Geachte voorzitter van de Tweede Kamer, geachte mevrouw van Miltenburg Het is deze maand alweer tien jaar geleden dat de actie Open Democratie 1.0 werd gestart. Die actie had tot doel de toegankelijkheid van alle documenten van de Tweede Kamer online te vergroten. Misschien weet u het niet meer, maar het was toen best nog een uitdaging om als eenvoudige burger ook maar iets te weten te komen over wat de Tweede Kamer deed of hoe ze stemde. Tenzij het in de media kwam of net gebeurd was. Die actie leverde een lijst van wensen op. Die lijst hebben we eind 2005 naar uw voorganger mevrouw Verbeet gestuurd. We weten dat de brief is aangekomen en dat de brief gebruikt is voor diverse ontwikkelingen. Maar op een gegeven moment werd het stil.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
DATA - Daar we hier met regelmaat aandacht besteden aan de beroerde toegankelijkheid van de parlementaire documentatie, plaatsen we hier een bijdrage van Maarten Marx door van Political Mashup.
Elsevier heeft in 2009 een mooie verzameling met alle 30 troonredes van Koningin Beatrix tot dan toe uitgegeven, getiteld Redes van de Troon. Tijdens de feestelijke opening van statengeneraaldigitaal.nl vertelde Elsevier’s hoofdredacteur Arendo Joustra hoe eenvoudig het was om met die zoekmachine de troonredes bij elkaar te verzamelen.
Dat is zeker het geval voor de “oude” Handelingen. Dat is alles van voor 1 Januari 1995. Dat staat bij statengeneraaldigitaal.nl en is daar prima te vinden. Jammer genoeg geldt niet hetzelfde voor het “moderne” deel van de Handelingen, alles vanaf 1 Januari 1995 tot zo’n drie weken geleden. Die staan op de opvolger van Parlando, https://zoek.officielebekendmakingen.nl/.
Wij hebben op 29 November 2010 de proef op de som genomen, en gingen op zoek naar de 16 troonredes uitgesproken vanaf 1995. We konden er slechts 13 van de 16 vinden, een recall van 81%. Vijf van de 16 troonredes hebben verkeerde of missende metadata waardoor ze niet of moeilijker te vinden zijn. Met 37.5% van de troonredes is dus iets mis.
Trouwe bezoekers van Sargasso kunnen de eerstvolgende twee paragrafen overslaan. Wat daar staat heb ik de afgelopen 4 jaar al op verschillende manieren verteld.
Op papier is Nederland een representatieve democratie. Maar een representatieve democratie veronderstelt dat de gekozen leden ongeveer doen wat hun kiezers van ze verwacht. In Nederland is dit echter nauwelijks te controleren. Dus is iedere volgende verkiezing in feite een farce. Kiezers baseren hun stem op enkele berichten uit de media en de mooie woorden van de kandidaten, niet op wat de kandidaten of partijen werkelijk doen als ze gekozen zijn. Dat kan namelijk niet, want vrijwel niemand weet dat.
Als u op GroenLinks stemt, weet u dan ook of ze voor alle milieuwetten hebben gestemd en tegen alle liberaliseringen? Als u voor de VVD stemt, weet u dan of de VVD werkelijk voor meer vrijheid voor het individu heeft gestemd en tegen alle betuttelende overheidsmaatregelen? Nee, dat weet u niet. Met uitzondering van enkele thema’s die in de media komen (en zelfs dan nog niet), heeft u geen flauw idee wat ze werkelijk gestemd hebben. Dat kan ook niet. Die honderden, duizenden stemmingen zitten opgeslagen in een ontoegankelijk archaïsch systeem waar slechts een handjevol mensen mee weet om te gaan. En zelfs die mensen hebben niet alle tijd van de wereld om de informatie te ontsluiten.
En dat is en blijft een schande.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Een heel klein stapje voorwaarts voor deze regering in de virtuele wereld. Online participatie van burgers met het hele wetgevingsproces vonden ze toch wel een goed plan. Zo goed dat ze in het regeerakkoord hebben vastgelegd dat 10% van de wetten online aan “consultatie” bloot gesteld moest worden.
En jawel, sinds gisteren is er: Internetconsultatie!
Nu is het natuurlijk niet mogelijk om een initiatief van pas 1 dag oud al te evalueren. Daar moet het toch eerst even een paar maanden de kans voor krijgen.
