Nog niet zo lang geleden werd de Venezolaanse alleenheerser Hugo Chávez nog wel eens als een goedwillende socialist geëxcuseerd maar sinds hij in januari 2007 zijn parlement een machtigingswet liet aannemen en in augustus van hetzelfde jaar zijn presidentiële ambtstermijn tot in het oneindige trachtte te verlengen kan toch nauwelijks meer getwijfeld worden aan de autoritaire ambities van “Orkaan Hugo.” Niet alleen in politiek opzicht verstevigt Chávez zijn greep op het Zuid-Amerikaanse land. Al in 2007 trok hij zich terug uit zowel het Internationaal Monetair Fonds als de Wereldbank en een jaar later nationaliseerde hij de olie-industrie. Olie is namelijk Venezuela’s voornaamste bron van inkomsten en een dalende olieprijs brengt Chávez zijn geliefde Bolivariaanse missies in gevaar. Hij zoekt daarom steun bij China dat maar al te graag opstapt om Zuid-Amerikaanse landen in de problemen bij te staan.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Linkse Amerikanen, de zogenaamde ‘liberals’, kunnen erg onvoorspelbaar zijn. Een groot deel van de tijd zijn ze kritisch over hun eigen regering en samenleving, vaak zelfs nog kritischer dan linkse Europeanen, en dan vertonen ze plotseling toch weer nationalistische reflexen. Dit deed zich duidelijk voor rondom het uitbreken van de oorlog in Irak, vier-en-een-half jaar geleden.
Een ander voorbeeld is deze week Roger Cohen, een columnist van de New York Times. Hij betoogt dat de rest van de wereld de plicht heeft om financieel bij te springen bij de oplossing van de financiële crisis in de Verenigde Staten. Hij verwijst terug naar de rol die de Verenigde Staten, als lid van het IMF, vroeger heeft gespeeld bij het oplossen van financiële crises in andere landen. Nu Amerika in een financiële crisis is geraakt nemen de leiders van andere landen hun verantwoordelijkheid niet, en vertonen een stuitende mate van onverschilligheid.
Maar Cohen heeft ongelijk. Het is niet de verantwoordelijkheid van buitenlandse regeringen en centrale banken om bij te springen en het Amerikaanse herstel te financieren. Amerika wordt al jaren gesubsidieerd door het buitenland. Buitenlandse banken kopen grote hoeveelheden Amerikaanse dollars op als reserve-munteenheid, hetgeen zorgt voor een overwaardering van de dollar, en de Amerikanen dus rijker maakt. Bovendien compenseren met name de Chinezen al jaren het Amerikaanse handelstekort door Amerikaanse obligaties op te kopen die feitelijk van buitengewoon dubieuze waarde zijn.
“We now have to reshape our global rules and global institutions for this new era,
We are facing a global financial crisis which is probably the first truly global financial crisis of the modern world.
We have to reform our global financial institutions. It is absolutely clear that the national supervision that we have is inadequate and we need a global agreement.”
Aldus Gordon Brown dit weekend op de Progressive Governance Summit, waar hij de gastheer is.
Hij grijpt de huidige financiële crisis, mogelijk de grootste na-oorlogse, aan om te pleiten voor veranderingen die passen bij de veranderde wereld van nu. Instituten als IMF en Wereldbank moeten stevig op de schop.
Ongeacht de aanleiding, lijkt me zo’n discussie meer dan welkom. Het lijkt me ook een goed moment voor de anders-globalisten om naar voren te stappen met constructieve suggesties.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.