Pluriformiteit is dood, leve de pluriformiteit

Dit is een gastbijdrage van Thomas Erdbrink, correspondent voor NRC Handelsblad en blogger op Onze Man in Teheran. Zijn inbreng vanuit Iran zelf past geheel in de discussies alhier over de recente ontwikkelingen in het Midden-Oosten.

Telefoon in mijn werkkamer in Teheran. Aan de lijn een medewerker van een Nederlandse publieke radiozender, dat komt niet zo vaak meer voor tegenwoordig.

“Wij willen morgen een gesprekje over Iran. Over de eventuele Amerikaanse inval. Zijn de Iraniers bang voor oorlog?”, vraagt hij.

Ik zeg dat veel mensen niet weten wat hun wellicht te wachten staat. En dat er niet veel te merken is van spanning hier in Iran op de grond.

Ingehouden teleurstelling aan de andere kant van de lijn. “Ik bel je nog”, zegt de redacteur. Een paar minuten later volgt het antwoord. “Helaas, dit voegt toch te weinig toe aan ons item.” Journospeak voor: “zo hadden we het niet bedacht op de redactievergadering.” Mij lijkt het juist veel interessanter dat de Iraniers zo onwetend zijn over het zwaard van Damocles boven hun hoofd. Immers, mochten ze straks worden verrast door een aanval, wat zal dan hun reactie zijn?

Maar ik mag niet klagen, de redacteuren van het radioprogramma behoren tot de weinigen die me af en toe nog bellen in Teheran. Verder is er niet veel interesse voor een geluid uit Iran bij de Nederlandse gevestigde media, op NRC Handelsblad na.
Het verhaal ‘vanuit’ Iran is dan ook vaak een stuk minder spectaculair dan het verhaal ‘over’ Iran. Zelfs in dit gekke ayatollahland blijkt alles net zo complex te zijn als in de rest van de wereld. Saai, maar wel realistischer dan alle horrorverhalen.