Het geheime leven van uw lichaamsresten

[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Martin Swinkels die zijn stuk via mail inzond.[/i] Soms blijven zeer ernstige problemen erg lang verborgen. Groot leed dat in stilte wordt geleden. Schrijnende misstanden waar de media van wegkijken en waarbij de slachtoffers de hoop hebben opgegeven. Er bestaan ook verborgen problemen waar op het moment nog niemand last van heeft. Tikkende tijdbommen. Stiekem lekkende kerncentrales met dronken personeel. Dat soort dingen. Misstanden waar de slachtoffers nog van niets weten, maar waarvoor de traumahelicopters beter alvast kunnen warmdraaien. Er zijn ook verborgen problemen waar niemand last van heeft en waarschijnlijk ook nooit iemand last van gaat krijgen. Slachtofferloze misstanden die zomaar eeuwen kunnen voortrotten zonder dat iemand zich eraan stoort. Je zou denken dat die categorie volslagen oninteressant is. En dat is 'ie ook. Totdat een horde Don Quichottes er uit parmantige dadendrang een schijnwerper op richt. U had misschien nog nooit gehoord van het Rathenau-instituut. Maar vanaf vandaag staat het op de kaart. Het instituut schreeuwt om aandacht voor Het Probleem Van De Verloren Lichaamsresten.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.