Het Amerikaanse imperialisme is nooit weg geweest

De verwachting dat de Verenigde Staten zich onder Trump minder met het buitenland zouden gaan bemoeien is niet uitgekomen. "Het grote misverstand over het isolationisme van de Amerikaanse president ­Donald Trump'' schreef Michael Pherson een jaar voor het einde van Trump I,  "is dat hij de VS zou willen terugtrekken uit de wereld en niet meer militair zou willen ingrijpen. Dat heeft hij nooit beweerd. Het isolationisme van Donald Trump is veel prozaïscher: hij grijpt nog steeds graag in, alleen mag het niet te veel kosten: niet te veel geld en vooral niet te veel levens. Dat is de kern van America First. Offers zijn voor anderen." Dat is tijdens Trump II niet anders geworden. De zelf verklaarde kandidaat voor de Nobelprijs voor de Vrede zoekt in zijn voorstellen voor de oplossing van grote conflicten vooral naar aanknopingspunten voor Amerikaanse zakenbelangen. Europese NAVO landen moeten met de 5%-norm voor Defensie grote offers brengen om de dreiging van concurrerende grootmachten Rusland en China af te wenden. Met wapenaankopen in de VS. Trumps Gaza-plan zit vol cadeaus voor zijn schoonzoon en vastgoedmagnaat Kushner. In het 28-punten plan vrede in Oekraïne claimt de VS 100 miljard dollar van de Russische tegoeden om te investeren in het herstel van Oekraïne. De helft van de winst gaat naar de VS. 'Het is een cynisch verdienmodel om winst te behalen over de rug van een bezette mogendheid', schrijft Laurien Crump, buitenlandexpert aan de Radboud Universiteit. Venezuela In de 'achtertuin' van de VS maakt Trump zich op voor ingrijpen in Venezuela. Bij aanvallen op vissersboten heeft het Amerikaanse leger inmiddels zeker tachtig mensen vermoord. Volgens Trump gaat het om drugstransporten, maar enig bewijs hiervoor is nooit geleverd. Recentelijk is de Amerikaanse dreiging opgevoerd door de stationering van drie oorlogsschepen in de Zuid-Caribische regio. Er liggen ook vijf andere marineschepen in de internationale wateren voor de kust. Ruim 6000 militairen zijn er gemobiliseerd. Deze week voerde Trump de spanning verder op met de beschuldiging dat president Maduro aan het hoofd staat van een corrupte terroristische organisatie, het Zonnenkartel. Volgens de NRC is het hoogst twijfelachtig dat dit kartel echt bestaat. Er zou sprake zijn van 'losse groepen corrupte functionarissen' die ook al lang voordat het socialistische regime van Chavez/Maduro aan de macht kwam actief waren. Dat Maduro en daarmee feitelijk zijn hele regering als een terroristische organisatie is bestempeld noemde de Venezolaanse minister van Buitebnlandse Zaken Yvan Gil 'het klassieke Amerikaanse model voor een regimewisseling'. Nigeria Onlangs dreigde Trump ook met gewapend ingrijpen in Nigeria. Volgens hem worden daar christenen massaal afgeslacht door islamisten. Het christendom wordt geconfronteerd met een ‘existentiële bedreiging’, er zou zelfs sprake zijn van een genocide. Niet alleen de Nigeriaanse regering maar ook verschillende experts ontkennen dat. Niemand ontkent dat het Nigeriaanse platteland onveilig is. Maar de meeste deskundigen benadrukken dat in het wijdverbreide geweld dat het West-Afrikaanse land al lange tijd teistert, iedereen een potentieel slachtoffer is, ongeacht achtergrond of geloofsovertuiging. Correspondent Femke van Zeijl vertelde in Bureau Buitenland dat bij alle geweld 'tragisch genoeg in het noorden vooral moslims het slachtoffer zijn.' Ze zei dat de leugens van Trump vooral gevoed worden door christelijke organisaties. Het geweld in Nigeria was het onderwerp van uitgebreide berichtgeving door Fox News en de christelijke politieke rechterzijde, waaronder senator Ted Cruz. Trump en zijn medestanders willen de extreemrechtse evangelisch-christelijke achterban graag te vriend houden, zeker bij de tegenvallende resultaten van zijn binnenlandse beleid. Defensieminister en voormalig Fox News presentator  Pete Hegseth reageerde onmiddellijk op het dreigement van Trump: "het Ministerie van Oorlog bereidt zich voor op actie."  Filipijnen In Zuid-Oost Azië hebben de Verenigde Staten hun militaire aanwezigheid de afgelopen jaren flink uitgebreid. Dat betekende ook een aanzienlijke versterking van het Amerikaanse leger bij hun belangrijkste bondgenoot de Filipijnen. De meest recente uitbreiding is eind oktober op een bijeenkomst van de ASEAN-ministers van Defensie in Kuala Lumpur beklonken door Defensieminister Pete Hegseth en de Filipijnse minister van Defensie Gilbert Teodoro Jr. De Task Force Philippines is gericht op het aansturen van de "externe verdedigingsoperaties" van de AFP, van de Zuid-Chinese Zee tot de Straat van Luzon, tegen vermeende "dwangmatige en agressieve" acties van China in de regio. Oppositiegroepen tegen het regime van Marcos jr. vrezen inmenging van het Amerikaanse leger in de binnenlandse politiek. Begin dit jaar crashte een Amerikaanse legervoertuig in Ampatuan op het eiland Mindanao. Een Amerikaanse marinier en drie huursoldaten kwamen om. Het Amerikaanse Indo-Pacific Command gaf toe dat “het vliegtuig inlichtingen, bewaking en verkenningsondersteuning bood op verzoek van onze Filipijnse bondgenoten". Bondgenoten die boeren en inheemse gemeenschappen met geweld verdrijven als ze zich verzetten tegen de inname van landbouwgronden voor de uitbreiding van mijnbouwactiviteiten of tegen de aanleg van een nieuw vliegveld. Dat vliegveld wordt gebouwd door het Nederlandse baggerbedrijf Boskalis met steun van de Nederlandse overheid. Het contract werd gesloten ten tijde van de populistische president Rodrigo Duterte, die inmiddels in Den Haag gevangen zit voor een proces bij het Internationaal Strafhof. 