Maar toch wil ik nu alvast wat kwijt. Hoe krijgen ze het voor elkaar om in een web 2.0 tijd alleen maar toe te staan dat mensen 1 (één!!!!) reactie mogen geven. Dat die reactie (zover ik kan zien) niet zichtbaar is voor anderen. Dat er geen discussie over elkaars reacties mogelijk is. Dat er geen reacties tussentijds gegeven worden door ambtenaren (bv over toelichting technische en juridische beperkingen). En dat het niet mogelijk is om op reacties of op het voorstel te stemmen. Waar is de interactie????
Het kan niet de techniek zijn geweest die dit blokkeerde. Het moet “beleid” zijn geweest. Waarschijnlijk koudwatervreesbeleid.
Kortom, probeer dit web 1.1 initiatief eens (het is vooruitgang, heus). Maar stuur ze ook een mailtje met het verzoek om MEER!
Een paar weken geleden zag ik op GC een klein postje over het gebruik van moderne communicatiemiddelen in het parlement. In België had iemand dat idee geopperd. Het kon niet rekenen op veel bijval.
Maar in beide gevallen was het een zuivere gedachtenoefening. En het is vaak best aardig om ergens over te praten, maar als je het concreet maakt, gaat het meer leven.
Dus bedacht ik me, met mijn stomme kop, om maar eens een wet bij de lurven te pakken en middels Powerpoint tot leven te wekken. De eerste wet die toen overstak was er een met de titel “Bevordering duurzame arbeidsinschakeling jongeren tot 27 jaar (Wet investeren in jongeren)“. De wet zelf was 33 pagina’s lang en de memorie van toelichting maar liefst 54.
Hier eerst de populistische versie met medewerking van Crachat:
Dat gaat er vast niet goed in.
Daarom ook nog een iets “drogere” versie waarin de essentie van het voorstel zou moeten zitten:
Eerste conclusie voor mezelf van deze oefening: het valt niet mee om een droge wet in een levendige presentatie te veranderen.
Tweede conclusie: het hoeft ook niet zo te zijn dat alles in de presentatie zit. De presentatie (of iets anders) kan gebruikt worden om tijdens het debat bepaalde zaken (bv grafieken of foto’s van het onderwerp) te tonen ter illustratie van een punt.
Derde conclusie: mits goed uitgevoerd, kan het de toegankelijkheid van het debat (en het hele gedoe in de Tweede Kamer) wel verbeteren. Maar er is wel een stevige tijdsinvestering voor nodig. En wat levert dat dan op?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Los even van de moeite die ik heb met de inhoudelijke politieke keuzes in de Verenigde Staten, ze hebben wel een democratisch systeem dat veel opener is dan dat van ons. Daarbij laat ik wel even het absurde kiesstelsel buiten beschouwing. Maar verder hebben ze veel meer manieren om beleid te toetsen, waarbij het publiek nadrukkelijk ook getuige kan zijn. Ook zijn er heel veel verplichtingen met betrekking tot openheid, bijvoorbeeld over beleidsdocumenten.
George W. Bush heeft verschillende stappen gezet om dat terug te draaien. Maar het lijkt er op dat de nieuwe president dat weer netjes ongedaan gaat maken.
Maar het kan nog mooier. Iemand zag een notitie op de vernieuwde site van het Witte Huis. Een expliciete opdracht van Barack Obama om zorg te dragen voor transparantie, betrokkenheid en samenwerking middels alle nieuwe voorzieningen die daarvoor maar nuttig ingezet kunnen worden.
En dat terwijl ze inmiddels al best veel interessante en goede voorzieningen hebben.
Nee, dan Nederland. Daar moet je op je blote knieën bedelen om veranderingen. Die dan vervolgens vanonder de kaasstolp soepel terzijde geschoven worden met als onderbouwing een stuk historie. Oh ja, en er komt een nieuw systeem dat iedereen gelukkig gaat maken. Beetje jammer dat we al meer dan drie jaar wachten op dat systeem. Ook jammer dat er anderen nodig zijn om de beperkte informatiestroom die er is nog een beetje bruikbaar te maken.
Exemplarisch is ook de recente reactie op het eerste geslaagde online burgerinitiatief. Een burgerinitiatief dat op veel plaatsen tot lekkere felle debatten heeft geleid. Wat wil je nou nog meer in een democratie? Nou, liever geen inbreng van burgers kennelijk, als het aan het CDA ligt. Stel je voor dat burgers teveel relevante vragen gaan neerleggen. Dan kan je als volksvertegenwoordiger toch niet meer je eigen ding doen? En als het allemaal online gebeurt is het al helemaal eng.
Nog een lange weg te gaan hier in Nederland.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.