Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Ruttes roede
Terwijl bijna alle belangengroep argumenten aandragen waarom juist zij gespaard moeten blijven van Ruttes bezuinigingen, raakt de discussie over de eigenlijke noodzaak op de achtergrond. Juist in die discussie zouden al die verschillende belanghebbenden de gemeenschappelijke noemer tegen de bezuinigingen kunnen vinden. Er wordt immers nog steeds verwezen naar de kredietcrisis? Dat is het verhaal waarmee Rutte zijn mega-operatie verdedigd. Maar klopt dat wel helemaal?
In dagblad Trouw betoogden de economen Harm Schelhaas (CDA) en Teunis Zuurmond (VVD) dat de regering een crisissfeer creëert, terwijl het nog steeds heel goed gaat in Nederland. Ze vinden dat “vergeleken met vele andere landen de overheidsschuld met circa 66 procent van het nationaal inkomen niet groot is”.
De economen zijn niet tegen bezuinigen, maar niet op Ruttes manier. Ze opperen het idee om de Zalm-doctrine (meevallers niet gebruiken om bezuinigingen te verlichten) vier jaar lang niet toe te passen bij bepaalde posten. Ze noemen als voorbeeld btw-meevallers, winsten op hulp aan banken en hogere gasbaten, waardoor de staatsschuld zal dalen van 66 naar 64 procent. De meevallers kunnen ook worden gebruikt “om de bezuinigingsplannen voor de zwakste groepen bij te sturen en te investeren in projecten die voor de toekomst waardevol zijn”, aldus deze CDA- en VVD-economen.
Zelf sparen voor latere zorg
Dit stuk hebben we overgenomen van Me Judice.
De kosten van de gezondheidszorg blijven sterk doorgroeien, onder andere door de vergrijzing. Een slinkende groep werkenden moet daardoor de zorgkosten dragen van een groeiende groep gepensioneerden. Dat kan anders, namelijk door de zorg minder via een omslagstelsel te betalen. Door mensen verplicht te laten sparen voor latere zorg worden de zorgkosten meer door de zorggebruikers gedragen. Dat vereenvoudigt de uitdaging de stijgende zorgkosten te financieren, stellen Werner Brouwer, Arjen Hussem, Niels Kortleve, Martin van Rijn.
Grenzen betaalbaarheid en solidariteit in zicht
De oplopende zorgkosten blijven de gemoederen bezighouden. Minister De Jager noemde ze onlangs zelfs zijn grootste financiële zorg. Groter nog dan de huidige financiële crisis. Maar bijna elke maatregel om zorgkosten te besparen stuit vanwege de gevolgen op maatschappelijke en politieke bezwaren. Want wie wil er nu een kleiner zorgpakket, een hogere eigen bijdrage of langere wachtlijsten? Alhoewel ook aan (sommige van) deze zaken ongetwijfeld niet valt te ontkomen, lijkt een verdere kostenstijging onafwendbaar.
Tegelijkertijd lijken de grenzen aan de betaalbaarheid van en de solidariteit binnen de zorg in zicht te komen. Dat komt mede door de manier waarop we de zorg nu financieren. Het invoeren van een (verplichte) vorm van zorgsparen voor latere zorg kan een deel van de oplossing bieden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Halbe Zijlstra voor het eerst in museum
[speld]
‘Scheefgroei in culturele sector aanpakken’
Staatssecretaris Halbe Zijlstra van Cultuur bezocht vanochtend in alle vroegte een museum. Het ging om zijn eerste museumbezoek. Zijlstra: “Ik ben met de familie wel eens naar de Efteling en Eurodisney geweest, dat was heel leuk. Ik wilde de Nachtwacht graag toch een keer zien, voordat ik wellicht de subsidiekraan dichtdraai. Ik kan u wel zeggen: ik vond die oude plaatjes best leuk. Toch snap ik wel dat de mensen tegenwoordig liever in de Python zitten dan dat ze naar een paar oude verfstrepen kijken, dat is toch meer van deze tijd.”
