Eind van het jaar - CoP-tijd. CoP staat voor de Conference of Parties, de jaarlijkse bijeenkomst van partijen die in 1992 het VN-klimaatverdrag hebben ondertekend. Het Kyotoverdrag vloeide daar uit voort. Deze CoP vindt plaats in Warschau. Polen rijmt op kolen, flauw natuurlijk, maar rond Sinterklaas mag dat wel, en de realiteit is nu eenmaal dat de Polen niets voelen voor verdere emissiebeperkingen. Ze hebben zelfs parallel een kolenconferentie georganiseerd. De Poolse kolen- en elektriciteitssector (die voor ruim 80 procent op kolen draait) kan daar uitgebreid zijn verhaal doen en de CoP-gangers ervan proberen te overtuigen dat er geen extra klimaatbeleid nodig is, dan wel dat kolenstook probleemloos ook met klimaatbeleid door kan blijven gaan. Met die benadering hebben de Polen ervaring. Dit onder meer via de Engelse lobbygroep-in-denktankvermomming Global Warming Policy Foundation GWPF van Nigel Lawson. Een club die volgens The Guardian financieel gesteund wordt door de grootste kolencentrale van Europa, de Belchatów-bruinkoolcentrale, 5.000 megawatt vuil aan de haak. De GWPF werkt volgens het bekende recept van het verspreiden van misinformatie en het zaaien van twijfel, om beleidsmaatregelen te voorkomen. De parallelle kolenconferentie heeft een identiek doel.
Voser pleit voor één klimaatdoel: de reductie van CO2-uitstoot. ”Als je daaraan een stevige CO2-prijs koppelt, dan wordt dat doel vanzelf op de meest efficiënte manier gehaald.” Het complete interview in de Volkskrant.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Als Energietransitie het antwoord is, wat was dan de vraag? Die vraag wordt te weinig gesteld, en misschien nog wel minder beantwoord. We waren het immers toch roerend met elkaar eens dat de energiehuishouding moet veranderen? Omdat olie en gas opraken en zo, en omdat er een piek zit in de olieproductie, en trouwens ook omdat allerlei naargeestige landen onbetrouwbare handelspartners zijn, o ja, en ook omdat het klimaat verandert door uitstoot van CO2. En trouwens, energietransitie kan onze economie er weer bovenop helpen, en biedt kansen voor ons bedrijfsleven. En kolencentrales kunnen toch écht niet meer. En het is zo goed om zelfvoorzienend te zijn, en lollig op zelf zonnepanelen op het dak te hebben. En om de macht van de grote energiemaatschappijen te breken.
Dus …
foto: Bert Haanstra’s Fanfare: uit een ogenschijnlijke kakofonie kan iets harmonieus tevoorschijn komen, maar dat vergt wel een goede regie.
Ja, dus?
Er zijn veel motieven voor energietransitie in omloop. Onder de vlag van ‘een mandje met eindbeelden’ (een metafoor uit de begindagen van de energietransitie) zouden die verschillende motieven eindweegs samen kunnen optrekken. Maar als er écht moet worden doorgepakt, is dat idee niet langer houdbaar. Dan leiden verschillende motieven tot uiteenlopende pakketten maatregelen, met eveneens uiteenlopende mogelijke energiehuishoudingen als gevolg. Niet zo gek, de aloude wet van prof. Jan Tinbergen luidde al zo: iedere afzonderlijke doelstelling heeft een afzonderlijk instrument nodig. Waarom zou dat voor de veelheid van doelstellingen in de energie- en klimaatdiscussie anders zijn?
Het is de hoogste tijd dat eenieder die zich voorstander van een energietransitie vindt man en paard gaat noemen. Waar is het eigenlijk om begonnen?
Nederland is niet het enige land met een minderheidsregering. Ook in Australië zetelt sinds 14 september 2010 een minderheidskabinet, zij het van een andere politieke kleur. Daar regeert het sociaaldemocratische Labor met de gedoogsteun van één Green MP en drie Independent MPs. Een belangrijk speerpunt van deze nieuwe regenboogcoalitie is het klimaatbeleid en één van de aangekondigde maatregelen is de invoering van een CO2-belasting, die 1 juli 2012 van kracht moet gaan.
