De nieuwe integratiekoers van de PvdA

Een paar weken geleden werd Ella Vogelaar op vrij oncharmante wijze uitgeleide gedaan als minister van Wonen, Werken en Integratie, naar verluidt omdat ze zo slecht communiceerde. Nu liet haar presentatie inderdaad te wensen over, maar het blijft een wat magere reden. Er lijkt vooral een verschuiving in de integratiestandpunten van de PvdA gaande. Een interview in De Volkskrant met PvdA-voorzitter Lilianne Ploumen bevestigt dat. Ze rakelt namelijk de kwestie van de dubbele paspoorten nog maar eens op: "Loyaliteit heeft voor mij niets met nationaliteit te maken. Maar de greep van herkomstlanden moet verdwijnen. Om Nederlander te worden moet je je oude nationaliteit in principe opgeven."

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een felicitatie voor Helmut Schmidt?

Het is niet leuk om iets onaardigs over iemand te zeggen op zijn verjaardag. Zodoende – gisteren is de voormalige Duitse bondskanselier Helmuth Schmidt negentig geworden. Tijdens zijn regeerperiode zwaar omstreden, is hij nu de meest gerespecteerde levende Duitse politicus. In ieder geval in de peilingen, want niet iedereen houdt van hem. Hij wordt geroemd om zijn standvastigheid en zijn berekenbaarheid – ook mooie eigenschappen voor de commandant van een concentratiekamp, aldus de linkse politicus Oskar Lafontaine.

Helmut Schmidt was een voorbode van wat we later nog veel vaker hebben gezien bij Wim Kok, Tony Blair, en Wouter Bos. In een tijd dat we in Nederland sociaal-democratie nog met Joop den Uyl associeerden, was Schmidt al een leider in de lijn van Wim Kok, Tony Blair, en Wouter Bos. Hij was een sociaal-democratisch leider die in de praktijk rechts van het midden stond. Ook in de buitenlandse politiek gold dit. Waar zijn voorganger Willy Brandt een dialoog met het Oostblok voorstond, was Schmidt een echte ´Cold Warrior´, en een enthousiast voorstander van de plaatsing van kruisraketten.

Vandaag de dag is Schmidt nog veel verder naar rechts getrokken. Hij wil de Duitse verzorgingsstaat radicaal omvormen, is een groot voorstander van kernenergie, en een principieel tegenstander van toetreding van Turkije tot de EU. Voor een links georienteerd publiek (waarmee, praktisch gesproken, de meerderheid van de GC-lezers omschreven kan worden) is Helmuth Schmidt bijna een boze droom uit het verleden. Zijn navolgers regeren echter nog altijd de wereld.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Do The Blackout 3: 2008 – Jaar Sans

Do The Blackout is GeenCommentaars onregelmatig verschijnende zondagse muziekcolumn. De naam komt van een nummer van de band Speedball Baby.

Het is weer december en dat betekent dat in muziekland de jaaroverzichten worden gemaakt. Wat opvalt is dat veel van mensen anno 2008 graag naar een beetje saaie muziek luisterden. In de top 10 van meest beluisterde nummers van muziekcommunitysite Last.fm staan zelfs zes nummers van de saaiste band ter wereld, Coldplay.

Maar iets als Fleet Foxes, dat volgens de Nederlandse critici het op één-na-beste album van 2008 is, spettert niet bepaald. Het is heel erg goed gedaan, technisch valt er niks tegen in te brengen. Maar het blijft een beetje kruidentheemuziek.

Fleet Foxes – White Winter Hymnal

Dat ‘heel erg knap gedaan, technisch niets tegen in te brengen, maar wel een beetje saai’ heeft Fleet Foxes gemeen met het verder in alles tegenovergestelde Origin, een band wiens album Antithesis hoog scoort bij het in de metal toonaangevende Decibel Magazine.

Origin – Finite

Het soort techdeath als van Origin zet ik zelfs vaak op mijn mp3-speler als ik wil slapen in de trein. Je kan er goed het omgevingsgeluid mee verdringen en het constante geratel van de drums werkt rustgevend; je hoofd wordt er lekker leeg van omdat je aan niet anders meer kan denken. Maar verder wordt het toch al snel een grote brij. Een beetje melodie op zijn tijd kan geen kwaad (het schijnt dat Antithesis wat dat betreft een stap vooruit is ten opzichte van de volkomen onbeluisterbare voorganger, die door een recensent werd omschreven als een verzameling sweep picking etudes).

