Closing Time | Eruption

https://www.youtube.com/watch?v=QO3hlmEyaiA Terwijl ik in mijn geheugen zat te graven naar welke muziek ik luisterde tussen mijn 14e en 18e, schoot me iets van veel eerder te binnen. Natuurlijk was het niet uitsluitend kleine-meisjespop waar ik als kind naar luisterde. En hoe kon ik deze nou vergeten! Urenlang zaten mijn vriendin en ik bij haar op een zolderkamer te luisteren naar een verzamel-LP, die ze denk ik van haar vader had gejat. De naam is me ontschoten, maar er stonden nummers op van ene Gilla, van wie ik daarvoor noch daarna ooit iets gehoord heb, van het altijd lollige Boney M. (Freeze I’m Ma Baker, put your hand in the air and gimme all your money!), en één nummer van de band Eruption. Wat we in die uren verder deden;z ik heb geen flauw idee. Waarschijnlijk uitbundig dansen en zingen, naast dom lullen. Met babystemmetjes, want dat vonden we hilarisch. Dat onze moeders dat over gingen nemen vonden we daarentegen stukken minder. Vooral ook omdat het helemaal niet leek op wat wij deden, waarna wij elkaar met rollende ogen aankeken en met kirrende babystemmetjes de benen namen. Naar de zolderkamer, voor een portie Boney M. en Eruption. Ik word er nog steeds vrolijk van. Zeg nou zelf, dat begin alleen al is toch briljant. En dan dat onvergetelijke riedeltje. Ik kan hem nog steeds van A tot Z meezingen. De clip had ik tot nu toe nog nooit gezien, maar van dat synchrone dansje flikkerde ik van mijn stoel van het lachen. Heerlijk, nostalgie.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Amii Stewart

“Knock on wood” was in de jaren zestig een hit geweest van Eddie Floyd, en Amii Stewart maakte er dertien jaar later, in 1979, een dijk van een disco-single van. Hierboven het officiële clipje, dat de jaren zeventig toont op hun allerergst.

Hieronder nog eens. Zelfs de pretentie tot playbacken is opgegeven maar je kunt ook zien dat Stewart beter kon dansen dan de begeleidende balletgroep.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Closing Time | Silver Convention

Silver Convention was Duitse discoformatie, die kortstondig succes kende halverwege de jaren zeventig. Beluister bovenstaand nummer en u weet waarom: klinkt lekker, maar origineel is het niet. Wel goed voor een nummer 1 hit in de Verenigde Staten, overigens.

https://www.youtube.com/watch?v=tOzxJnUy9yU

Closing Time | Vitas

Vrijdagavond, tijd voor wat gekkigheid. Vitaliy Vladasovich Grachov (artiestennaam: Vitas) werd in Letland geboren toen dat nog onderdeel van de Sovjet-Unie was. In 2002 was hij, op 21-jarige leeftijd, de jongste artiest ooit die een solo show mocht weggeven in de prestigieuze Kremlin concertzaal te Moskou. Het was een behoorlijk extravagante happening, die u hier helemaal kunt bekijken, mocht u daar behoefte aan hebben. Bovenstaand een excerpt uit die show, met een betere geluidsmontage.

Closing Time | Giorgio Moroder

Closing Time ging gisteren over hét disco-nummer bij uitstek “I feel love” van Donna Summer. Het werd geproduceerd door Giorgio Moroder, die de synthesisers en een vergelijkbaar opzwepend ritme eerder dat jaar al had gebruikt in een uiterst dansbaar nummer, “From Here to Eternity”.

“Godfather of disco”, schreven de muziekjournalisten later, want clichés als “onverwachte geluidserupties”, “briljant” en “pompend ritme” zijn nooit genoeg. Maar het is een gaaf nummer.

Closing Time | Donna Summer

Er zijn twee overeenkomst tussen “I Feel Love” van Donna Summer en de Vijfde Symfonie van Ludwig van Beethoven. De eerste is dat je bij de eerste akkoorden meteen opveert – wat is hier aan de hand?! De tweede is dat het publiek zowel in 1808 als in 1977 meteen in de gaten had dat hier muziekgeschiedenis werd geschreven. In Berlijn, waar Brian Eno en David Bowie werkten aan de LP Heroes, introduceerde eerstgenoemde het nummer aan Bowie met de woorden “I have heard the sound of the future”. En het is krek zo.

Closing Time | Volga Nehri

Ok, dit heb ik gevonden op Youtube. ‘Volga Nehri (Turkish Disco Folk)’ staat erbij. Ik kan googlen wat ik wil, het levert niks op behalve dat het nummer uit 2012 dateert. Maar het swingt te lekker om het niet door te geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Closing Time | Charlie

Diegenen onder u die in de jaren tachtig groot werden, zullen Italo Disco hoogstens erkennen als guilty pleasure. Het is nog net geen lifmuziek, maar het komt in de buurt. Hierboven een fijn staaltje om uw geheugen op te frissen, Spacer Woman van Charlie, een gelegenheidscombinatie van twee Italianen die onder een wirwar van pseudoniemen de hitlijsten bestormden. Alsof ze zich er zelf ook een beetje voor schaamden.

https://www.youtube.com/watch?v=4o3DIEL9LT0

Closing Time | Supermax

Supermax, het geesteskind van de Oostenrijker Kurt Hauenstein, beweegt zich ergens op het kruispunt van soul, funk en disco. De band wekte in 1981 ophef met een tournee door Zuid-Afrika, enerzijds omdat Kurt zich niets van de anti-apartheidsbeweging aantrok, anderzijds omdat hij dacht met zijn Jamaicaanse vrouw zomaar dat land in te mogen en het verdomde zijn achtergrondzangeressen op een apart podium te zetten. Tegenwoordig staat Supermax voor megagevangenissen. Dat zou Kurt zeker ook niet bevallen zijn.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige