Geloof
Mijn vlammend volle blaas is de eerste die me uit mijn powernapje haalt. Zuchtend dribbel ik uit bed voor een veel te trage ochtendplas, waarna ik mijn afgekoelde voeten weer warm aan mijn beddengoed. Dan zoemt de deurbel van mijn buren door het huis, gevolgd door de mijne een halve minuut later. Omdat ik weken geleden weer ben gezwicht op www.hm.com voor wat lappen inferieure stof en de gebruikelijke oorbellen, móet ik wel opendoen.
Ik word teleurgesteld, want op mijn stoep staan twee Jehova’s. Een jonge Chinese meid en een kromme oma in een hobbelig bordeauxrood bomberjack dat tot haar enkels reikt. Vast een h&m’etje. Gelukkig had ik dit keer een recentelijk bij de kringloop op de kop getikte decente kinderpyjama aan; de vorige keer kwam ik net onder de douche vandaan en omdat ik een bekende verwachtte deed ik de deur open met mijn pas geschoren blote been, gekleed in louter een zijden kimono zonder sjerp.
Wat toen volgde was een vrij verhitte discussie over de Islam, waarbij ik al die tijd een poging deed alleen mijn hoofd te laten zien terwijl ik de twee heren uitlegde dat Jezus en Mohammed gewoon dezelfde knaap was en dat het christendom ironisch genoeg verantwoordelijk is voor veel meer dood en verderf dan de islam ooit nog in kan halen. Aan het einde van dat gesprek kreeg ik een stapel onwijs oubollige folders en de vraag of ze nog eens terug mochten komen om verder te praten. Nou nee.