Foto: Martha de Jong-Lantink (cc)

Filipijnen tussen China, de VS en de klimaatopwarming

In Peking liet China deze week in een grote militaire parade zien hoe machtig het land is. Niet-westerse regeringsleiders, waaronder Poetin en Kim-Jong-un werden onthaald door partijleider Xi Jinping, die vindt dat zijn land erkend moet worden als de ‘brenger van wereldvrede‘. China was dat tachtig jaar geleden ook, volgens historici. ‘Zo creëerde het langdurige verzet dat de Chinezen aan Japan boden, inclusief een guerrillastrijd van de communisten in bezet gebied, ruimte voor Amerika om zich te richten op de bevrijding van Europa.’ In de VS wond president Trump zich op over de Chinese lezing van de geschiedenis. Xi had de bijdrage van de VS aan het einde van de Tweede Wereldoorlog ook wel even kunnen noemen, zei hij. Nu ziet die ‘prachtige ceremonie‘ er uit als een samenzwering tegen de VS.

Los van alle propaganda en ver van het plein van de Hemelse Vrede gingen de militairen van beide partijen deze week gewoon door met hun oorlogsvoorbereiding. Legers uit de Filipijnen, Australië, Canada en de Verenigde Staten voerden gezamenlijke oefeningen uit in de West-Filipijnse Zee. Daarbij ontdekten ze in de buurt van de Filpijnen twee Chinese oorlogsschepen die hen kennelijk volgden. Dit was geen routine klus van de Chinezen, volgens de woordvoerder van de westerse militairen. ‘Dergelijke berichten maken deel uit van hun kwaadaardige beïnvloedingsoperaties om hun illegale aanwezigheid in de (exclusieve economische zone) van het land te rechtvaardigen.’ Het blijft onrustig in de Zuid-Chinese Zee

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

“They are slaughtering us like animals”

Een indrukwekkende reportage van de New York Times over de Filipijnen, waar het mensenrechten schendende beleid van president Duterte huishoudt onder drugsdealers, druggebruikers, mensen die per ongeluk op de verkeerde plek waren of gewoonweg lastig waren. En natuurlijk raakt het geweld vooral de onderkant van de samenleving.

