Nog niet zo lang geleden werd de Venezolaanse alleenheerser Hugo Chávez nog wel eens als een goedwillende socialist geëxcuseerd maar sinds hij in januari 2007 zijn parlement een machtigingswet liet aannemen en in augustus van hetzelfde jaar zijn presidentiële ambtstermijn tot in het oneindige trachtte te verlengen kan toch nauwelijks meer getwijfeld worden aan de autoritaire ambities van “Orkaan Hugo.” Niet alleen in politiek opzicht verstevigt Chávez zijn greep op het Zuid-Amerikaanse land. Al in 2007 trok hij zich terug uit zowel het Internationaal Monetair Fonds als de Wereldbank en een jaar later nationaliseerde hij de olie-industrie. Olie is namelijk Venezuela’s voornaamste bron van inkomsten en een dalende olieprijs brengt Chávez zijn geliefde Bolivariaanse missies in gevaar. Hij zoekt daarom steun bij China dat maar al te graag opstapt om Zuid-Amerikaanse landen in de problemen bij te staan.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Linkse Amerikanen, de zogenaamde ‘liberals’, kunnen erg onvoorspelbaar zijn. Een groot deel van de tijd zijn ze kritisch over hun eigen regering en samenleving, vaak zelfs nog kritischer dan linkse Europeanen, en dan vertonen ze plotseling toch weer nationalistische reflexen. Dit deed zich duidelijk voor rondom het uitbreken van de oorlog in Irak, vier-en-een-half jaar geleden.
Een ander voorbeeld is deze week Roger Cohen, een columnist van de New York Times. Hij betoogt dat de rest van de wereld de plicht heeft om financieel bij te springen bij de oplossing van de financiële crisis in de Verenigde Staten. Hij verwijst terug naar de rol die de Verenigde Staten, als lid van het IMF, vroeger heeft gespeeld bij het oplossen van financiële crises in andere landen. Nu Amerika in een financiële crisis is geraakt nemen de leiders van andere landen hun verantwoordelijkheid niet, en vertonen een stuitende mate van onverschilligheid.
Maar Cohen heeft ongelijk. Het is niet de verantwoordelijkheid van buitenlandse regeringen en centrale banken om bij te springen en het Amerikaanse herstel te financieren. Amerika wordt al jaren gesubsidieerd door het buitenland. Buitenlandse banken kopen grote hoeveelheden Amerikaanse dollars op als reserve-munteenheid, hetgeen zorgt voor een overwaardering van de dollar, en de Amerikanen dus rijker maakt. Bovendien compenseren met name de Chinezen al jaren het Amerikaanse handelstekort door Amerikaanse obligaties op te kopen die feitelijk van buitengewoon dubieuze waarde zijn.
“We now have to reshape our global rules and global institutions for this new era,
We are facing a global financial crisis which is probably the first truly global financial crisis of the modern world.
We have to reform our global financial institutions. It is absolutely clear that the national supervision that we have is inadequate and we need a global agreement.”
Aldus Gordon Brown dit weekend op de Progressive Governance Summit, waar hij de gastheer is.
Hij grijpt de huidige financiële crisis, mogelijk de grootste na-oorlogse, aan om te pleiten voor veranderingen die passen bij de veranderde wereld van nu. Instituten als IMF en Wereldbank moeten stevig op de schop.
Ongeacht de aanleiding, lijkt me zo’n discussie meer dan welkom. Het lijkt me ook een goed moment voor de anders-globalisten om naar voren te stappen met constructieve suggesties.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.