Ook de pers heeft een waakhond nodig
, door
Waakhond van de democratie kan taak blijkbaar niet aan. Lees hier het volledige rapport.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Helden van de drugsoorlog
, door
Terwijl de dagelijkse tragiek van de drugsoorlog als altijd de kolommen van de Mexicaanse dagbladen vult, vielen deze week twee verhalen op. Eerst was er Arturo de la Garza, zoon van een voormalig gouverneur van de noordelijke deelstaat Nuevo León. Hij werd 27 januari door een criminele bende ontvoerd. Toen zijn ontvoerders zijn familie belden en losgeld eisten, hoorden zij Arturo nog net over de telefoon schreeuwen: “Niets geven aan die schoften!.”
Het zouden zijn laatste woorden zijn. En toen was er het verhaal van de Chihuahuense zakenman Álvaro Díaz, die drie gewelddadige inbrekers in zijn huis doodschoot, om vervolgens kort daarna met zijn vrouw te worden geëxecuteerd. Het zijn tragische verhalen met een heroïsch tintje, en ze vullen steeds meer paginaruimte. Het is een nieuwe trend in de verslaggeving van het drugsgeweld: heldenverhalen. Aan de ene kant een welkome afwisseling op de vaak gortdroge verslagen vol direct overgenomen quotes van de autoriteiten en een waslijst aan cijfers over drugsvangsten en in beslag genomen wapens, aan de andere kant is het een gevolg van de moeilijke situatie waarin de journalistiek in Mexico zich bevindt.
Gevaarlijk land
Want de Mexicaanse drugsoorlog eist niet alleen menselijke slachtoffers. De pers lijdt zwaar onder de onveiligheid, alleen al in 2010 werden tien journalisten in het land vermoord, wat het tot een van de gevaarlijkste landen ter wereld maakt voor journalisten. Uitgebreid verslag doen van de vieze zaakjes van een corrupte ambtenaar of politieman, of een onderzoek naar de banden tussen militairen en drugdealers kan een journalist al gauw het leven kosten in sommige delen van het land.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Quotes van de Dag: Rally to restore sanity and/or fear
, door
[qvdd]
The press can hold its magnifying glass up to our problems, bringing them into focus, illuminating issues heretofore unseen. Or they can use that magnifying glass to light ants on fire, and then perhaps host a week of shows on the sudden, unexpected, dangerous flaming ant epidemic. If we amplify everything, we hear nothing.
There are terrorists and racists and stalinists and theocrats, but those titles must earned; you must have the resume. Not being able to be able to distinguish between real racists and Tea Party-ers, or real bigots and Juan Williams or Rick Sanchez is an insult, not only to those people, but to the racists themselves, who have put in the exhausting effort it takes to hate. Just as the inability to distinguish terrorists from Muslims makes us less safe, not more. The press is our immune system. If it overreacts to everything, we actually get sicker, and perhaps eczema.
Afgelopen zaterdag hielden Jon Stewart en Stephen Colbert een manifestatie waarin ze opriepen tot het tonen van gezond verstand. Ook in Nederland zou zoiets niet misstaan.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Politici die de pers mijden: slechte ontwikkeling
, door
Perhaps the reluctance of Tea Party Republicans and even Democratic incumbents to sidestep the journalistic scrutiny is a sign of a robust, questioning, and skeptical press. Not a perfect press, mind you, as anybody who has eavesdropped on a recent political press conference can attest. But when politicians beat this sort of a retreat, they’re not signaling that they fear the questions but that they fear the answers.
In Amerika is het een opkomende trend: politici die in verkiezingstijd de pers mijden. Je kunt het uitleggen als een teken van een krachtig imago van journalisten. Ik zie het als iets negatiefs: democratisch gekozen – of nog te kiezen – volksvertegenwoordigers die weigeren zichzelf bloot te stellen aan kritische vragen is een slechte ontwikkeling. Slecht voor de journalistiek, omdat er geen nieuws gebracht kan worden. Slecht voor de kiezer, omdat niet duidelijk wordt of de beloftevolle kandidaten ook daadwerkelijk iets te leveren hebben. En last but not least: slecht voor de kandidaat, omdat de basis waarop hij of zij gekozen wordt steeds smaller wordt. Alleen maar verliezers dus.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Journalisten als boodschappers van drugskartels
, door
In de steeds verder escalerende Mexicaanse drugsoorlog zijn journalisten meer dan alleen een slachtoffer geworden. De georganiseerde misdaad probeert de media steeds vaker naar haar hand te zetten. En niet alleen door verslaggevers het zwijgen op te leggen. Steeds vaker worden journalisten actief gedwongen boodschappen van de drugkartels door te geven.
