Die Endlösung des Daklozensproblems
In het winkelcentrum hoorde ik laatst de ene vrouw aan de andere stellig mededelen: “Ik weet niet of je het erg vindt, maar ik volg een assertiviteitscursus.” Met droge ogen, zonder te lachen. Daarna ging het gesprek al snel over de verharde samenleving. De cursusmevrouw dacht dat het allemaal meeviel en vond het een kwestie van perceptie. Daar heeft ze volkomen gelijk in, maar één ding zag ze niet in: percepties tellen ook mee. Misschien wel sterker dan ooit.
Dat is duidelijk in de kop “Daklozenprobleem wordt aangepakt” die achteloos op 15 januari 2006 Teletekst siert. Daarin zit de hele nationale afkoeling, de maatschappelijke en politieke klimaatsverandering in een doorzichtig doosje verpakt.
Laten we het bericht even stelselmatig doorlopen. Het begint met de suggestie dat er nu niet gepraat wordt maar er daden worden gesteld. Praten is zóóó jaren ’90, dus een plan is al snel verdacht als het geen plan van aanpak heet: “De vier grote steden hebben een plan van aanpak opgesteld om alle daklozen van straat te krijgen.” Ook opvallend: enkele jaren geleden zou men in ieder geval nog mededogen hebben geveinsd met de mensen zonder dak boven hun hoofd, gesuggereerd dat het pas echt menselijk is als je je hun lot aantrekt en ze een beter leven geven wil. Want anders staat het zo hardvochtig. Anno 2006 niets van dat alles. We willen ze zo snel mogelijk van de straat omdat die vieze mensen ons stadsplezier bederven, en een stinkende streep door ons citymarketingplan (van aanpak uiteraard…) trekken. Daarnaast hebben belasting-betalende burgers er last van en dat bekijk je niet van geval tot geval, maar dat gevoel van onveiligheid moet je radicaal de kop indrukken. “Het is een vrij land en ik mag dakloze zijn als ik dat wil,” is een onzinnige krakerskreet die inmiddels in de geschiedenisboeken mag worden bijgeschreven en daarbuiten geen bestaansrecht meer heeft. De wet van de omgekeerde solidariteit geldt ook hier: zwervers moeten nu maar eens meeleven met shoppende burger die hen jarenlang ongemoeid heeft gelaten.
“Deze trein kan eindelijk vertrekken met dank aan de passagiers in de eerste klas die zo vriendelijk waren om een hele lading tweede klas passagiers te accepteren”.
Het probleem neemt al tijden een stukje van mijn brein in, de vraag wat internet aan ons als mens verandert. Tuurlijk, we waarderen parate kennis wat minder, want we hebben Google. Uiteraard definiëren we contact niet meer geheel lichamelijk want we hebben e-mail. Maar dat is wat oppervlakkig. Hoe ziet de conclusie van het toekomstig sociologieboekje eruit in het hoofdstukje ‘internet en de mens’?
Toen ik laatst buitenhof zat te kijken was ik uitermate verbaasd dat de abortus praktijk in Nederland ter discussie werd gesteld. Ik meende toch daadwerkelijk dat tegenstanders van abortus uitgestorven waren in Nederland. Blijkbaar werd het debat gevoerd naar aanleiding van de aanstaande publicatie van het rapport Evaluatie Wet Afbreking Zwangerschap (WAZ). De WAZ regelt sinds 1984 de abortus wetgeving in Nederland.