Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Vandaag een stuk van Marco Holvast Wat een album dit, uit de stal van Blix, Rens Pluym en B1, bekend van o.a. LPC en het Eigenrichting label (waar recent het veelgeprezen album van Gekke C werd gereleased)! Het betreft dit keer een verzamelalbum met diverse allianties tussen bekende en minder bekende rappers, waarvan een aantal nog maar net begonnen is. Eigenlijk zitten er nauwelijks mindere tracks tussen en dit belooft een hoop voor de toekomst, met veel artiesten die zich nog verder zullen gaan ontwikkelen. Na het intro, een in intensiteit toenemende piep die wat doet denken aan het begin van acht uur journaal, is het met track 2, Zooitje van, meteen raak! Een spannend maar catchy nummer met een pakkend refrein en een mooi vocaal sampletje dat wat doet denken aan through the wire van Kanye West, maar dan uiteraard gewoon in de moerstaal! Track 3, Regels van een kladblok, is wat dreigender en dieper. Track 4 valt op door het mooie refreintje waarbij de zangerige rap van D-Nial erg doet denken aan Nate Dogg van de beruchte dogg pound. De tekst van dit nummer is uitzonderlijk sterk, met een hoop drama (de titel is niet voor niets Het doet pijn) maar toch ook een positieve noot. Een echte tearjerker! Nodige zelfkennis wordt gekenmerkt door een Arabisch melodietje.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De inspiratie voor dit stukje is geheel gevoed door een artikel van Ron Rijghard in het Cultureel Supplement van afgelopen vrijdag. Maar voor wie dat gemist heeft of er nog niet aan toegekomen is, wil ik zijn “pleidooi voor liedjes die eindigen in een lach” hier niet onvermeld laten. Weliswaar noemt Rijghard de single Thou shalt always kill de plaat van 2007, ik heb alweer schoon genoeg van al dat terugblikken en voorspel een groots jaar voor Dan le Sac vs Scroobius Pip in 2008.
Het tweetal maakt een soort van electro-hop, waarbij de eerste de beats verzorgt en de tweede eroverheen rapt in een onversneden Engels zoals we dat ook kennen van Kate Nash. En dat doet hij op intelligente wijze; Thou shalt always kill gaat over het algemeen over dat men artiesten niet zo op een voetstuk moet zetten, maar ondertussen wordt even terloops gemeld dat men geen producten van coca-cola en nestlé moet kopen en brengt hij een sneer uit naar de zogenaamde gangsta-rap door te melden dat guns, bitches en bling echt niet tot de vier elementen behoren. De boodschap is duidelijk; thou shalt always kill, zoiets als your darlings, waarschijnlijk.
In Letter from God, to man komt de maatschappelijke betrokkenheid van Scroobius Pip nog wat scherper naar voren. God legt een verklaring af over de reden waarom hij zich de laatste tijd niet heeft laten zien. Naarmate de video vordert, lijkt de woordenstroom van Scroobius Pip alsmaar te versnellen, hetgeen ook nog eens mooi in beeld gebracht wordt doordat de woorden al pratend op een vel papier geschreven worden. De beats van Dan le Sac zijn in de lijn van het beste wat DJ Shadow ooit maakte.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.