En alweer is het crisis in de Belgische politiek. Slechts een paar maanden is de regering Leterme nog maar aan de slag en nu wankelt zijn kabinet al, dankzij de voor buitenstaanders volstrekt onbegrijpelijke kwestie van de splitsing van het kiesdistrict Brussel-Halle-Vilvoorde.
Ondertussen wordt in de internationale pers hoofdschuddend menig meewarig stuk over de Belgische situatie geschreven. En zelf ken ik inmiddels behoorlijk wat Belgen die met serieuze immigratieplannen rondlopen (al heeft dat, toegegeven, ook veel te maken met de desastreuze pensioensproblematiek waar vergrijzend Belgie op af stevent, en waar de politiek niets aan doet omdat ze te druk bezig zijn met BHV).
Wat mij betreft zijn er nu twee fundamentele vragen waar de politici zich mee bezig zouden moeten houden. In de eerste plaats: is er wel een compromis mogelijk als de politieke leiders van beide bevolkingsgroepen zo diametraal tegenover elkaar staan?
In de tweede plaats, en nog veel belangrijker: vindt de gewone Belg de staatshervorming wel even belangrijk als de politici, die door hun verkiezingsretoriek zich hebben ingegraven in posities waar ze niet meer uit lijken te kunnen?
De Britse krant The Independent kopt vandaag 