Australië staat nu niet echt bekend om zijn voorbeeldfunctie als het om klimaatbeleid gaat. Er is dan ook de nodige discussie omtrent deze beleidsmaatregel. Duizenden mensen zijn de afgelopen week de straat opgegaan om het beleid te steunen, maar er is vanzelfsprekend ook veel tegenstand.
Vanaf het aantreden van het nieuwe kabinet was al bekend dat klimaatbeleid een belangrijk issue zou worden. Sommige tegenstanders van maatregelen tegen klimaatverandering vonden dit al vrij snel voldoende reden om vervolgens wetenschappers van de Australian National University in Canberra te bedreigen. Zij ontvingen doodsbedreigingen per e-mail en werden telefonisch lastig gevallen, met dreigementen dat men de academici op straat zou aanvallen, indien zij niet hun onderzoek staakten. Deze bedreigingen vinden al een half jaar lang plaats en zijn de afgelopen weken geïntensiveerd, niet geheel toevallig rondom het tijdstip dat de Australische Climate Commission het rapport The Critcal Decade publiceerde. De dreigementen werden zo ernstig dat inmiddels enkele klimaatwetenschappers uit voorzorg al noodzakelijkerwijs zijn verplaatst naar een veiliger heenkomen.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Bas Eickhout noemt man en paard in een bevlogen betoog over het traineren van EU-emissiehandel.
Sargasso plaatst de serie Tien over Groen van Duurzaamnieuws.nl door op haar site.
Oud-Kamerlid Wijnand Duyvendak van GroenLinks organiseerde ruim een jaar geleden klimaatevenement Beat The Heat Now! om Nederland aan de vooravond van de klimaattop in Kopenhagen wakker te schudden. Hoe vindt hij dat Nederland er wat duurzaamheid betreft anno 2011 voorstaat?
1. Hoe kijk je ruim een jaar later terug op de klimaattop in Kopenhagen?
“Op twee heel verschillende manieren. Aan de ene kant was ik echt teleurgesteld dat Kopenhagen geen akkoord heeft opgeleverd. Maar ik bewaar er ook heel goede herinneringen aan, want het klimaat stond op de publieke agenda als nooit tevoren. De betrokkenheid bij het probleem is enorm toegenomen, mensen weten er veel meer van.”
2. Na de top haalde je 10:10 naar Nederland, een internationale campagne die mensen en bedrijven oproept vanaf 2010 tien procent minder energie te gebruiken. Waarom?
“Dat was een reactie op de mislukking van Kopenhagen. In de trein terug naar Nederland sprak ik iemand van Vroege Vogels. Waarom introduceren we 10:10 niet in Nederland, zeiden we, want als het de politiek niet lukt, dan gaan we het zelf 10 procent energie besparen met bedrijven en organisaties. De verandering moet veel meer van onderop uit de samenleving komen.”
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De geschiedenis van de klimaatonderhandelingen in 83 seconden. Voor iedereen te begrijpen.
Economie krijgt voorrang
“If you want to succeed you need to find waste and do something with it.”
(James Bradfield Moody in Wired)
De problemen die we nu hebben met klimaat, grondstoffen, milieu in zijn algemeenheid, zijn volgens James Bradfield Moody een opmaat voor de volgende grote innovatiegolf: resource efficiency. Efficient omgaan met grondstoffen vormt de kapstok voor zijn boek The Sixth Wave. De voorafgaande vijf grote innovatiecycli ziet hij als volgt: 1. industriële revolutie 2. stoom en spoorwegen 3. staal en elektriciteit 4. olie auto’s en massaproductie 5. informatie en communicatie. En nu dan de zesde golf waarin we economisch succes zullen vinden door efficiënt met grondstoffen om te gaan. Maar waarom zou er nu dan wel wat gebeuren als geitenwollensokkentypes zich al minstens veertig jaar, en met vaak gering succes, druk maken over deze materie? Wel, misschien zijn juist massaal ervaren problemen nodig om verandering door te voeren. In die zin zou de in de afgelopen jaren begonnen economische crisis als het startschot fungeren van de door Bradfield Moody verwachte grote innovatiegolf. Dit kindje ziet hij uit noodzaak geboren worden in de komende schaarste aan grondstoffen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.