Met 68 vermoorde journalisten sinds 2000 en nog eens 11 vermisten sinds 2003 is Mexico het gevaarlijkste land voor verslaggevers op het westelijk halfrond. Dit jaar zijn al elf verslaggevers door geweld gedood. Sinds president Felipe Calderón in 2006 besloot duizenden militairen tegen de georiganiseerde misdaad in te zetten, zijn meer dan 30.000 mensen in het drugsgeweld omgekomen. De meerderheid van de slachtoffers zijn drugscriminelen zelf, maar ook onschuldige burgers komen om. Journalisten vormen een kleine, maar opvallende groep slachtoffers.
Dat is op zich geen nieuws. Reporters worden in Mexico al jaren met grote regelmaat het slachtoffer van aanslagen, ontvoeringen en bedreigingen. In de context van de steeds verder escalerende drugsoorlog wordt die gevaarlijke situatie veelal toegeschreven aan de georganiseerde misdaad, maar ook corrupte autoriteiten vormen soms een bedreiging voor de pers. Het wordt nog eens verergerd door het gebrek aan bescherming van de pers. Hoewel Mexico een heel scala aan instituties heeft die op papier de pers zouden moeten beschermen, worden de moord- en verdwijningszaken in de praktijk nauwelijks onderzocht, laat staan opgelost.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Wie vertrouwt de journalist nog? (3)
, door
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Henk Blanken, adjunct-hoofdredacteur van het Dagblad van het Noorden. Het verscheen eerder op zijn eigen blog. Lees ook deel 1 en deel 2.
Natuurlijk zat de CIA achter de aanslagen op de Twin Towers. De Mexicaanse griep is bedacht door een op winst beluste samenzwering van wetenschappers, overheid en farmaceutische industrie. Het hiv-virus is bewust verspreid om overbevolking tegen te gaan en de DSB-bank is over de rand van het bankroet geduwd door een old boys-network onder aanvoering van minister van Financiën Wouter Bos.
Complotdenkers zijn creatief. Dankzij internet zijn ze dat met talloze gelijkgestemden ook nog eens samen. Ze vinden elkaar in de echoputten van de netwerksamenleving. Hun theorieën zijn het product van constructief wantrouwen. Hun argwaan zwelt aan, langs soms verrassend originele denklijnen, gedreven door passie en onbehagen. Een rem zit er niet op, want niemand spreekt hen krachtig genoeg tegen.
In de 1.0 samenleving van massamedia en maatschappelijk middenveld, van polderend landsbestuur en zuilen, zou de pers de frustratie hebben gedempt, de fictie hebben ontmaskerd of ? veel waarschijnlijker ? hebben doodgezwegen, weggefilterd uit het nieuws als klinkklare onzin. Maar complotdenkers hechten minder waarde aan de journalistiek dan aan andere complotdenkers; de pers maakt in het beste geval deel uit van het complot.
Transactie
Het groeiend wantrouwen is een probleem voor de samenleving, niet alleen voor de pers. Sinds de industrialisatie van eind negentiende eeuw, sinds we in steden min of meer anoniem bij elkaar zijn gaan leven, hebben we andere mechanismen van vertrouwen moeten ontwikkelen. Familiebanden en clanstructuren voldoen niet meer. We hebben organisaties nodig ? een middenveld ? en delegeren ons bestuur aan politici die we vrijwel nooit meer persoonlijk kennen.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Nederland kiest: Cultuur & media
, door
[i]Elke dag wordt er gepeild, redacties van praatprogramma’s draaien overuren en er zijn meer kieshulpen dan politieke partijen. Het aantal behandelde onderwerpen is echter beperkt (lees: het H-woord en coalitievorming). GeenCommentaar duikt een stuk dieper in de materie en zet voor een aantal verschillende onderwerpen de verkiezingsprogramma’s naast elkaar. Nu: cultuur en media[/i].
De campagne zou gaan over integratie, maar hij gaat over de economische crisis. Bij het eerste onderwerp wordt er nog wel eens lippendienst bewezen aan de cultuur en dan specifiek de Nederlandse, maar bij het tweede is cultuur hoogstens een extra bezuinigingspost. In de campagne speelt het cultuurbeleid daarom tot nu toe geen enkele rol. Dat is ook te zien in de paragrafen over cultuur van de verkiezings- programma’s: die zijn in de meeste gevallen kort tot zeer kort. De televisie- en zang-haters van de SGP hebben zelfs geen cultuurparagraaf, alleen een stukje over media. De Partij voor de Dieren en Trots op Nederland hebben ook niet bepaald veel aandacht besteed aan dit onderdeel van het programma en komen elk met drie korte punten. Financieel is er niet veel interessants te melden, omdat de bedragen die de rijksoverheid in cultuur stopt zo laag zijn dat ze vallen onder de post ‘overig’. Dit is alles wat het CPB te melden heeft:
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.