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

God zij dank voor Manmohan Singh

Manmohan Singh, premier van India (Foto: Agência Brasil)

Zelfs bij de grootste terreuraanslagen is de daadwerkelijke schade meestal vrij gering. De belangrijkste vraag is over het algemeen wat de uitwerking van de daad op het brein van de machthebbers is. De afgelopen tien jaar hebben om deze reden grote terreuraanslagen verschillende malen desastreuze gevolgen gehad. In september 1999 markeerde de aanslagen op enkele flatgebouwen in Moskou (waarvan de toedracht omstreden is) een keerpunt in de recente geschiedenis van Rusland: het gaf Poetin de gelegenheid om de democratisering van het land geleidelijk ongedaan te maken. De aanslagen van 11 september in New York en Washington DC werden door president Bush gebruikt om een buitenlandse politiek te voeren die xenofobe trekken had, en de wereld ernstig gedestabiliseerd heeft.

In India zou nu een gevaarlijke situatie kunnen ontstaan. Het lijkt waarschijnlijk dat de aanslagen in Mumbai een verband hebben met Pakistan. De druk op de Indiase regering om in de richting van Pakistan uit te halen zal erg sterk worden. Pakistan is echter een land in crisis, dat bovendien een atoombom heeft. India heeft ook een atoombom, en de twee landen hebben een lange geschiedenis van vijandschap.

Maar misschien dat de wereld dit keer geluk heeft. De leider van India is namelijk Manmohan Singh. Singh is in sommige opzichten enigszins te vergelijken met Barack Obama. Ook hij heeft zijn carriere in de eerste plaats te danken aan zijn academische prestaties (MA van Cambridge, PhD van Oxford), en ook hij heeft, als lid van een gediscrimineerde minderheid, de Sikhs, het hoogste ambt in zijn land veroverd. In het geval van Singh is dit wellicht nog uitzonderlijker dan bij Obama. Nog in de jaren tachtig dreigde er een aantal keren een burgeroorlog tussen Sikhs en Hindoes uit te breken, en een voormalig premier en leider van Singh’s partij, Indira Gandhi, is zelfs door extremistische Sikhs vermoord. Anders dan Obama is Singh niet meer de jongste (hij is 77), en heeft hij een lange staat van dienst. Begin jaren negentig was hij minister van Financiën, en hij was verantwoordelijk voor de hervormingen die de sterke economische groei van India in de afgelopen jaren mogelijk maakten.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De WC-bril: het laatste bastion van de échte man

Propaganda op de plaats delict (Foto: Flickr/jasoneppink)

Iedere man die ooit, in het kader van een relatie of anderszins, langere tijd een toilet met een vrouw heeft moeten delen, is geconfronteerd met het volgende onredelijke verwijt: “Je laat de WC-bril omhoog staan!” Relaties zijn erop gestrand, huwelijken zijn erop stuk gelopen. Vrouwen eisen dat de WC-bril zich permanent in een voor hen gunstige stand bevindt. Van een eerlijke arbeidsdeling is geen sprake. De vrouw verlangt altijd naar het toilet te kunnen zonder enige moeite te hoeven doen, terwijl de man elke keer twee handelingen dient te verrichten: hij dient de WC-bril omhoog te zetten, en weer omlaag te doen. De moderne man heeft niet meer de vechtlust om op zijn strepen te staan, en geeft bijna altijd toe.

Het zou een vergissing zijn om dit als een triviale kwestie te beschouwen. Urineren behoort tot de kernactiviteiten van het menselijk bestaan, en is bovendien het ultieme onderscheid tussen de seksen. Een vijfjarig jongetje is in bijna ieder opzicht identiek aan een meisje van dezelfde leeftijd, maar er is één ding waar hij zich aan vast kan houden: hij kan staand urineren. Dit simpele feit betekent dat hij een man is.

Zoals bekend is de man (de échte man, en niet, bijvoorbeeld, de ‘metroseksuele man’) een bedreigde soort. De vrouw is al decennia doende om de échte man uit te roeien. In deze genocide is de WC-bril van enorme betekenis. Het gaat de vrouw er in wezen niet om of de WC-bril rechtop staat of niet. De vrouw hoopt dat de man ooit simpelweg te moe zal worden om zijn Sisyphus-arbeid met de WC-bril nog te verrichten. Wat de vrouw eigenlijk wil is dat de man in de toekomst net als zij ook zittend zal urineren, en daarmee zijn mannelijkheid opgeeft. Er zijn mannen die hieraan toegeven, steevast zittend urineren, en dan bijvoorbeeld als excuus aanvoeren dat ze niet in staat zijn om staand te urineren zonder te morsen. Een bijzonder zwak argument. Voor een échte man is het geoorloofd de huiselijke hygiëne in gevaar te brengen. Zittend urineren daarentegen staat gelijk aan castratie.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ik vraag me altijd af: Wat zou Zarathoestra doen?

Kaft van de eerste uitgave van Also sprach Zarathustra (Foto: Wikimedia commons)

Also sprach Zarathustra‘ van Friedrich Nietzsche is een poging om tot een nieuwe moraal te komen. Nietzsche was een domineeszoon die genoeg had van het Christendom, en een nieuwe moraal wilde bedenken. Met dit doel schreef hij een nieuwe Bijbel, met een nieuwe Christus-figuur: Zarathoestra.

