De Katholieke kerk en public relations

Je kan zeggen wat je wilt, maar de Rooms-Katholieke kerk heeft als het PR betreft een neusje om precies datgene te doen wat slecht is voor het imago. Een van de laatste akkefietjes behelst de schorsing van een pastoor die het waagde in te haken op de oranjekoorts die Nederland in z'n greep had door de kerk oranje in te richten. De beste man had al eerder niet-kerkelijke evenementen in zijn dienst ingevoegd. Een doodzonde, aangezien de kerk zich over het algemeen ver houdt van de realiteit. Maar zijn gemeente, waar het uiteraard niet om gaat, is het daarmee niet eens. De kerk in Obdam groeit tegen de stroom in, en dat is volgens de gemeente te danken aan de pastoor. De bisschop die de pastoor schorste kaatst de bal terug: "Het heeft mij zeer verbaasd en teleurgesteld dat de gelovigen niet spontaan aanvoelen dat zoiets te ver gaat". Maar het moet gezegd worden, de frivoliteit van de pastoor was ongehoord. Dit zullen ze elders nooit doen. Een tweede voorbeeld van "goed" PR-beleid is dat is dat de kerk het wijden van vrouwen tot priester weer eens heeft verboden. Maar er is nog wel goed nieuws. De kerk verklaarde afgelopen week dat dit net zo'n misdaad is als het verkrachten van kinderen. Het lijkt dus een kwestie van tijd totdat de eerste vrouw met goedkeuring van het Vaticaan op de kansel staat.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.