Lokaal eten: Volkskrant kopt kort door de bocht

Op Sargasso is volop ruimte voor gastbijdragen. Hieronder een bijdrage van Christopher Baan, student International Development aan de universiteit van Wageningen (met een minor in klimaatbeleid).

Het is soms moeilijk te accepteren hoe weinig we eigenlijk weten over wat duurzaamheid écht is. Een grote uitdaging die voor ons ligt is om duurzaamheid in de mainstream te krijgen van de organisaties en instituten die voor een groot deel bepalen hoe de wereld eruit ziet en in de mainstream van ons dagelijkse leven.

Het is algemeen aanvaard dat we makkelijker omgaan met mensen met een vergelijkbaar wereldbeeld en overeenkomstige waarden. Dat zijn de mensen waar je het meestal mee eens bent, en waar je een open en eerlijke dialoog mee kunt voeren. Door met vergelijkbare mensen om te gaan die ons wereldbeeld bevestigen, gaan we zogeheten cognitieve dissonantie uit de weg, het ongemakkelijke gevoel dat wat je doet, niet overeenkomt met je waardensysteem. Met vrienden kun je daarom gemakkelijker op eenzelfde niveau praten en hoef je niet continue je standpunt te verdedigen.

Als hoogopgeleide man zul je niet gauw omgaan met ‘tokkies’, omdat zij wellicht andere opvattingen hebben over het nut van onderwijs en intellectuele ontwikkeling. Als lid van een linkse partij zul je niet gauw vriendschappelijk aankloppen aan het huis van een PVV’er, en reserveer je dat moment voor officiële debatten. Als vertegenwoordiger van de tabaksindustrie zul je je niet op je gemak voelen in een kliniek voor longkankerpatiënten. Als lobbyist van de olieindustrie is het onwaarschijnlijk dat je met een gemakkelijk gevoel je gezicht kunt tonen op de jaarlijkse klimaatonderhandelingen van de VN.