Ziende blind

Beeldtaal is de overdracht van gedachten waarbij het geschreven woord – geheel of gedeeltelijk – vervangen is door beeld. In de maanden augustus en september publiceert Willem Visser (beeldend kunstenaar, psycholoog en tekstschrijver) op zaterdagochtend artikelen over beeldtaal aan de hand van voorbeelden uit kunst, psychologie en alledaagse waarneming. Beeldtaal moeten we leren, net als gesproken en geschreven taal. Leren zien is een ontwikkelingsproces dat binnen een cruciale periode plaats moet vinden. Gebeurt dit niet of onvolledig, dan ontwikkelt de visuele cortex zich onvoldoende. Visuele deprivatie heeft een nadelige invloed op het vermogen om visuele informatie te verwerken. Katten die opgroeiden in hokken met alleen maar horizontale en verticale lijnen werden getest of ze gevoelig waren voor diagonale lijnen. Ze reageerden alsof ze er blind voor waren. Zelfs de neuronen die gevoelig zijn voor diagonalen ontbraken in de visuele cortex. Blindheid genezen? Hoe zou het zijn om blind te zijn? Sluit uw ogen en zie. Niets… Voelt dit zoals een blinde de wereld ervaart? Natuurlijk niet. De vertrouwde, zichtbare wereld is immers slechts één oogopslag verwijderd. Bovendien is ons hele denken, voelen en ervaren mede opgebouwd rond onze waarneming. Voor wie kan zien, is het moeilijk, eigenlijk onmogelijk, voor te stellen hoe een blinde de wereld 'ziet'.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 01-03-2022

We moeten afrekenen met de dogma’s van deze eeuw

Het is heel gevaarlijk als politici zeggen ‘neutraal’ te zijn, want dat wijst erop dat ze zo ideologisch geïndoctrineerd zijn, dat ze blind geworden zijn voor hun eigen ideologie.

Vandaag wordt het u nog eens uitgebreid toegelicht in een stuk van Merijn Oudenampsen over Dijsselbloem’s dogmatisme op de Correspondent. Eerder kwam Zizek al met deze zelfde bijdrage, en vergeleek het moderne neoliberale denken met hetzelfde starre denken van het communisme onder Stalin.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Duopolie

Duopolie | Onwerkelijkheid

COLUMN - Een paar jaar geleden heb ik een experimentje laten lopen. Proefpersonen konden kiezen tussen twee acties, A en B. Actie A leverde ze iets meer geld op dan actie B, maar een mogelijk gevolg was dat een andere proefpersoon veel geld zou verliezen. De proefpersonen konden er met een eenvoudige muisklik achter komen hoe schadelijk actie A precies was voor de andere persoon. Het doel van het experiment was om uit te vinden of mensen zulke informatie willen hebben en in welke omstandigheden.

De resultaten, hier te vinden, duidden op het bestaan van ‘strategische onwetendheid’: ongeveer een derde van de proefpersonen kozen A zonder de consequenties voor de andere persoon te willen weten. In het experiment varieerde ik de relatieve opbrengsten van actie A ten opzichte van die van de ‘aardige’ actie B. Strategische onwetendheid bleek op zulke prijsprikkels te reageren: als optie B minder onaantrekkelijk werd ten opzichte van optie A, waren proefpersonen vaker bereid de consequenties van A te zien.

De potentiële kosten van actie A voor de tweede proefpersoon hadden daarentegen geen effect: zelfs een verdubbeling van het mogelijke verlies voor de ander leidde niet tot een duidelijke afname van de strategische onwetendheid. Zo creëerden de deelnemers in het experiment dus een eigen werkelijkheid waarin ze ongewenste informatie over de gevolgen van hun acties negeerden.

Hoewel dit een braaf experiment was in een klaslokaal, moet ik er toch af en toe aan denken als ik de verschrikkelijke beelden uit Gaza zie. Israeliërs en Palestijnen lijken ook hun eigen werkelijkheid te hebben opgebouwd, een zelfgekozen ontkenning van wat ze de andere partij aandoen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Waarom libertariërs vooral blanke mannen zijn

Jeet Heer vraagt zich in The New Republic af hoe de oververtegenwoordiging van blanke mannen onder (Amerikaanse) libertariërs moet worden verklaard:

According to 2013 Pew survey, 7 percent of Americans identify as libertarian. Of those, two-thirds are men (68 percent) and nearly all are non-Hispanic whites (94 percent). That is, the typical libertarian is a white man.

Kevin Drum komt hier met een snelle, aanvullende verklaring:

So here’s the quick answer: Hardcore libertarianism is a fantasy. It’s a fantasy where the strongest and most self-reliant folks end up at the top of the heap, and a fair number of men share the fantasy that they are these folks. They believe they’ve been held back by rules and regulations designed to help the weak, and in a libertarian culture their talents would be obvious and they’d naturally rise to positions of power and influence.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.