Een bevriende lezer wees mij op het nieuwe album van Roommate, We were enchanted dat op 15 april uitkwam. Ik kende Roommate nog niet en was benieuwd naar de muzikant die zich naar eigen zeggen middels zijn muziek als een huisgenoot neervleit in je eigen woonkamer. Roommate is het pseudoniem van Kent Lambert die naast muzikant een verdienstelijk videomaker is en regelmatig zijn werk vertoont op internationale festivals. De manier van werken van Roommate begon eigenlijk hetzelfde als die van Spinvis. Thuis knutselde hij achter de computer de composities in elkaar om ze vervolgens live ten gehore te brengen. In eerste instantie deed hij dat solo (vanaf 2000), maar vanaf 2004 heeft hij een band van wisselende samenstelling om zich heen geformeerd waarbij hij analoge synthesizer, viool, banjo en wanneer beschikbaar, muzikale zaag, theremin, melodica en fagot gebruikt om zijn nummers live meer kracht bij te zetten. De muzikanten die regelmatig met hem samen spelen, hebben tegenwoordig ook invloed op de composities die hij maakt. En dat resulteerde al in een aantal Ep's en een eerste full length album Songs the animals thaught us in 2006.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Voor liefhebbers van de Britpop is het London Calling festival nu al ruim vijftien jaar een uitgelezen plek om te zien welke nieuwe bands er aan staan te komen. Om maar even wat namen te noemen die na het festival groot zijn geworden; Skunk Anansie, Blur, Franz Ferdinand, Bloc Party, Kaiser Chiefs, Editors; allen hebben ze in Paradiso min of meer hun vuurdoop beleefd voor het Europese publiek en daarom komen bands ook graag hier om hun kunsten te vertonen. Programmeur Ben Kamsma heeft een neus voor nieuwe bands en het publiek laat zich graag verrassen door de keuzes die hij telkens weer maakt. Ook de 29e editie van afgelopen weekend was binnen een mum van tijd uitverkocht en dat terwijl de programmering niet eens bekend was bij de start van de voorverkoop.
In de loop van de jaren heeft Kamsma zijn horizon verbreed en spelen er niet alleen maar Engelse bands op het festival en is ook niet alles Britpop wat de klok slaat. En daardoor dekt de titel van het festival niet helemaal de lading meer, maar is het aanbod wel interessanter geworden. De leukste ‘echte’ Britpop-band van deze editie was the Metros, een vijftal uit Pecknam dat er alles aan gelegen was om een wervelende show neer te zetten. Hun muziek is een mix van gitaarpop met een vleugje funk en doet zo nu en dan denken aan Madness. Hieronder een greep uit dat andere wat London Calling afgelopen weekend te bieden had.
Een nieuwe rage bij gitaarbandjes is het toevoegen van Afrikaans aandoende deuntjes. De bekendste hierin is waarschijnlijk Vampire Weekend (het concert dat ze op 20 mei geven in de Melkweg was binnen twee dagen uitverkocht), maar ook White Rabbits uit New York lijkt haar liedjes in deze vorm te hebben gegoten. Het resultaat is hoekige punkpop, energieke loopjes en een verfrissend geluid. en dat is weer eens wat anders in de grote hoeveelheid nieuwe bandjes waarmee we bijna maandelijks worden overspoeld.
Afgelopen vrijdag stond een andere vertegenwoordiger uit deze ‘nieuwe’ lichting in de grote zaal van Paradiso; Foals uit Oxford. Op hun myspace pagina noemen ze zichzelf ‘Snotty art school dropouts hungry for the dollar’, maar daarvan was niets te merken in hun show. Zanger/gitarist Yannis Philippakise en gitarist Jack Bevan stonden zijwaarts naar het publiek gekeerd en dat was een beetje raar gezicht. Maar van enige verlegenheid was geen sprake want de twee stuiterden van begin tot eind over het podium. Een medebezoekster omschreef de band als een goede kruising tussen de leuke poppy deuntjes van Klaxons met de zang van Robert Smith. En met die typering zat ze er niet ver naast. Maar laat ik ze niet tekort doen door deze vergelijking over te nemen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
