens Bos heel wat te benoemen en horen er duidelijke grenzen en normen gesteld te worden. Wellicht pakt de PvdA-fractie het appel van Bos op, zodat eindelijk de grenzen van het coalitieakkoord kunnen worden opgezocht, maar te verwachten is dat minister Bos iets liever de boel bij elkaar wil houden dan partijleider Bos.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Polarisatie is inmiddels alweer een tijdje een hippe term in de media en binnen de politiek. Volgens de voorstanders is polarisatie goed om zaken eindelijk eens besproken te krijgen, de onderste steen boven te krijgen. Dankzij de polarisatie zou het mogelijk zijn om hervormingen door te voeren en de bezem door de regenten cultuur te halen. Polarisatie hoort inmiddels al weer een aantal jaren bij het publieke debat. De vraag die bij mij opkomt is dan ook: draagt deze polarisatie echt bij aan het oplossen van de problemen binnen Nederland?
Hoewel het internet niet bekend staat om haar genuanceerde mening valt het mij meer en meer op dat in plaats van hervormen of de zaken te benoemen vooral de angst lijkt te overheersen. Weinig mensen lijken belangrijke onderwerpen serieus te durven bespreken. Zo is het integratie-debat na genoeg niet te voeren. Dit verzandt eigenlijk altijd in twee kampen die elkaar voornamelijk voor rotte vis uitmaken zonder echt op de inhoud in te gaan. Ook lijkt een groot aantal mensen heel erg voorzichtig te zijn geworden, juist als het gaat om zaken als integratie, politiek en religie. Men is zo bang in het Wilders-kamp geplaatst te worden dat men de gekste politiek correcte bokkensprongen maakt. Zodra iemand zich tegen een bepaald standpunt uitspreekt wordt deze vaak direct vakkundig in het kamp van de aanhangers van het andere extreem geplaatst. Plaats voor nuance is er niet meer. Je bent of het een, of het ander. Er lijkt geen tussenweg meer. Als je kritiek hebt op Moslims ben je een Wilders aanhanger, als je kritiek hebt op het gescheld op het internet behoor je tot de “linkse kerk” of vul je je dagen met het knuffelen van allochtonen. Andere opties lijken er vaak in het debat niet meer te zijn.
De geest van Theo lijkt nog steeds onverminderd door ons land te waren. Iedereen moet tegenwoordig niet alleen overal een mening over hebben, maar deze het liefst ook nog op TV of op het internet verkondigen! Dit alles onder het strijdlustig wapperende vaandel van vrijheid van meningsuiting. Dit is goed voor Nederland, wij zijn de samenleving! Openheid, geen gluiperige achterkamertjespolitiek. Altijd overal inzicht in ieders mening, alle besluitvorming publiekelijk uitvechten. Je moet immers altijd voorbereid zijn als er een publiciteitsgeile cameraploeg een microfoon onder je snufferd duwt. Of beter nog deze zelf opzoeken.
Een recent voorbeeld hiervan zijn de uitspraken van Korpsbeheerder Hubert Bruls die openlijk in de media moet verkondigen dat hij lekker niet gaat doen wat er van hem gevraagd wordt. Excuse me? Als je het niet met iets eens bent kan je dat ook binnenkamers te berde brengen. Niet alles hoeft in de media gebracht te worden. Binnen veel overheidsinstellingen lijkt het idee te heersen dat je een eiland op zich bent als korpsbeheerder of burgemeester. Wanneer je je gelijk niet kan halen dan stap je naar de media! Dat je daarmee het vertrouwen in een instelling beschadigt? Ach, collateral damage in de strijd om de vrije mening. In het bedrijfsleven zo openlijk de broodheren bekritiseren is toch al snel een enkeltje richting arbeidsbureau.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Er is de afgelopen jaren veel veranderd in het publieke debat. Meningen en uitlatingen die als “not done” werden gezien beheersen tegenwoordig de media en politiek. Populisten houden het publieke debat stevig gegijzeld, iemand als Wilders is misschien wel het duidelijkste voorbeeld. Als kapingen nog populair zouden zijn geweest bij terroristen denk ik dat ze massaal met jaloezie zouden toezien. Een politicus als Wilders (maar ook Verdonk) is, naar mijn immer bescheiden mening, echter de bron, noch de continuering van deze gijzelname.
Een populist als Wilders leidt niet, die volgt. Gehoorzaam als een puppie die met grote puppieoogjes kijkt naar wat het baasje van hem verwacht. Ja, ik weet het. Het mentale beeld van Wilders met schattige puppieoogjes is even schrikken! Maar als er geen verWildering is, wat is het dan?
Is het misschien terug te voeren op het grote voorbeeld Pim Fortuyn? Niet alleen politici als Wilders en Verdonk zijn overgestapt op populistische uitspraken à la Fortuyn. Op “de taal van het volk spreken”. Is Pim Fortuyn de big bang geweest van het populisme in Nederland? Zijn bijdrage om de politiek te infecteren met het populisme is zeker aanzienlijk geweest. Maar ook hier geldt: een populist is nooit iemand die leidt, maar iemand die volgt. Waar Wilders, Verdonk en in hun kielzog inmiddels vele andere politici en opiniemakers Fortuyn hebben gevolgd moet ook Pimmetje ergens een geheime bron hebben gevonden.