Closing Time | Kiss

https://www.youtube.com/watch?v=I9cwz12wKD0 Het moet zo rond 1993 zijn geweest dat ik kennismaakte met de muziek van Will Oldham. Ook al heette hij op de plaat eerst nog Palace Brothers en daarna Palace Songs en Palace om weer later als Bonnie Prince Billy verder te gaan. Het maakte het zoeken in de platenzaken er niet makkelijk op. Maar ik besloot obsessief fan te worden van iemand die niet kon zingen en dat toch deed. Want dat trof me. Je moet maar durven. Ik wilde eigenlijk, zoals een echte fan doet, alle platen van hem kopen. Dat wil zeggen, van elke uitgave 1 exemplaar. Maar dat bleek bij Will Oldham niet zo gemakkelijk. Hij liet, leek het wel, overal muzikale sporen na: hier een bijdrage aan een film, daar weer een singletje met twee nummers, daar weer een ep’tje, daar zong hij weer met iemand anders mee. En dan was een song alleen verkrijgbaar op de Japanse editie of was het alleen te koop als cassettebandje of alleen op vinyl - het was niet te doen. Dus als diehard fan heb ik gefaald. Ik heb lang niet alles van hem in huis. En waarschijnlijk zijn er zelfs songs van hem die ik niet eens gehoord heb. Die ik niet ken. Daar moet ik weer niet te lang over nadenken, want dat doet wel een beetje pijn. Van de zangeres Scout Niblett had ik nog nooit gehoord, totdat ik een keer las dat zij een duet had gezongen met Will Oldham. En zo bedeesd als Will Oldham hier zingt, zo schreeuwt Scout het uit.

Door: Foto: Ted (cc)

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Closing Time | The Trial

The Sadies spelen (americana, surf, bluegrass, spaghetti western, garagepunk) al sinds eind jaren negentig, maar echt bekend zijn ze nooit geworden.

Ze hebben ook nooit hits gehad, zijn ook nooit zo vaak op de radio te horen, en waren ook nooit headliner bij een festival. Toch hebben ze regelmatig getourd door Nederland. Aan hen lag het niet. En toen ik ze vorig jaar weer zag tijdens het Koningsdag-concert, kon ik zowaar van deze song nog een flard of twee meezingen, die hadden zich in mijn geheugen vastgezet. Maar o, wat zingt hij snel, je verstrikt je zo in die zinnen. ‘Wanneer de herfst het blad vermoordt’, geen alledaagse poptekst.

Closing Time | Absolute

Een loom country-nummer van een band uit Nashville, en dat ligt in Tennessee. Daar weten ze hoe ze zo’n typische americana sound moeten maken. O, nee, toch niet. De band heet The Grand East en komt uit Diepenheim, Overijssel, Nederland. Daar weten ze kennelijk ook hoe je sferische rootsmuziek maakt. En daar hebben ze ook geruite shirts, spijkerbroeken en tattoos. En kunnen ze live ook ruig tekeer gaan. Mooie hoes trouwens.

Closing Time | Dead of Night

Onlangs zag ik een paard in de wei met een soort vliegengordijn over zijn hoofd. Dat deed me denken aan de Canadese novelty act Orville Peck met zijn merkwaardige gezichtsbedekkingen: een combinatie van een Zorro-masker met een franjerand. Hij blijkt een breed scala aan franjemaskers te hebben. Soms draagt hij de franjes in vlechtjes, maar nooit is zijn hele gezicht te zien. Een bewuste mystificatie van een voormalige punkman. Hij heeft zo’n gimmick eigenlijk helemaal niet nodig, luister maar naar zijn gloedvolle, Roy Orbison-achtige stem in Dead of Night.

Closing Time | The Way

Am I going crazy? Possibly. Hier zien we CeeLo Green een stemmig countrynummer doen. Zou Quentin Tarantino een Django-achtig liedje voor de soundtrack van z’n laatste project hebben besteld?

Closing Time | Man Among Men

Zo’n 30 jaar geleden liep ik door de binnenstad van onze provinciestad naar huis en zag ik een onguur type met sikje en tattoos. ’s Avonds ging ik naar het concert van Kristi Rose in het plaatselijke poppodium en bleek het ongure type als gitarist op het podium staan.

Closing Time | Flowers Wilt

Senora May trad 2 november 2019 op in de bovenzaal van de Oosterpoort in Groningen bij het Take Rootfestival. Voor mij was ze vóór dit festival volslagen onbekend, maar er stond toch al een tijdje voor aanvang van het optreden een rij voor de deur te wachten. Ze stond in haar eentje op het podium en kreeg het publiek muisstil tijdens dit uitstekende concert. Helaas staat dit prachtige nummer niet op haar vooralsnog enige cd, Lainhart.

Closing Time | Gillian Welch

Singer-songwriter Gillian Welch brak in 2000 door met haar bijdrage aan de soundtrack van de film O brother where art thou? Over het album waarvan bovenstaand nummer afkomstig is, zei ze:

“The songs are mostly first and second takes, and Dave composed some of the music spontaneously in the studio. It was very freeing. We learned to accept mistakes and rough edges, because those didn’t impede what the heart of the matter was.”

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Vorige Volgende