Het boek Also sprach Zarathustra is te vergelijken met de Bijbel, in die zin dat het een volslagen onsamenhangend boek is, met veel inspirerende citaten, die echter niet eenduidig geinterpreteerd kunnen worden. Voor beide boeken geldt dat niemand ze ooit begrepen heeft. Dit is niet, zoals met name Nietzsche gesteld heeft, omdat de mensheid te dom is om deze boeken te begrijpen. Het is eenvoudigweg onmogelijk ze te begrijpen.

Nu is het zo dat de Bijbel voor ons voorgekauwd is door eeuwen van interpretatie, waardoor de indruk is ontstaan dat er uit het boek een boodschap van vrede en liefde spreekt. De tekst ondersteunt dit niet. Tegenover citaten als ‘Gij zult uw naaste liefhebben als uzelven.’ (Marc. 12:31) staan uitspraken als ‘Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard’ (Matt. 10:34) en ‘Indien dan uw rechteroog u ergert, trekt het uit, en werpt het van u’ (Matt. 5:29) Christenen hebben er over het algemeen weinig moeite mee om zulke uitspraken te negeren.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Obama is een product van onze verbeelding

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we (uiteraard met toestemming) overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Harry Zevenbergen.

Barack Obama (Foto: Flickr/jmtimages)

Hoera, ik kwam zojuist de eerste Barack Obama scepticus tegen sinds hij tot president is verkozen. Het lijkt wel of de wereld gek is geworden. De euforische hysterie is ongekend.

Het past wel in een trend die met de dood van Lady Di is ingezet. Mensen zijn licht ontvlambaar in positieve en negatieve zin, en wanneer ze gaan, gaan ze met grote groepen dezelfde kant op. Dan huilen ze allemaal alsof Lady Di een persoonlijke vriendin was, zeggen ze allemaal wat ze denken, zonder er over na te denken en denken ze allemaal hetzelfde.

Wanneer zelfs Maarten van Rossum de beroepsscepticus zegt een traan weggepinkt te hebben, dan is het goed mis in de wereld. Als Michael Moore ‘mij’ mailt dat hij zo blij is dat er een anti-oorlog kandidaat gekozen is tot president, dan is de wereld aan het doordraaien.

Ik zal het hardop zeggen: ik heb geen traan weggepinkt, ik heb niet gejuicht. De woorden hope, believe and change klinken me niet als muziek in de oren. Want ik weet niet waar we in moeten geloven, waar we op moeten hopen en welke verandering het over gaat. Wat ik zie is een gematigd rechtse christenpoliticus en daar hebben we er zelf al genoeg van in Nederland.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

24, slecht programma, gunstige uitstraling

24 (Foto: Flickr/mileena)

Een cultuur kan snel veranderen. Minder dan een jaar geleden leek het nog ondenkbaar dat de Verenigde Staten de eerstkomende halve eeuw een zwarte president zouden kiezen. Een paar weken geleden leek het al onvermijdelijk dat Obama gekozen zou worden.

De media heeft voor deze cultuuromslag belangrijk voorwerk verricht, en dan denk ik in het bijzonder aan 24. Deze televisieserie, waarin Kiefer Sutherland onder de naam ‘Jack Bauer’ de ene terroristische aanslag na de andere weet te voorkomen, kan niet als hoogstaande televisie gezien worden. Het programma overtreedt bij voortduring zijn eigen premisse: alles zou in ‘real time’ gebeuren, hetgeen het merkwaardig doet lijken dat de hoofdpersoon soms in de reclame-onderbreking van de ene kant van Los Angeles naar de andere weet te rijden: Los Angeles is klaarblijkelijk ongeveer zo groot als Bennebroek. Tevens wekt de serie de indruk dat het martelen van terreurverdachten zowel zinvol als moreel aanvaardbaar is, en is het soms moeilijk om de talrijke vrijwel identieke blonde vrouwen van elkaar te onderscheiden.

Desondanks heeft deze serie bijgedragen aan een cultuuromslag, en de aanwezigheid van de Afrikaanse-Amerikaanse acteur Dennis Haysbert als president Palmer. Zijn acteerwerk, overlopend van beheerste emotie, heeft de miljoenen kijkers van het programma duidelijk gemaakt dat een zwarte man wel degelijk ‘presidentieel’ is. Het contrast tussen de gezichtsuitdrukking van de fictieve president Palmer bij het horen van slecht nieuws, en de gezichtsuitdrukking van de echte president in een vergelijkbare situatie, moeten dit nog duidelijker maken. Barack Obama is, in zekere zin, president Palmer met grotere oren en een minder vlezig gezicht. Het schijnt dat Dan Quayle zijn carriere te danken had aan het feit dat hij een beetje op Robert Redford leek: met Barack Obama is, tot op zekere hoogte, iets vergelijkbaars aan de hand.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Vorige Volgende