I HAVE WORKED IN 60 COUNTRIES, covered wars in Iraq and Afghanistan, and spent much of 2014 living inside West Africa’s Ebola zone, a place gripped by fear and death. What I experienced in the Philippines felt like a new level of ruthlessness: police officers’ summarily shooting anyone suspected of dealing or even using drugs, vigilantes’ taking seriously Mr. Duterte’s call to “slaughter them all.”
Foto: tsemdo.thar (cc)

Uitbuiting van Filipijnse migranten ondermijnt Nederlandse arbeidsrechten

Ter gelegenheid van de Dag van de Arbeid publiceerde de Nederlands-Filipijnse Solidariteitsbeweging vorige week het verhaal van een van de vele Filipijnse arbeidsmigranten in Nederland, die via een Poolse constructie hier wordt uitgebuit. We nemen hun persbericht, licht aangepast, in zijn geheel over.

Door gebrek aan werk, lage lonen en slechte werkomstandigheden zoeken vele Filipino’s werk in het buitenland als Overzeese Filipijnse Arbeiders (OFW). Ze helpen daarmee hun familie uit de armoede en zorgen voor een betere toekomst voor hun kinderen. In totaal leven zo’n 10 miljoen Filipino’s in het buitenland, waaronder 2,3 miljoen Overzeese Arbeiders. Vorig jaar vertrokken zo’n 1 miljoen arbeiders als huishoudhulp of vakman/vakvrouw. Niet alleen zijn ze dan lange tijd gescheiden van hun familie. In een vreemd land zijn ze extra kwetsbaar voor misbruik.

Het verhaal van Simon

Simon (niet zijn ware naam) is geboren in Bicol, waar Luzon in het zuiden aan de Visayas grenst. Hij werkte als lasser o.a. in de bouw. Hij is getrouwd en heeft 3 kinderen, ze wonen in Bulacan, ten noorden van Metro Manila. Voor hun eerste kind geboren werd, vertrok hij al als een hooggekwalificeerde lasser om zijn familie te kunnen onderhouden. Hij heeft jarenlang in verschillende landen in Azië en het Midden-Oosten gewerkt, onder andere in olieraffinaderijen.

Foto: Lennon Ying-Dah Wong (cc)

Filipijnse rebellen geven niet op

ACHTERGROND - ‘Communistische rebellen’, bestaan die nog? In de vorige eeuw waren er vele opstandige groepen in alle delen van de wereld die deze vlag voerden. Sinds de ontmanteling van het Oostblok en de bekering van China tot het kapitalisme hoor je er weinig meer over. Op de Filipijnen is echter nog steeds een opstandige beweging actief die zich baseert op het communisme. Deze beweging wordt al jaren aangevoerd vanuit Nederland.

Een van die aanvoerders was de op 16 december op 83-jarige leeftijd in Utrecht overleden José Maria (Joma) Sison. Hij was oprichter, voormalig voorzitter en intellectueel leider van de Filipijnse communistische partij. Sison was docent literatuurwetenschap aan de universiteit toen hij in 1968 een nieuwe maoïstisch-communistische partij van de Filipijnen (CPP) oprichtte. Een jaar later begon de CPP met een gewapende tak, het New Peoples Army (NPA), een guerrilla tegen het regime van dictator Marcos. Sison zat vanaf 1977 bijna negen jaar in de gevangenis. Toen hij na zijn vrijlating een reis naar het buitenland maakte trok de Filipijnse regering zijn paspoort in. Sison vroeg asiel aan in Nederland, maar kreeg dat nooit. Hij werd echter ook niet uitgewezen. In 2002 stond zijn naam op een internationale terroristenlijst waardoor Nederland gedwongen werd hem al zijn rechten af te nemen. In 2007 werd hij op verzoek van de Filippijnen door de Nederlandse politie gearresteerd en ruim twee weken vastgezet in de Scheveningse gevangenis op verdenking van betrokkenheid bij moord op de Filipijnen (op de foto demonstranten die zijn vrijheid eisten). De Nederlandse rechter vond geen enkele aanleiding om mee te werken aan deze poging van het Filipijnse bewind om Sison en de CPP onschadelijk te maken. Hij bleef sindsdien tot vlak voor zijn dood onvermoeibaar actief als schrijver en adviseur van de rebellenbeweging.

