Een gastbijdrage van Hans Schnitzler, publicist en filosoof. Het stuk is overgenomen van Netkwesties. Haar 1048 Facebook-vrienden konden niet voorkomen dat Simone Back, een 42-jarige vrouw uit Engeland, vorig jaar op eerste kerstdag zelfmoord pleegde. Haar bericht dat ze een overdosis slaappillen genomen had, ontlokte bij haar Facebook-vrienden eerder beschimpingen dan mededogen. Ze had een keuze, en zelfmoord om een relatie vond men geen goede reden. De publieke verontwaardiging in Groot Brittanië was groot. Hoe kon het dat niemand van haar virtuele vriendenschare te hulp was geschoten? Sommigen woonden om de hoek! En dan het cynisme van al die reacties, onbestaanbaar! Het geval werd breed uitgemeten, zowel in de media als in het publieke debat raakte men er nauwelijks over uitgesproken. Hoe was dit in vredesnaam mogelijk? 1048 vrienden! En dan dit? Hypocrisie of zelfverblinding? Waarschijnlijk een combinatie van beide. Geloofde men werkelijk dat een meer dan duizendkoppig netwerk van vrienden en kennissen garant zou staan voor de redding van de persoon in kwestie? Veronderstelde men echt dat iemand die online en in realtime een dergelijke mededeling doet, offline gered had moeten worden? Alle commotie ten spijt: wat onderscheidde dit tragische geval nu wezenlijk van al die andere, niet door sociale media bemiddelde zelfdodingen waarvan de omgeving de tekenen misverstond? De mens is de mens een wolf. Was dat waarvan men schrok? Nee, eerder lijkt het dat achter de enigszins opgeklopte ophef en beroering over dit voorval een fundamentele verwarring schuilgaat.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Esther Koppejan geeft trainingen en advies over veilig gebruik van internet en sociale netwerken. Zij heeft geen Facebook-account.
Woensdagavond zijn de Big Brother Awards 2011 uitgereikt. Helaas heeft mijn favoriet, de verzamelde gebruikers van Facebook, geen award gewonnen. Een award was misschien goed geweest voor de bewustwording, maar omdat een duurzame oplossing volgens mij beter werkt dat de schandpaal, opper ik in dit artikel een oplossing voor een deel van de privacy-problemen van Facebook.
Facebook is een notoire privacyschender, die steeds de grenzen van het toelaatbare opzoekt. Mensen zetten informatie over zichzelf en hun vrienden online, die vervolgens gebundeld en gebruikt wordt door allerhande commerciële partijen die er geld voor betalen. Niet zo gek, iemand moet voor de dienstverlening van Facebook betalen en de gebruikers doen dat niet.
Maar wat ik slecht vind, is dat er geen alternatief is.
Het is ófwel lid worden van Facebook en daarmee al je gegevens volledig ter beschikking stellen aan de enorme Facebook-database ten behoeve van allerhande commerciële fratsen ófwel geen gebruik kunnen maken van de mogelijkheden van de site en daarmee een belangrijke mogelijkheid missen om contact te houden met kennissen en vrienden.
De revoluties en protesten in Noord-Afrika en het Midden-Oosten bewijzen dat sociale en 24-uurs media dictators weg kunnen krijgen. Maar dezelfde media leiden ook tot een blinde rebellie met een zeer onzekere uitkomst.
De retoriek rondom de Arabische Lente leek minder hoogdravend (al lijken me vergelijkingen met 1989 me nog wat voorbarig). Na de kleurenrevoluties in de voormalige Sovjet-republieken en tijdens de protesten in Iran in 2009 werd wereldwijd de dageraad van een nieuw digitaal tijdperk bezongen. Twitter, Facebook en andere sociale media zouden het informatiemonopolie van menig dictator met huid en haar opvreten. The revolution will be tweeted.
Toen Ahmadinejad de Iraanse protesten de kop in drukte werd het enthousiasme al wat getemperd. De sociale mediaplatforms bleken niet alleen handig voor de oppositie maar ook voor het bewind. Alle digitale sporen lagen immers vast. De geheime politie hoefde die alleen maar te volgen om bij de telefoontjes en pc’s van demonstranten te eindigen. Wat voor protest kan worden gebruikt, bleek ook handig surveillancegereedschap. Dat vergaten jubelati als Clay Shirky en Thomas Friedman vaak even in hun hiephiephoera-commentaren te vermelden.
Maar de Iraanse flop is ook nog op een andere manier leerzaam, zo vertelt Evgeny Morozov in zijn nieuwe boek The Net Delusion (over een paar dagen een recensie).
