WW: Metaallucht

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland. Deze keer op de wetenschaps woensdag iets simpels uit de categorie "leuke weetjes". Misschien heb je je wel eens afgevraagd waarom metaal naar metaal ruikt. Om iets te ruiken moeten er moleculen in je neus komen en metalen verdampen - een uitzondering als kwik daargelaten - totaal niet bij kamertemperatuur. Het antwoord is dat je geen metaal ruikt, maar octenon. Dit molecuul ontstaat als octenol oxideert. Je lichaam maakt veel octenol aan en je huid zit er helemaal vol mee; het is zelfs een van de belangrijkste aantrekkingsstoffen voor muggen. Normaal oxideert het niet aan de lucht, maar metalen katalyseren de reactie. Zo een metaal is bijvoorbeeld het ijzer in bloed, vandaar die metalige smaak van een bloedlip. Maar metaal ruikt dus niet naar metaal, maar naar je eigen vette handjes.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.