Closing Time | The Oil Song

https://www.youtube.com/watch?v=g-C75m1D9U4 Als Schoolgirl was ik fan van Steve Forbert. In het kader van de serie Moeder Aarde hier op Sargasso- Closing Time heb ik van hem The Oil Song opgediept. Steve zingt hier, in 1980,  over vier olierampen: Aangespoeld aan de kust van Delaware in mei 1978 door een ontplofte tanker bij een raffinaderij. De Argo Merchant die op 15 december 1976 aan de grond liep bij Nantucket Het olieplatform Ixtoc dat ontplofte in de Golf van Mexico op 3 juli 1979 De Amoco Cadiz die bij Bretagne aan de grond liep op 16 maart 1978 Zoals van alles zijn ook van de grootste olierampen top-10-lijstjes gemaakt. Nou zijn die top-tienen niet allemaal gelijk en de een geeft tonnen op, de andere gallons of barrels of alles door elkaar. (Maar gelukkig is daar good old Wikipedia die ze naast elkaar zet.). Dat hangt misschien samen met de gekozen insteek per lijst: de meeste olie verspild, de grootste milieuschade, de meeste (menselijke) slachtoffers, oorlogsgerelateerd (Olieveld Nowruz), langdurig wanbeheer (Nigerdelta). Maar alles samengevoegd, dan kom je tot een top 15. De bovenste twee uit de The Oil Song hebben in ieder geval geen enkele top 10 gehaald. Maar Steve zou na het uitkomen van het lied nog een heleboel coupletten hebben kunnen toevoegen. De ramp met de Exxon Valdez die bij mij in het geheugen is blijven hangen heeft ook de top niet gehaald. De verfilmde ramp met de ontplofte Deepwater Horizon daarentegen scoort overal hoog. Als je de top 10-lijstjes bekijkt, dan was de laatste grote ramp in 2010 en lijkt het of de wereld op de goede weg is. Maar dat is maar schijn, er zijn een heleboel kleinere incidenten en in Nigeria is het ook nog steeds niet opgelost. Maar Steve Forbert hoor ik nog altijd graag.

Door: Foto: Ted (cc)

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.