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Vorige week bracht Sargasso het verhaal over de Like Button van Facebook. Volgens onderzoeker Arnold Roosendaal, onderzoeker aan het Tilburg Institute for Law, Technology and Society, kan Facebook ook het surfgedrag van niet-leden hiermee volgen. Vandaag gaan we hierop door met een Q&A met de auteur.
We krijgen nog steeds vragen over hoe Facebook het gedrag van niet-leden monitort. Kun je dat nog eens uitleggen?
Niet-leden hebben geen cookie met gebruikers-ID van Facebook. Veel sites hebben echter Facebook Connect geïmplementeerd (en er komen er dagelijks 10.000 bij). Bij het laden van een website wordt de content voor Facebook Connect opgevraagd door middel van een http request. In de reply (het leveren van de content) wordt een cookie meegestuurd en geïnstalleerd op de computer van de gebruiker. Vanaf dat moment wordt deze cookie (met uniek nummer) meegestuurd naar de Facebook servers elke keer dat content daarvan gevraagd wordt, dus ook de Like Button.
Niet-leden krijgen dus via een omweg een unieke cookie die het volgen mogelijk maakt. Omdat de cookie steeds dezelfde is kunnen websitebezoeken gekoppeld worden als afkomstig van één computer. Dat is dus geen unieke gebruiker, maar gezien de personalisatie van devices met laptops, smartphones, etcetara, zijn steeds meer apparaten gekoppeld aan een unieke gebruiker.
Voor Facebook is kennis over het wel en wee van 500 miljoen gebruikers niet genoeg. Hij verzamelt ook graag privé-informatie over niet-gebruikers. Volgens Arnold Roosendaal, onderzoeker aan het Tilburg Institute for Law, Technology and Society, volgt Facebook in potentie iedere internetter via zijn relatief nieuwe social media button: Like This!
In een recent gepubliceerd white paper schrijft hij het volgende:
,,Numerous websites have implemented the Facebook Like button to let Facebook members share their interests, therewith promoting websites or news items. However the tool is also used to place cookies on the user’s computer, regardless whether a user actually uses the button when visiting a website. As an alternative business model this allows Facebook to track and trace users and to process their data.
It appears that non-Facebook members can also be traced via the Like button. This means that Facebook‟s tentacles reach far beyond their own platform and members. Due to the extensive web coverage with Like buttons, Facebook has a potential connection with all web users. Web activity can be linked to individual accounts or a separate data set can be created for individuals who are not (yet) a Facebook member.
The hidden collection of data on browsing behavior and the creation of individual data sets has implications for the privacy of individuals. This article discusses privacy issues arising from third party cookie use and connectivity of web activity and devices, using the technical process behind the Facebook Like button as an example.”
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het postorderbedrijf Otto was op zoek naar een nieuw topmodel. Ze wilden het eens anders aanpakken en organiseerden een talentenjacht op Facebook. Een doorslaand succes. Een kleine vijftigduizend inzendingen en meer dan een miljoen mensen die hun stem uitbrachten. En wie won? Niet de mooie 19-jarige Klara die bijna bloot op de foto ging, maar ‘der Brigitte’. Een 22-jarige als drag queen verkleedde student.
Het begon als grap vertelt economiestudent Sachsa Mörs tegen Spiegel Online. Hij uploadde een foto die hij nog had liggen van afgelopen carnaval en stuurde de link naar zijn vierhonderd Facebook-vrienden. In no time verspreidde die zich over het internet en al na twee dagen stond ‘der Brigitte’ op de tweede plaats van de talentenjacht.
Achteraf is het een statement tegen de mode-industrie geworden en tegen de ontelbare talentenjachten. Mörs: “Met hun stemmen hebben veel mensen laten zien dat ze genoeg hebben van de hele casting-waanzin.”
Brigitte heeft de baan
Postorderbedrijf Otto heeft met de actie niet het nieuwe topmodel gevonden dat ze zochten, maar uiteindelijk is natuurlijk alle aandacht goed. Dankzij de Brigitte-hype steeg het aantal Otto-fans online met tienduizenden tegelijk. Het bedrijf heeft Brigitte als winnaar geaccepteerd: “@Brigitte: Je komt er niet meer onderuit”, staat op de website te lezen. De uitnodiging voor de fotoshoot is onderweg.
Jozef en Maria Facebooken dat het een lieve lust is in deze kostelijke video. De Drie Koningen Caspar, Balthasar en Melchior trouwens ook. De weg naar Behtlehem wordt uitgestippeld met Google Maps; goud, wierook en mirre worden online gekocht.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.