Binnenhof fotograferen? Eng kijken naar een minister? Wild zwaaien met je armen? Niets kopen in de supermarkt? Doe het niet voor een bewakingscamera. Want voor je het weet sta je met je tronie op internet bij Opsporing Verzocht. Onze concullega's bij Geenstijl merkten gisteren met voor hun ongebruikelijk ingehouden toon terecht op dat het toch wel heel bijzonder was dat er bij Opsporing Verzocht twee mensen op de site stonden die nog niet de wet hadden overtreden. Ze hadden alleen foto's gemaakt van de bewakingscamera's in een Albert Heijn en "gedroegen zich verdacht". Dit is Nederland anno 2008. Verdacht gedrag is voldoende om subject te zijn van een publieke oproep tot opsporing. Een oproep waarin iedereen goed kan zien wat voor een gezicht je hebt. Jammer als je niets kwaads in de zin had, vanaf heden ben je voor mensen die je herkennen een boef. Of misschien wel een terrorist. En geen enkele ophef in de media of de Tweede Kamer. We kunnen ons land dus maar beter omdopen tot "Politiestaat der Nederlanden". Of misschien beter nog: DDR.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De PVV illustreert zelf met een voorbeeld dat ze het belang wetshandhaving eigenlijk nogal laten afhangen van het onderwerp. Een terechte constatering gisteren tijdens het debat dus.
Dit neemt overigens niet weg dat het probleem van de winkeldiefstallen en de lage strafkans eentje is die wel aangepakt moet worden.
Gisteren veroordeelde het gerechtshof in hoger beroep Samir A., Nouriddin el F. , Mohammed C. en Soumaya S. veroordeeld tot gevangenisstraffen wegens deelname aan een terroristische organisatie en het voorbereiden van terroristische aanslagen.
Is het opleggen van jarenlange gevangenisstraffen voor daden die nog niet gepleegd zijn in verhouding tot de ernst van de bedreiging voor de rechtstaat? Is het terecht dat momenteel alleen voor terrorisme geldt dat de intentie voldoende is om veroordeeld te worden, of hoort dit ook op andere gebieden van toepassing te zijn?
Hoe zeker is de relatie tussen de intentie tot het plegen van daden en het werkelijk komen tot het plegen van die daden?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“Als u het werkelijk meent dat werk van ons, burgers, serieus genomen moet worden en ook beseft dat het leren van eigen fouten heel belangrijk is, omdat daarmee de kwaliteit van onze rechtsstaat zal verbeteren, dan hopen wij dat u het bijgaande rapport ook serieus bekijkt en tot u en uw mensen door laat dringen. Wij hopen dan ook dat u niet datgene doet wat we de laatste twee jaar hebben moeten ervaren: Hetzij geen enkele reactie krijgen of een briefje vol met eenvoudige plattitudes, maar waaruit niet blijkt dat de informatie serieus is genomen en tot een vorm van actie leidt.”
Uit een brief van Maurice de Hond aan minister Hirsch Ballin, met in de bijlage De Honds rapport “Als een slager zijn eigen vlees keurt” (ondertitel: “Een pleidooi voor een onafhankelijke instantie om fouten die ontstaan door gebrek aan professionalisme en integriteit bij politie en Openbaar Ministerie te onderzoeken en corrigeren”). Volgens De Hond toont zijn rapport het keihard aan: de Nederlandse rechtsstaat verkeert in staat van ontbinding, maar geen hond die iets ziet, laat staan ingrijpt (behalve als die hond Maurice heet natuurlijk…).
Waarschijnlijk is bovenstaande kreet potjes latijn. En het drukt ook niet helemaal uit waar dit stukje over gaat. Maar de term zat nou eenmaal in mijn hoofd. Meer correct zal waarschijnlijk Quinque Dominion of Quinque Potentia zijn.
Maar goed, dit stuk gaat eigenlijk over de scheiding der machten.
Door de recente gebeurtenissen rondom de EU grondwet en het berichtje vandaag over de beinvloeding van Exxon van het Witte Huis, kwam een oud gedachtenspinsel weer bovendrijven over een nieuwe inrichting van de verdeling van de machten. Dat wil ik graag even hier neergooien zodat er tegenaan getrapt kan worden.
De eerbiedwaardige Charles Montesquieu heeft met zijn werk “De l’esprit des lois” (1748) de aanzet gegeven voor de discussie over de scheiding der machten. Zijn opzet om de macht van de “staat” op te knippen zodat geen van de partijen zou kunnen domineren, later de Trias Politica genoemd, is de basis geworden voor het democratisch bestel in veel landen.
Heel kort komt het er op neer dat er drie machten zijn, de wetgevende (parlement), de uitvoerende (regering) en de rechtelijke. En de machten zouden elkaar in evenwicht moeten houden (afspraken over reikwijdte bevoegdheid en afkeuren voorstellen andere machten).
Deze principes zijn inmiddels al tweeenhalve eeuw oud. In die tijd is er veel gebeurd.
In mijn ogen zijn er twee grote “machten” bijgekomen, de economische macht en de media macht. Uiteraard kan je er nog meer noemen (religieuse macht, ambtelijke macht) maar deze zie ik als belangrijk op dit moment.
Het is in ieder geval duidelijk dat de invloed van twee genoemde machten op de traditionele machten inmiddels erg groot is geworden. Maar er zijn eigenlijk geen duidelijke regels om die machten van elkaar te scheiden.
Met name in Amerika is de macht van het bedrijfsleven inmiddels zo groot dat het zowel de politiek als de media kan domineren. Om nog maar niet te spreken over de rechtsgang (geld koopt goede advocaten). Het is natuurlijk een beetje raar dat een rechter zich niet mag uitspreken over het functioneren van een gekozen volksvertegenwoordiger, maar dat een bedrijf wel degelijk met geld of andersoortige beloning dezelfde volksvertegenwoordiger op andere gedachten mag brengen. En de media spelen in veel landen een hele grote rol in het publieke debat. Zij zijn in staat een thema te maken of te breken. Zonder de media lukt het vrijwel geen politicus om een echt voorstel erdoor te krijgen. Sterker nog, de media kunnen ervoor zorgen dat politici uberhaupt niet meer kunnen functioneren, bijvoorbeeld door prive zaken in de publiciteit te brengen. En ze kunnen ervoor zorgen dat bepaalde thema’s alsnog op de politieke agenda komen te staan.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
