Dit is de zevende gastbijdrage van Hoite Vellema, oud-student Internationale Betrekkingen aan de UvA. Afgelopen week is voor de zoveelste keer de discussie over de hoofddoek opgelaaid. Dit alles naar aanleiding van de manifestatie “Eerlijke kansen op de arbeidsmarkt” van de Poldermoslima Hoofddoekbrigade. Op internet waren de usual suspects (Ephimenco, Elian c.s.) er weer als de kippen bij om één en ander streng te veroordelen. Een enkeling, zoals arabist Simon Admiraal, maakte het zelfs zo bont om een polemisch stuk in de Volkskrant geplaatst te krijgen waarin hij de indruk wekte bij de conferentie geweest te zijn, terwijl achteraf duidelijk werd dat dat helemaal niet zo was. De vraag is dus wat er zo erg is aan poldermoslima’s die openlijk uitdragen graag een hoofddoek te dragen en voor gelijke kansen op de arbeidsmarkt pleiten. Ver van de Poldermoslima Hoofddoekbrigade sta ik niet als ze pleiten voor: “Loyaliteit aan de Nederlandse Grondwet, tegen vrouwenonderdrukking en voor gelijke rechten voor vrouwen, en voor alle mensen, ongeacht geloof, sekse, ras of afkomst. Poldermoslima’s zijn Nederlandse burgers die mee willen doen en ook een plek in de polder willen. Burgers die tegen geweld zijn en voor een vreedzame, tolerante samenleving.” Dus waarom maken zovelen zich hier zo druk over?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het Turkse Constitutionele Hof heeft gisteren besloten dat het dragen van hoofddoekjes op universiteiten in strijd is met de scheiding van kerk en staat. Begin dit jaar werd dit al lang geldende verbod door de regerende Turkse AK-partij opgeheven. Het constitutioneel hof is tegelijkertijd bezig met een verbod op de regerende AK-partij (AKP). Veel Turken beschouwen die partij als gevaarlijk, omdat ze denken dat premier Erdogan van Turkije, dat sinds 1923 door de vergaande hervormingen van Atatürk strikt seculier is, een moslimstaat wil maken. De AKP komt namelijk voort uit de islamitische Welvaartspartij, maar heeft zich omgevormd tot een gematigd-conservatieve, pro-Europese partij. Veel seculieren geloven echter dat de partij nog steeds een verborgen, islamitische agenda heeft. Gedacht wordt dat het opheffen van die partij door de hoofdoekjes-uitspraak dichterbij komt.
Nu klinkt zo’n hoofddoekjesverbod voor de westerse voorstander van scheiding van kerk en staat misschien best positief. Turkije wapent zichzelf tegen een mogelijk dreigende Islamitische staat, tegen teveel invloed van religie, het houdt zo zicht op aansluiting bij Europa en lijkt de ‘goede’ kant op te gaan.
Maar hoe moet het nu met al die Turkse meisjes die, al dan niet van huis uit gedwongen, een hoofddoek dragen en nu niet meer kunnen studeren? Hoe moeilijk die hoofddoek ook ligt als mogelijk symbool van onderdrukking en hoe vreemd het voor ons misschien ook lijkt is, zulke jonge meisjes zullen zich vaak naar de wil van hun vader schikken en dan maar thuis blijven. De hoofddoek afdoen is niet zo eenvoudig als het klinkt. Is het voor de emancipatie van deze vrouwen niet beter dat ze doorleren en zo de wereld buiten hun familie en de islam leren kennen? Zou niet een (groot) aantal van hen op die manier later beter kunnen beslissen over de rol van de vrouw, de eigen toekomst en hun religie? Het doel van deze maatregel is misschien goed, maar is het middel niet rampzalig voor veel jonge vrouwen en heeft het zo juist niet een tegengesteld effect?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
![[Cartoon] Hoofddoekjes debat ontmoet Laura discussie](http://www.demorgen.be/static/FOTO/pe/5/9/10/album_medium_1456450.jpg){kind=link}