Brief Donner: Slechts voorlopige stop opslag vingerafdrukken?

Een gastbijdrage van Dirk Poot, kandidaat voor de Piratenpartij bij de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. De bijdrage is ook op zijn site te lezen. Veel sites juichten vanmorgen dat de centrale opslag van vingerafdrukken van de baan is. Toch lijkt enige scepsis over wat de minister nu echt van plan is op zijn plaats. Enkele kanttekeningen bij de vingerafdrukkenbrief die minister Donner vandaag verstuurde. Het is goed dat Donner een einde maakt aan de verplichting om vingerafdrukken af te staan voor een identiteitskaart. Op dit gebied stonden Nederland en Letland alleen in Europa. Helaas erkent de minister niet dat Nederland ook als enige veel verder gaat dan de EU-richtlijn die nadrukkelijk slechts over 2 vingerafdrukken spreekt, die bovendien niet centraal opgeslagen mogen worden. Het is geen goed teken dat ruim een kwart van de tekst een verdediging is van het centraal opslaan van reisdocumenten. Nergens spreekt de minister zich uit tegen de centrale opslag van vingerafdrukken of andere biometrische gegevens. Donner lijkt de biometrische gegevens uiteindelijk gewoon ook centraal te willen gaan vastleggen. Eén van slotconclusies luidt dat de vorming van een centrale reisdocumentenadministratie zijn voornaamste doel blijft. Het stoppen van de opslag van vingerafdrukken wordt op pagina 5 van de brief uitdrukkelijk als tijdelijke maatregel aangekondigd. De bezwaren die vanuit de samenleving en Europa tegen de opslag van vingerafdrukken worden geuit, spelen in deze brief van de minister geen enkele rol.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Opslaan vingerafdrukken zelf is hoe dan ook een slecht idee

Een gastbijdrage van Jaap-Henk Hoepman, verbonden aan de Radboud Universiteit Nijmegen en TNO. Het stuk is ook op zijn blog te lezen.

Begin februari bleek dat een meerderheid van de Tweede Kamer tegen de centrale opslag van vingerafdrukken uit het nieuwe paspoort is. Maar daarmee is het onderwerp nog niet van de politieke agenda. Morgen belegt de parlementaire commissie Binnenlandse Zaken een rondetafelgesprek over biometrische data in paspoorten. Het is daarom goed nog eens stil te staan bij de argumenten tegen centrale opslag van onze vingerafdrukken.

Het nieuwe paspoort bevat de vingerafdrukken van de eigenaar om look-alike fraude te voorkomen. Bij deze vorm van fraude misbruikt een persoon die lijkt op de werkelijke eigenaar een gestolen of verloren paspoort. Door bij controle aan de grens, bijvoorbeeld op Schiphol, de vingerafruk van de passagier te vergelijken met de vingerafdruk die in het paspoort staat opgeslagen, wordt dergelijk misbruik gedetecteerd. De vingerafdruk op het paspoort dient dus ter verificatie van de identiteit van de houder.

Anders dan in het verleden door de toenmalige minister is betoogd, is centrale opslag van vingerafdrukken niet noodzakelijk voor verificatie. Zo’n centrale database dient een ander doel, namelijk het bepalen van de nog onbekende identiteit die hoort bij een gevonden vingerafdruk. Bijvoorbeeld als de politie een persoon zonder identiteitsbewijs staande houdt die weigert zijn naam te noemen, of als een vingerafdruk wordt gevonden op de plaats van een misdrijf. Centrale opslag van vingerafdrukken dient dus ter identificatie van vooralsnog onbekende personen. Dit is dus een ander doel dan waar de vingerafdruk in het paspoort oorspronkelijk voor bedoeld is, en daarmee dus in tegenspraak met de doelbindingsvereiste in de Wet bescherming persoonsgegevens. Centrale opslag schiet haar doel voorbij.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.