Mooi, de overheid begint een campagne om mensen bewuster te maken van de gevaren van het internet. Absoluut geen overbodige luxe, aangezien de meeste mensen al een kleine tien jaar op datzelfde internet rondlopen. Beter laat dan nooit, zullen we dan maar zeggen en het geeft aan hoe belangrijk de overheid online veiligheid vindt, toch? Maar tegelijkertijd laat dezelfde overheid het wel na om mensen te wijzen op het gebruik van encryptie. Dat zou het versturen van privacygevoelige informatie pas echt veilig maken. Maar zo'n advies zou een ander initiatief van de overheid raken: namelijk de verplichte opslag van al het dataverkeer door de providers. Met goede encryptie zal het zelfs voor de overheid moeilijk worden om nog iets zinnigs uit je berichten te halen. Het meest opvallend aan de dataretentie-wetgeving is dat hij is ingesteld om de criminaliteit op het internet tegen te gaan, en dat er nu juist op dat gebied nog bijna niets is gebeurd. Ja, de overheid gaat binnenkort eens een nulmeting doen, zodat we de criminaliteit op het net vanaf dat moment kunnen gaan vergelijken met, ehm, de criminaliteit op dat moment. En dat ondanks dat je zou verwachten dat de overheid, gezien de volhardendheid waarmee deze wetgeving is doorgedrukt en de opgegeven redenen, wel werk gemaakt zou hebben van de online criminaliteitsbestrijding. Maar niets van dat alles. Het bleek dus belangrijker de mogelijkheid te hebben dan er daadwerkelijk wat nuttigs mee te doen. Je zou er bijna een aluminium hoedje van aanschaffen.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
In het overzicht van wetten en maatregelen die de laatste 10 jaar in NL genomen zijn die de privacy aantasten, stond er eentje met “ontwerp” erachter. Dat gaat over de dataretentiewet. Binnen Europa is afgesproken dat alle verkeersgegevens van telefonie en internet minimaal 6 maanden bewaard moet worden voor onderzoek naar misdaden en terrorisme. De Nederlandse regering wil deze periode oprekken naar 18 maanden.
Vandaag verscheen in het NRC een reactie van twee “wetenschappers” op een eerder ingezonden stuk van vijftien andere “wetenschappers”. Die laatste groep vind de dataretentiewet een te grote inbreuk op onze privacy. De eerste twee wetenschappers kraken vervolgens het stuk af als zijnde “niet wetenschappelijk”. Big deal zou je zeggen. Maar het is toch wel interessant om dan de belangrijkste stelling van de twee wetenschappers eens tegen het licht te houden.
De subkop van het stuk zegt:
“Nieuwe technieken maken meer toezicht mogelijk tegen geringe kosten en met niet geringe opbrengsten.”
En in dat laatste stuk zit nu juist de grootste fout uit deze hele klucht. Dat is namelijk niet bewezen, integendeel.
Er is welgeteld 1 (één) onderzoek gedaan naar het mogelijke effect van het langer bewaren van verkeersgegevens op misdaadbestrijding. Dat onderzoek, “Wie wat bewaart heeft wat” van de Erasmus Universiteit wordt ook aangehaald door de regering in haar motivatie voor de 18 maanden:
“In het rapport geven de onderzoekers aan dat een termijn van drie maanden doorgaans voldoende zal zijn voor niet al te complexe opsporingsonderzoeken die op districtsniveau worden verricht, maar dat een dergelijke termijn onvoldoende is voor de langlopende, complexere opsporingsonderzoeken op regionaal en nationaal niveau.”
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
