In een interview met De Volkskrant (of eigenlijk met The NY Times, maar ik las het in De Volkskrant) roept Hillary Clinton het boekje ‘Amusing Ourselves to Death’ van Neil Postman in herinnering. Toevallig moet ik zelf ook vaak aan dat boekje denken sinds Donald Trump bezig is op geheel eigen wijze een gooi naar de macht te doen. In mijn boekenkast staat het vertaald als ‘We amuseren ons kapot’. In het eerste hoofdstuk van dit alleraardigste stukje cultuurpessimismegebeuren schrijft Postman: Politiek, religie, nieuwsvoorziening, atletiek, onderwijs en commercie zijn zonder noemenswaardig verzet en vrijwel geruisloos tot amusementsproducten getransformeerd, met als gevolg dat wij als volk niet ver verwijderd zijn van de dag dat we ons kapot zullen amuseren. Ik hechtte nooit heel veel waarde aan deze woorden, maar ik moet de laatste tijd toch toegeven dat hij steeds meer gelijk krijgt. Zij het net iets anders dan hij had gedacht. Want Postman dacht dat wij in een Huxleyaanse ‘brave new world’ terecht zouden komen waarin we niet meer zouden nadenken en we ons als het ware in slaap zouden amuseren om heel geleidelijk in een coma te glijden waarin alle individuele geneugtes zouden zijn verdwenen.
“Dead people generally vote Democrat” – Doden stemmen nog in de VS, verkiezingsfraude?
Maar waar is het bewijs? Of is dit onderdeel van de strategie om straks de uitslag niet te hoeven erkennen?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Bill Kristol poseert graag als het intellectuele geweten van conservatief Amerika, degene die de mantel van William F. Buckley heeft opgenomen.
Hij is tevens medestichter van the Project for a New American Century, verzorgde in die hoedanigheid mede de ideologische munitie voor de neoconservatieve regering van George W. Bush, en ontdekte Sarah Palin voor John McCain (een geweldige vonst, vond ‘ie destijds zelf).
Inmiddels is ‘ie zich doodgeschrokken over Trump, al wil ‘ie nog steeds niet toegeven dat Trump de natuurlijke uitkomst is van krachten die de Republikeinse partij al decennialang heeft lopen bespelen, noch zijn eigen rol daarin.
In het politieke ontbijtprogramma van ex-senator Joe Scarborough (Republikein, maar centristisch) en Mika Brzezinski (de dochter ván) barst Kristol bijna in huilen uit, zo geterd is ‘ie dat zijn gastvrouw hem niet weg laat komen met het frame dat de verkiezing van Trump een uitglijder van de partij is.
De presentatoren nemen hem echter niet in dank af dat hij hen voor de voeten werpt zelf ook stroop om Trumps mond gesmeerd te hebben, toen het nog leek dat hij aan het winnen was (want je wil zo’n gast niet teveel afstoten, dan komt ‘ie niet meer in je show).
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Een mooie opsomming van de New York Times. 281 and counting
All of these liars will be sued after the election is over […] Every woman lied when they came forward to hurt my campaign.
Aldus Donald Trump over de inmiddels zeventien vrouwen die hem van aanranding of seksuele intimidatie beschuldigden.
Want dat ‘I don’t even wait. […] Grab them by the pussy. You can do anything’ was natuurlijk slechts ‘kleedkamerpraat’.
Trump deed eerstgenoemde uitspraak tijdens een ‘serieuze’ toespraak over zijn beleid gedurende de eerste honderd dagen van zijn regeertermijn – mocht hij tot president worden verkozen.
Op het “Alfred E. Smith Memorial foundation Dinner“, een liefdadigheidsdiner, worden traditiegetrouw altijd beide presidentskandidaten uitgenodigd. Het is meestal het laatste publieke optreden waar ze samen te zien zijn en ze worden geacht te speechen. In die speeches maken de kandidaten elkaar en zichzelf belachelijk. Zie hier de resultaten.
Hillary Clinton:
Donald Trump:
I would like to promise and pledge to all of my voters and supporters and to all of the people of the United States that I will totally accept the results of this great and historic presidential election, if I win.
Donald Trump laat weer eens zien dat hij niet alleen een antidemocraat is, maar ook nog eens de mentale leeftijd heeft van een kleuter.
En onze Geert blijft het prachtig vinden.
“This is not normal” – stevige speech van Michelle Obama over denigrerende uitlatingen Trump
[…] For those who control the levers of power in Washington […] our campaign represents a true existential threat like they haven’t seen before. This is not simply another four-year election. This is a crossroads in the history of our civilization that will determine whether or not we the people reclaim control over our government. […]The Clinton machine is at the center of this power structure. We’ve seen this first hand in the WikiLeaks documents, in which Hillary Clinton meets in secret with international banks to plot the destruction of U.S. sovereignty in order to enrich these global financial powers, her special interest friends and her donors.[…] Honestly, she should be locked up. Should be locked up.
Donald Trump is een man van zijn woord. In 2005 zei hij het volgende:
I just start kissing them. It’s like a magnet. Just kiss. I don’t even wait.
And when you’re a star, they let you do it. You can do anything.
Grab them by the pussy. You can do anything.
En dat was niet gelogen:
More than three decades ago, when she was a traveling businesswoman at a paper company, Ms. Leeds said, she sat beside Mr. Trump in the first-class cabin of a flight to New York. They had never met before.
About 45 minutes after takeoff, she recalled, Mr. Trump lifted the armrest and began to touch her.
According to Ms. Leeds, Mr. Trump grabbed her breasts and tried to put his hand up her skirt.
“He was like an octopus,” she said. “His hands were everywhere.”
She fled to the back of the plane. “It was an assault,” she said.
Ms. Leeds has told the story to at least four people close to her, who also spoke with The New York Times.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.