Zonder teveel in technische details te vervallen: hackers hebben een lek in Internet Explorer gevonden waarmee ze gericht computers van een dertigtal grote westerse bedrijven, waaronder Google en Northrop Grumman, hebben besmet met het doel bedrijfsinformatie te stelen. Dat is dagelijkse kost op internet en meestal wordt er dan ook weinig trammelant geschopt, zeker niet door bedrijven die belangen hebben in China, waar veel van de aanvallen vandaan komen. Deze keer koos Google echter voor de tegenaanval. Het spoor leidde naar Taiwan en daarvandaan naar China. Kennelijk vond Google aanwijzingen die heel sterk naar de Chinese regering wezen. Misschien is die conclusie alleen getrokken omdat de aanval ook gericht was op de gmail van mensenrechtenactivisten en journalisten, maar het valt niet uit te sluiten dat er ook harder bewijs is. Hoe dan ook, Google ging hard en publiekelijk in de aanval: voortaan 'binnen de wet' ongecensureerd zoeken in China of anders trekt Google de deur achter zich dicht.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Door te dreigen met vertrek uit China heeft Google de partijleiding van de Volksrepubliek een stevige uppercut gegeven. Na een jaar vol privacyzeperds, doet Google eindelijk zijn motto gestand: Don’t be evil (al leidt zijn vertrek nu ook weer niet tot zoveel bedrijfsschade). Iedereen juicht. Stel nu dat andere bedrijven, wier systemen ook zijn gehacked, volgen? Dat zou nog eens een fraaie overwinning kunnen worden voor het vrije woord. Alleen al de reputatieschade?
Nu we toch allemaal aan het juichen zijn, laten we dan ook even kijken hoe heter in de keurige democratieën aan toe gaat. Want we wijzen telkens met het vingertje naar kwaadaardige regimes als Iran en China, maar dat neemt niet weg dat de kiemen voor censuur ook hier worden gelegd.
Neem de keurige democratie Australië. Daar ligt het voorstel op tafel om een filter aan te leggen dat niet alleen kinderporno van het eiland moet houden, maar ook andere content kan blokkeren, zoals informatie over drugs, euthanasie of nogal heftige porno. Saillant is dat de overheid niet wil dat de lijst met de te blokkeren sites openbaar wordt. Australiërs weten dus dat er geblokkeerd wordt, maar niet wat. Ook dichter bij huis staat zo’n kinderpornofilter in de stijgers. In Nederland wordt momenteel aan een lijst gewerkt.
Die filters zijn zeer problematisch. @michonnet schreef onlangs op Sargasso het volgende daarover. Overheden blokkeerden lukraak informatie die zij zelf niet geschikt achtten, maar maakten ook vele fouten tijdens het blacklisting proces. Zo stond op de Australische blacklist een onschuldige website van een tandarts. Ook Nederlandse websites verschenen op de gelekte blacklists. Daaronder een groot aantal reguliere pornografische sites, maar ook een site van een bedrijf dat opleidingen voor heftruckchauffeurs aanbiedt. De samenstelling van de blacklists is dus een heikel punt. De gewenste transparantie staat op gespannen voet met de noodzaak de inhoud van het blacklisting proces en de blacklist zelf niet openbaar te maken. Het proces en de lijst, dat volgens overheden strikte afscherming vereist, is oncontroleerbaar en kan derhalve gemakkelijk tot misbruik leiden.
Afgelopen woensdagavond en nacht vond er een interessant spoeddebat plaats naar aanleiding van het rapport Davids. Het debat was niet interessant vanwege het onderwerp, want het ging niet over het onderwerp maar over een verkeerde uitspraak over het onderwerp. Het debat was ook niet interessant omdat er misschien politieke consequenties aan zouden zitten, want het was vooraf al duidelijk dat geen van de regeringspartijen belang had bij een breuk.
Waarom dan toch interessant?
Het debat was vooral interessant door wat u niet meekreeg op TV of via de live-feed van politiek24.
Stelt u zich een traditioneel debat voor. Alle kamerleden zitten in die zaal en af en toe gaan ze naar de wandelgangen. De communicatie is beperkt tot onderling gesmoes in de zaal zelf of wat uitgebreidere koehandel in de wandelgangen. Maar het is een grotendeels gesloten circuit. Er gaan wel beelden en geluiden uit, maar er komt niets in, of het moet komen via de fractiemedewerkers die af en toe elders wat informatie op doen.
Neem dan nu het debat van afgelopen woensdag. Het al vanaf het eerste moment dat het verlaat van start ging was er veel meer interactie dan gebruikelijk en dan zichtbaar.
Dat gebeurde voornamelijk, jawel, via Twitter.
De mensen die actief de kamerleden volgden, en in het bijzonder zij die door de kamerleden weer gevolgd worden, waren virtueel aanwezig in de wandelgangen. Acties en uitspraken in de kamer werden vooraf en tussentijds besproken, tussen kamerleden onderling en tussen kamerleden en hun volgers. De volgers werden ook sneller deelgenoot van informatie dan de mensen die het debat volgden.
Zo typte Boris vd Ham direct na ontvangst de brief van Balkenende over. Het duurde nog een kwartier voor die elders online stond.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Vrijdagmiddag, tijd om even te ontspannen en onbekommerd te lachen.
Het recht van een eigen domeinnaam is wat ons bindt!
Volg ons op het pad naar een persoonlijke en kleurrijke samenleving.
www.eigendomeineerst.nl
“China has created a new term: ‘illegal flower donation’. To put ‘illegal’ and ‘flower donation’ together in one phrase, we live in an era of truly distorted values”
China beleeft z’n days of miracle and wonder, maar die toestand draagt nogal wat conflict in zich mee. Naar hartelust worden mensen neergeknald, naar hartelust voegen mensen zich naar de regels van Consumentistan. Google ligt al sinds lang onder vuur, vanwege hun ‘meegaandheid’ met de controlefreaks van het Rode Plein. Nu hebben die consumenten een bloemstuk neergelegd, waarin we tussen de regels moeten lezen dan zij het jammer zouden vinden moest Google uit China wegtrekken.
Het is natuurlijk een typische tweespalt. Aan de ene kant moet een uit de kluiten gewassen zoekmachine in staat zijn om een grens te trekken aan bereidwilligheid, aan de andere kant ontneem je wellicht de iets slimmere surfer mogelijkheden om da System te slim af te zijn. Of nog: het zou Google sieren dat ze zowel qua rechtstreekse inkomsten als via de beurs tegen hun eigen belangen handelen, anderzijds doe je er de uiteindelijke gebruiker helemaal geen plezier mee.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
