"What traveler has not observed the fanaticism, the antipathy of all these [Christian] sects – their hostility to each other? Who has traced their actual repose to the toleration of Islamism? Islamism, calm, absorbed, without spirit of dogma, or views of proselytism, imposes at present on the other creeds the reserve and silence which characterize itself. But let this moderator be removed, and the humble professions now confined to the sanctuary would be proclaimed in the court and the military camp; political power and political enmity would combine with religious domination and religious animosity; the empire would be deluged in blood, until a nervous arm – the arm of Russia – appears to restore harmony, by despotism." (David Urquhart)
Ishaan Tharoor voert verscheidene Britse 19e eeuwse intellectuelen op, om aan te tonen dat men zo'n twee eeuwen terug het Russische rijk zag als het grote gevaar, en de Ottomanen als een baken van beschaving, die dit gevaar in zouden kunnen dammen.
Zo ziet men dat door de tijd heen voortdurend verschuift wie door het Westen als een bedreiging wordt beschouwd, en wie als een natuurlijke bondgenoot; wie wordt voorgesteld als despotisch en barbaars en wie als beschaafd en verlicht.
