Hier een crosspost van een stuk van Apostolov van Panzerfaust.org dat wij met dank overnemen. U kent hem van de serie "Afslag Apostolov" van afgelopen zomer. Afgelopen vrijdag was het zover. Het meest besproken evenement op de Architectuuragenda van de afgelopen maand in de Doelen te Rotterdam. Architectuur 2.0 zou even antwoord kunnen geven op de vraag der vragen in de architectuur: waar moet het heen met de architectuur? Of zoals in de ondertitel gesuggereerd werd: What is the destiny of Architecture?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Mijn uitstapje naar Panzerfaust heeft me plots motivatie gegeven om een oude gewoonte weer op te pakken. Dus ga ik hier verder waar ik meer dan een jaar geleden gestopt was (met één kleine uitzondering).
Met dank aan Peter breng ik u Emily Allchurch. Wat zij presenteert ziet er vaak op het eerste gezicht uit als een gewoon semi-realistisch schilderij. Maar nadere bestudering laat zien dat het immense fotocollages zijn met vaak bijzondere details. De gallery op haar eigen site geeft daar wat voorbeelden van. Vooral de werken geïnspireerd op Piranesi zijn fraai.
Hopelijk voelt hier in de regio iemand zich nou geroepen om een tentoonstelling met haar werk in te richten. Want volgens mij komt het effect pas echt goed over als je er voor staat.
Disappointing news for all those 30-something people who grew up with the phenomenal Veronica Praatwaaier and learned that linguistic diversity can actually be fun: but many languages are becoming extinct. Maybe not all of them but the smaller ones don’t stand a chance in our globalized future. This linguistic extinction is happening faster than the extinction of flora and fauna. The first to go are the indigenous languages: while the 80 major languages such as English, Russian and Mandarin are spoken by about 80 per cent of the global population, the 3,500 linguistic minnows have just 0.2 per cent of the world keeping them alive (Independent). Most of these very small languages are also very complicated and illogical. For instance the Nivkh people of eastern Siberia have twenty-six different ways of counting, depending on the things they are counting: skis or boats or batches of dried fish. That’s not going to win you the war, as we say in Holland.
So should we be sad to lose at least 40% of all languages? History teaches us that languages come and go (figure). And there is one big advantage in reducing the amount of languages: it increases the chance that people can communicate in a reciprocal understandable language. And that will contribute to the higher goal of the Veronica Praatwaaier: love, peace and understanding! However without the fun of hopeless imitations of each other sexually tainted folkloristic cursing and swearing. Luckily we still have The Alternative Dictionaries. Chau you Azerbaijani ganjykh!
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Giorgio Vasari, 1511-1574, kunsthistoricus maar ook schilder.
Waarschuwing: wat u nu gaat lezen is een onbevooroordeeld positief postje over de Venezolaanse president Hugo Chavez.
Klassieke muziek is een elitaire bezigheid van blanke ouderen in het Westen die weinig doen om jongeren ervoor te interesseren. Hugo Chavez gaat dit echter veranderen! Terwijl de politieke leiders in Westen zich doorgaans verlagen tot het sponsoren en aanmoedigen van hopeloze rap en hiphop-projecten voor jongeren en ze hiermee laten doormodderen in hun eigen uitzichtloze straatcultuurtje gaat Chavez de jongeren écht wat leren. De Venezolaanse president Hugo Chávez wil een miljoen arme kinderen muzieklessen en instrumenten geven. Om dat doel te bereiken is de stichting “Misión Música” opgericht. (IPS). Chavez heeft zich hiervoor laten inspireren door het Simón Bolívar Jeugdorkest dat vorige maand de sterren van de hemel speelde in de Royal Albert Hall in Londen (YouTube). De Britse cellospeler Julian Lloyd Webber was verrukt over de Venezolaanse jongeren: last Sunday’s performance by the Simon Bolivar Youth Orchestra from Venezuela was ‘frankly shaming’ to the British cultural establishment. ‘This concert showed that classical music can be hip and that it is enjoyed by young people from every kind of background,’ he said. (Guardian). Dat hoef je Hugo Chavez geen twee keer te zeggen en direct nam hij het besluit tot een miljoeneninvestering in de Venezolaanse jeugd, wat hij vervolgens aankondigde in zijn tv-programma “Aló Presidente”. En de cynicus die nu denkt dat het Chavez te doen is om zoveel mogelijk DDR-style virtuoze Venezolaantjes te kweken heeft het mis, het gaat Chavez om het plezier dat hij de kinderen hiermee geeft. Of zoals een voormalig medewerker van het bestaande programma zegt: “Ons doel is niet om professionele muzikanten te creëren, ons doel is om kinderen te redden.” (IPS). En zo werd de wereld weer een stukje mooier.
Met aflevering 52 wordt het eerste bedrijf van De Allerlaatste Dagen der Mensheid afgesloten. Er volgt nog een tweede bedrijf maar wanneer dat gebeurt is nog onduidelijk. Maar als het gebeurt, is Sargasso de eerste die het weet, na onszelf dan. De oorspronkelijke Laatste Dagen der Mensheid van Karl Kraus verschijnt volgend jaar bij De Harmonie in de serie Klassiek Geïllustreerd. Als alles naar wens gaat, wordt het eind volgend jaar dan ook opgevoerd door ’t Barre Land. Tot ziens, Bindervoet & Henkes.
Proloog, scène 51
De oudstrijders dhr. Wiskerke en dhr. Brekveld, in gesprek in de gemeenschappelijke ruimte van het Koninklijk Tehuis voor Oud-militairen te Bronbeek. Dhr. Brekveld zapt de tv uit met de afstandsbediening.
Dhr. Brekveld: Ik vond de vorige spannender.
Dhr. Wiskerke: Nou ja, je kreeg toch wel een beeld van hoe de wederopbouw verloopt.
Dhr. Brekveld: Zijn we wat wijzer geworden dan?
Dhr. Wiskerke: Overste Tak citeerde voorzitter Mao: Dood er één en je maakt er 10.000 bang.
Dhr. Brekveld: That’s the spirit.
Dhr. Wiskerke. Hij had het over de Talibaan, de OMF.
Dhr. Brekveld: O. Maar het is tenminste klare taal. Dat kan je van majoor Vleugels niet zeggen. Ze moesten ze ’n ‘paraplu’ geven waaronder ze konden ‘schuilen’ en met hun ‘inktvlekstrategie’ konden ze die paraplu dan ‘opendoen’ en daarna weer ‘dicht’. En we zijn op ‘de goeie weg’, maar het is een ‘proces van hele lange adem,’ ‘om even aan te geven hoe beperkt de scoop is’. Dat soort vaag gewauwel. Met gelul voer je geen oorlog.
Dhr. Wiskerke: Ondertussen regeert de angst. De wreedheid van de vijand werkt, met het platbranden van huizen, het verwoesten van schooltjes, het afsnijden van oren, kortom allemaal zaken die niet in ons normen- en waardenpatroon passen,zoals kapitein Dresen terecht stelde.
Dhr. Brekveld: Het eindshot was mooi. Die jongen die geraakt was bij een schotenwisseling en ondersteund door zijn kameraden twintig kilometer was komen lopen om door de medics te worden geholpen met de revalidasie. In een balletje knijpen en dat soort dingen. Het was een mooi beeld: zag je hem terugstrompelen, met zijn maats, weer twintig kilometer terug naar zijn dorp, tegen de ondergaande zon in. Dat doet je wat. Want je weet: als wij er niet hadden gezeten, was ie al lang gecrepeerd.
Dhr. Wiskerke: Nee, we doen daar goed werk.
(changement.)
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.