Filipijnse politieagent bekent betrokkenheid bij 87 moorden

Op bevel van de regering, uiteraard. En hij heeft zeker geen spijt:

We are not that bad policemen or bad individuals. We are just a tool, we are just angels that God gave talent to, you know, to get these bad souls back to heaven and cleanse them. […]

We are the kind of policemen that we don’t just kill for pleasure, but if we think this is a hardened individual or hardened criminal who makes his living as a parasite to others, well we will have no conscience. We are going to give him the worst death [so] that even Satan cannot look straightforward to him because he has a very bad death.

Foto: U.S. Pacific Command (cc)

Duterte draait

ACHTERGROND - De Filipijnse president Duterte maakt beloftes niet waar. José Maria Sison, de in Nederland in ballingschap levende communistenleider, staat opnieuw op een zwarte lijst van terroristen.

In de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2016 in de Filipijnen presenteerde Rodrigo Duterte zich als een man die het op wilde nemen voor de arme bevolking. Als burgemeester van de stad Davao City op Mindanao, het grote eiland in het zuiden, had hij naam gemaakt door zijn zero tolerance aanpak van de criminaliteit. Met zijn belofte te breken met de politiek van de al decennialang heersende elite van oligarchen won hij de stemmen van de achtergestelde bevolking op Mindanao en in andere delen van het land.

Op 30 juni 2016 werd Duterte geïnstalleerd als 16e president van de Filipijnen. Hij haalde de westerse media met zijn meedogenloze aanpak van de drugscriminaliteit, met beledigende uitspraken over president Obama en paus Franciscus en met de vergelijking van zijn aanpak van druggebruikers met die van Hitler jegens de Joden (waarvoor hij later zijn excuses aanbood). Een botte populist, was het beeld; zoiets als Trump, maar dan erger.

Oppositiegroepen stelden zich bij de machtswisseling voorzichtig op. Duterte beloofde werk te maken van de federalisering. Moslims op het eiland Mindanao kregen uitzicht op grotere autonomie. Hij heropende de onderhandelingen over een vredesakkoord met de communistische rebellen. En, wat voor de laatste groep van belang was, hij nam afstand van de Verenigde Staten die de Filipijnen al meer dan een eeuw min of meer als kolonie behandelen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

What about the boy?

OPINIE - Voor de giro 555-actie voor de Filipijnen werd een foto van een jongetje gebruikt. De vraag die erbij gesteld werd: wie is die jongen? André van der Stouwe zet vraagtekens bij het gebruik van de foto.

Joshua is gevonden! De Samenwerkende Hulporganisaties (SHO) en volgers kunnen hun geluk niet op. Goed nieuws voor… ja, voor wie eigenlijk? En nu discussie over framing en beeldvorming toch actueel is: overschrijden de Samenwerkende Hulporganisaties hiermee geen grens? Want moet ook Joshua niet zijn instemming geven voor het gebruik van zijn foto in een grote inzamelingsactie?

Wat is het nut van zo’n zoekactie? Natuurlijk is het interessant om antwoord te vinden op de vraag wat er is gebeurd met het jongetje dat – zonder dat hij het wist – prominent heeft meegeholpen om meer dan 30 miljoen los te weken bij het Nederlandse publiek (afgezien nog van het feit dat de zoektocht op zichzelf al een interessant experiment is). Maar dan?

In een persbericht van de SHO lees ik:

Actievoorzitter Henri van Eeghen verwoordt de emoties bij het actieteam, na het horen dat de jongen is gevonden. ‘Het is heel fijn dat we hem nu een naam kunnen geven en dat we weten hoe het met hem is. Het verhaal van Joshua is voor ons belangrijk. Zijn foto is het symbool geworden voor de vele, vele slachtoffers van de allesverwoestende tyfoon.’

Quote du jour | Hitler

Hitler heeft drie miljoen Joden afgeslacht. Wij hebben drie miljoen drugsverslaafden. Ik verheug me erop ze allemaal af te slachten. Duitsland had Hitler. De Filipijnen hebben mij.

Aldus de Filipijnse president Rodrigo Duterte.

De afgelopen maanden werden alvast 3500 mensen, vooral drugsgebruikers, vermoord. Als burgemeester van de stad Davao zette Duterte al doodseskaders in om drugscriminelen om te brengen.

Overigens vermoordden de nazi’s naar schatting zo’n zes miljoen Joden. Maar wat zijn een paar miljoen doden onder sterke mannen?

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Volgende