Internet helpt kenniscumulatie niet
Electriciteit neemt altijd de weg van de minste weerstand.
“En waarom neemt electriciteit dan nimmer de verkeerde weg?”, zou u mij op Klokhuiselijke toon kunnen vragen.
“Omdat dat gewoon zo is, en nu stil zijn en dooreten”, zou ik riposteren, tenminste als u een van mijn kinderen was die, blijkens het stellen van zo’n vraag juist als ik net mijn welverdiende biefstuk aansnijd, door een toevallige speling van het lot niets van mijn genetische aanleg tot tact, mensenkennis en zelfredzaamheid zou bezitten. Onder het eten neem ik liever een slok wijn dan dat ik vragen beantwoord die zijn gesteld vanuit de presumptie dat in electronengedrag menselijke eigenschappen kunnen worden gelezen. Want hoe anders dan electriciteit is de menselijke aard. Door talloze verkeerde wegen te hebben ingeslagen, zijn er evenzovele juiste afslagen gevonden die de menselijke kennis voedden. Trial and error. Of voor het spoorwegpersoneel onder u: Trail and error.
Hooguit kan men stellen dat met al die opgedane kennis, de mens ook natuurlijkerwijs genegen is de weg van de minste weerstand te kiezen. Of, aangezien de menselijke aard complexer is dan het basale voortbeweegstreven van electriciteit, is het misschien juister om te stellen dat de mens de voor hem beste weg uitkiest. Wat onontbeerlijk was in deze jarenlange kenniscumulatie van mensen, is de mogelijkheid om op velerlei manieren informatie over te dragen. De komst van het internet was in dat opzicht zo veelbelovend. Met een beetje fancy electriciteitsaansluiting, ook wel coax-kabel of telefoondraad geheten, is een wereldwijd informatiereservoir beschikbaar.