Lou Reed is dood. In De Wereld Draait Door zaten Joost Zwagerman en Nico Dijkshoorn om dit verlies te duiden. Gelukkig zond Nederland 3 later op de avond Classic Albums: Transformer uit. Lou Reed was een chagrijnige brompot. Dat weet iedereen. Je krijgt het ook altijd te horen als het over Lou Reed gaat. Dit stukje vormt daar inderdaad geen uitzondering op. Joost Zwagerman vertelde er gisteren in De Wereld Draait Door nog over. Hij kreeg de kans Lou Reed te interviewen toen deze in 2007 de Andy Warhol-tentoonstelling in het Post CS-gebouw opende. Hij en zijn collega-interviewers kregen te horen dat er vier taboes waren: The Velvet Underground, Andy Warhol, pop-art en politiek. Bracht je dat ter sprake, dan werd je de deur gewezen.
De zanger kan weliswaar voor geen meter zingen, maar dat mag de pret niet drukken, want deze cover van de Compact Disk Dummies swingt de pan uit.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In een compilatie van David Bowie-covers mag deze gouwe ouwe van Nina Hagen uiteraard niet ontbreken.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Aurora is een Noorse singer-songwriter, die hier een ingetogen versie van Bowie’s Life on Mars weggeeft.
Beter goed gecovered dan slecht bedacht, moeten ze van Eva y Los Covernicolas gedacht hebben. Daar zijn wij van Sargasso het helemaal mee eens.
Binnenkort is het alweer twee jaar geleden dat David Bowie overleed, en daarom tellen we in dit theater af met een zestal Bowie-covers.
Als je als glamrocker wordt geëerd door Motörhead heb je sowieso iets goed gedaan natuurlijk.
‘Bring me the Disco King’ is een jazznummer van David Bowie’s album ‘Reality’ uit 2003. Het oorspronkelijke arrangement betrof een funky parodie op jaren zeventig disco, maar dat werkte niet, zo merkte Bowie. Het nummer bleef daardoor tien jaar op de plank liggen.
De instrumentele versie van Los Prandini is een prima vertolking. Daarnaast is er nog een verheffende romantisch-gothische remix van Danny Lohner (NIN) voor de film Underground, met medewerking van John Frusciante (Red Hot Chili Peppers) en Maynard James Keenan (Tool).
De wereld reageerde vanochtend geschokt op het bericht dat David Bowie op 69-jarige leeftijd is overleden aan kanker.
Getuige zijn laatste single was hij er zelf nogal laconiek onder.
Als u dacht dat de wereld nu op springen staat, moet u even terugspoelen naar eind jaren zestig, toen rassenrellen en militante groeperingen als de Weather Underground en de Black Panther Party de VS op deden schrikken.
Tegenwoordig denken we bij de jaren zestig vooral aan Flower Power en de preken van Martin Luther King, maar dat is dus een eenzijdig beeld.
‘Panic in Detroit’ verscheen in 1973, op Bowie’s album Alladin Sane. Op gitaar ziet u Adrian Belew (Zappa, Talking Heads, King Crimson).
Wat doe je als automerk wanneer je je nieuwe lijn onder de aandacht wilt brengen voor een fractie van de reclamekosten?
Je geeft de legendarische Beck Hansen de vrije hand om in een interactieve totaalbelevenis zijn herinterpretatie van Bowie’s Sound & Vision gestalte te geven!
Slimme zet, want Bowie is met zijn nieuwe plaat en expositie in het Victoria and Albert Museum ineens weer hartstikke hip.
Guerillamarketing in optima forma. Soms houd ik stiekem een klein beetje van het grootkapitaal. Dit is zo’n moment.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.