"Geluk is een overschatte emotie." Heleen Mees is verantwoordelijk voor waarschijnlijk het meest bizarre citaat van het jaar. Het is haar antwoord als De Groene Amsterdammer haar de stelling voorlegt dat veel mensen gelukkiger zijn als ze niet keihard een carrière nastreven, maar proberen te genieten van het leven. (alleen voor abonnees) En passant introduceert Mees ook nog de term 'statistische discriminatie': "Dan zit ik op een terras, prachtig weer en zie ik goed opgeleide vrouwen die met hun kinderen in de weer zijn. Dan lijkt het leven bijna perfect. En, denk ik, waarom stoort dit me? Dan word ik met mezelf geconfronteerd en denk: wat vind ik hier nou verkeerd aan? Weet je wat het is? Die deeltijdvrouwen zitten die vrouwen die méér willen dan kinderen in de weg. Daarom stoort het me. Dat is statistische discriminatie."
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we (uiteraard met toestemming) overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Simon Otjes. Het verscheen eerder op zijn eigen weblog.
Ik weet nu hoe Leo Platvoet zich gevoeld moet hebben. Jarenlang steun je een politieke partij en politiek leider waarvan je denkt dat ze dezelfde idealen delen. Maar dan blijkt de partijleider plotseling de ideologische bakens verzet te hebben, een nieuwe koers hebben ingezet. Ik ben een overtuigd liberaal en daarom lid van GroenLinks, immers “de laatste links-liberale partij van Nederland”. Dan brengt Halsema “plotseling” een essay uit, waarin zij een utilitische koers kiest. Al mijn liberale haren gaan overeind staan.
Ik wil de komende tijd Femke Halsema’s Geluk doornemen op mijn blog. Mijn eigen mening over het essay is gemengd: voor het utilistische uitgangspunt ben ik allergisch, maar veel van haar praktische voorstellen deel ik. Ik wil hier laten zien dat de utilistische uitgangspunten dan ook niet passen bij de (liberale) praktische voorstellen.
Utilisme is een theorie voor politieke en individueel handelen. Het stelt een hele simpele regel centraal: probeer met je handelen het totale geluk van de samenleving te vergroten. Het goed dat deze theorie centraal staat is geluk, dat moet gemaximaliseerd worden. Bij het utilisme gaat het om de uitkomsten van handelingen en niet om de bijvoorbeeld de intentie. De juistheid van een handeling wordt bepaald op basis van de hoeveelheid geluk die hij tot gevolg heeft.
Op zondag 16 november interviewde Martin Sommer, chef van de politieke redactie van de Volkskrant, in de Rode Hoed in Amsterdam Femke Halsema, fractievoorzitter van GroenLinks in de Tweede Kamer, over haar nieuwe boek ‘Geluk! Voorbij de hyperconsumptie, haast en hufterigheid’.
Hyperconsumptie, haast en hufterigheid
In het interview verdedigde Halsema haar stelling dat onze huidige manier van consumeren leidt tot hyperconsumptie, haast en hufterigheid en niet tot ontspannen samenleven. Consumeren is lekker, maar leidt maar heel even tot een geluksgevoel. Ze gaf aan zelf ook aan impulsaankopen te doen en zich suf te werken, maar dat meer zelfreflectie over consumptiegedrag voor iedereen een zegen zou zijn. Het is volgens Halsema ook aan de overheid om de randvoorwaarden te creëren om burgers de gelegenheid te geven andere keuzes te maken.
Consuminderen
De politiek leider waakte ervoor om in haar boek de oproep tot verstandiger consumeren vergezeld te laten gaan van moralisme: ‘Het is hoog tijd dat wij consumptie uit de sfeer halen van de persoonlijke schuld en boete, want dan is ook je enige antwoord ‘Gij zult consuminderen’. Halsema betoogde – met verwijzing naar haar eigen consumptiegedrag – dat je daarmee niet de levensstijl van mensen zult veranderen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Zeer eigenaardig: het eerste wat wij wisten was een newsflash op een tvscherm in de taxfree-zone op Madrid-luchthaven. Madrilenen met bleke neuzen die naar het scherm hollen. Eén type kon veel meer vertellen wat er aan de hand was – lokale radio? Inside kennis? Wij dienden met z’n allen aan de grond te blijven, de crash was kennelijk net voor onze ‘boarding’ gebeurd.
Men zei ons niets officieels, terwijl je met z’n allen op een tvscherm een rookwolk ziet met “PLANECRASH MADRID” staat te kijken… Zeer surreëel: ik zag een piloot met kaken opeen geklemd naar het tv-scherm komen kijken”.
De donderdagquote van Crachàt zou ik overnemen i.v.m. zijn reis naar Madrid. Niet wetende dat hij die quote zelf zou leveren in een nachtelijke mail nadat we overdag al even paniekerig heen-en-weer ge-sms-t hadden. Crachàt, huiskunstenaar en de ziel van Sargasso zou na die fatale Spanair vlucht opstijgen.
De kansberekening spaarde hem, we vervolgen zijn mailquote:
“Vervolgens boarden, maar 1u1/2 wachten. Dit om alle brandweerwagens terug te krijgen en de parelketting opstijgers van veiligheid te voorzien. Het was in dat vliegtuig dat ik geruchten opving van ‘veel doden’ en wie sms je anders dan Carlos? :-) Ik bedoel, je wil wel iemand met eerlijkheid, feiten en online-igkeid”.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Deze keer een stuk dat Basszje ons per mail toestuurde.
‘Café de liefde‘ is min of meer een voortzetting van het VPRO-liefdesproject van programmamaker Bram van Splunteren. In de serie ‘Het Geluk van Nederland‘ was eerder aandacht voor de liefde van den moderne mens. Er kwam zelfs een heuse datingsite uit voort voor ‘ons soort mensen’. Blijkbaar het soort VPRO-mensen dat nippend aan de rosé het literair orgastische grachtengordelmoment van de ander probeert te achterhalen.
Enfin, het programma dus. Dit stuk is niet bedoeld als weloverwogen recensie, maar om twee emoties te ventileren die ik krijg als ik het programma tracht te overleven. En een programma uitkijken kan in dit geval uitdraaien op al knarsetandend je gebit een vierdaagse te laten lopen.
Gecompliceerde liefde
In de eerste plaats geeft het programma het idee dat gecompliceerde liefde alleen in Amsterdam voorkomt. Zo voert het programma een videoblog (lekker 2.0, lekker hip) op van ene Anna. Een typisch dorpsmeisje dat in de grote stad is neergezet en met een hoorbare errrr haar liefdesproblematiek uiteenzet op 480 bij 360 pixels. Het typetje dat haar verloren dorpsgevoel zoveel mogelijk probeert te compenseren door in de grote stad de attention whore uit te hangen en Hyvesvrienden te collecteren, al klagend op haar life journal.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.