Politicologe/communicatiewetenschapper Jacqueline de Bruijn deed in 2002 onderzoek naar de berichtgeving over het Midden-Oosten, in het bijzonder over het conflict Israël-Palestina. Destijds was haar conclusie dat de berichtgeving van het NOS en RTL journaal en die van actualiteitenrubrieken als Twee Vandaag, Netwerk en Nova overhelde naar het Israëlische standpunt. In oktober/november vorig jaar herhaalde ze haar onderzoek, de resultaten werden gisteravond in Felix Meritis te Amsterdam gepresenteerd. In een korte film werden de verschillende items over het conflict Israël-Palestina besproken. Er werden door haar kanttekeningen geplaatst bij suggestieve montage van beelden (met de bedoeling Palestijnen als raketten-afschietende-agressors neer te zetten) en het ontbreken van verwijzingen naar VN-resoluties en uitspraken van het Internationaal Gerechtshof. Maar ook de keuze van de verschillende redacties om de ene keer Palestijnse doden te negeren en de andere keer de verslaggeving over een aanslag op een joodse school ruim baan te geven. Er werd minitieus ingezoomd op de vermeend bevooroordeelde keuze van een journaal redactie om een Israëlische woordvoerder inhoudelijk te laten reageren en daarna een veel minder inhoudelijkere emotionele uitspraak van de Palestijnse president Abbas te monteren. Haar conclusie: de Nederlandse journaals en actualiteitenrubrieken tonen de Palestijnen als agressor en Israël als de partij die aangevallen wordt. Maar toch kwam deze duiding van de fragmenten die ik gisteravond kreeg voorgeschoteld subjectief op me over en ontbrak in het onderzoek soms de nodige wetenschappelijke distantie.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het verhitte maatschappelijk debat over de ethiek van embedded advertising naar aanleiding van de advertorials van society-verslaggever Rutger bij de Nederlandse strijdkrachten in Noorwegen is nog maar net geluwd of de volgende rel over ‘reclame voor het leger’ staat alweer voor deur. Want het kan altijd erger. Waar? In Israël uiteraard.
Vorige maand startte de Israëlische overheid een reclamecampagne tégen dienstweigeraars. Israël kent immers de dienstplicht en men hoeft dus niet zoals in Nederland soldaten te werven voor een beroepsleger. Maar die paar dienstweigeraars ziet men in Israël blijkbaar als een probleem. Waarschijnlijk omdat ze een signaal zijn dat er misschien wel iets mis is met het gedrag van het Israëlische leger in de bezette gebieden? Dus wat doet de Israëlische overheid? Die maakt een spotje waarin de dienstweigeraar wordt neergezet als een lafbek die zich zou moeten schamen. Setting: een vaag touristententje in India waar Israëlische jongens aan de praat raken met een paar Europese ‘lekkere wijven’. De Israëlische jongens vertellen één-voor-één enthousiast wat ze in het leger hebben gedaan. Zodra de dienstweigeraar aan de beurt is valt er een ongemakkelijke stilte. Clou: de Europese ‘lekkere wijven’ zouden hevig teleurgesteld in de dienstweigeraar en deze jongen loopt derhalve een nachtje tropische geile neukseks mis.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Een aantal Arabische staten heeft overeenstemming bereikt over een Arabische verklaring van de mensenrechten.
Het stuk leidt tot de nodige controverse (zie bv 2.3).
Levert de verklaring wel of niet een positieve bijdrage aan de mensenrechten?
Backup versie verklaring
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.