De politicus benadrukt dat hij staatssecretaris van alle cultuur is. “Ik wil de scheefgroei in de culturele sector aanpakken. Het kan toch niet zo zijn dat iemand met een kaart van een paar tientjes het hele jaar alle musea kan binnenlopen, terwijl iemand anders voor één bezoekje aan de laven in Kaatsheuvel hetzelfde bedrag kwijt is? De kunstsubsidies stroomden de laatste decennia wel heel eenzijdig naar de Randstad, en dat terwijl Anton Pieck ook best een groot kunstenaar was. Als hij zichzelf kan bedruipen, waarom Rembrandt dan niet?”
Het werkbezoek aan het Rijksmuseum is het eerste in een nationale museumtour. “Volgende week ga ik naar het Frans Halsmuseum, het Oranjemuseum en het Seksmuseum, daarna staat onder andere een bezoek aan het Nederlands Politiemuseum op het programma, daar heb ik écht zin in. Na afloop van de tour bepaal ik wie de subsidie verdient. Helaas kan ik niet ieder museum hoogstpersoonlijk bezoeken. Eigenlijk hebben we gewoon te veel musea in Nederland.”
De voordelen van kunst zonder subsidie?
De NOS zond gisteravond bovenstaande reportage uit over de kunstsector in New York. Strekking was dat die nauwelijks overheidssubsidie krijgt en vooral draait op private giften en een fier ondernemerschap. Het verhaal paste mooi in het plaatje dat Rutte en Zijlstra zo graag voorspiegelen. Het plaatje klopt echter niet.
Ten eerste New York is geen Nederland. Er is meer cultuur op een vierkante kilometer Manhattan dan Nederland in totaal. New York is een metropool waar media, geld en kunst sterke magneten zijn met internationale aantrekkingskracht. Die twee vergelijken, is vragen om problemen. New York is ook geen Amerika. In andere steden is de kunstsector wel wat minder bruisend.
Ten tweede bestaat er in Amerika een lange traditie van filantropie die in Nederland grotendeels afwezig is. Nederland is gul, maar betaalt vooral aan goede doelen, noodhulp, etcetera. In Amerika wil iedere rijke graag zijn naam op de gevel van een theater hebben. Met meer dan zestig miljardairs, honderden multimiljonairs en duizenden ‘gewone’ miljonairs in New York alleen, zijn er een hoop gevels nodig om de praalzucht van de rijken te bevredigen.
Een misvatting is ook dat de kunstensector nauwelijks in de belastingpot kan grabbelen. Oke, misschien bestaat maar tien procent van de inkomstenstroom in New York uit subsidie. Maar al die giften zijn in grote mate net zo goed belastingaftrekbaar.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Stapelgek
Neem nou eens een sportieve, theaterliefhebbende gehandicapte met twee kinderen en een cavia. Zou deze mevrouw onredelijk hard getroffen worden door de opeenstapeling van bezuinigingen? Zo ongeveer stelde Job Cohen het voor in het debat, vorige week, met Rutte. De oppositie deed flink haar best Rutte weg te zetten als de meedogenloze a-sociaal, die geen weet heeft van welk leed hij de toch al door het noodlot getroffen mensen mee zal berokkenen.
Rutte deinsde enigszins terug. Jawel, de bezuinigingen zijn noodzakelijk, maar vooruit dan, op Prinsjesdag zal hij de Kamer verwittigen van een onderzoekje naar eventuele “ongewenste cumulatieve effecten”.
De sportieve mevrouw moet al vijf kilometer verder reizen voor haar wekelijkse zwemuurtje, want het zwembad waar ze al jaren in plonsde is door eerdere bezuinigingen al gesloten. Of het zwembad waar ze nu heengaat zal blijven bestaan, is hoogst onzeker.
Vier keer per jaar gaat ze naar het theater. Een dure hobby, maar binnenkort houdt ze daar geld aan over. Het toneelgezelschap waar ze al jaren fan van is, zal de cultuurbezuinigingen niet overleven. Als ze nou maar niet door de overige kortingen, te weinig geld heeft voor caviavoer, want dan riskeert ze boetes van de caviapolitie, wegens uithongeren van het arme diertje.
Die kans is er wellicht, want de bijdrage voor de kinderopvang gaat omhoog. Haar kids gaan naar de die opvang omdat mevrouw bijna full-time op de sociale werkplaats werkt. Waar ze trouwens als de donder uit moet, maar met behulp van haar pgb moet dat lukken.
Welfare Queens 2.0
During the campaign for the last French presidential election, the theme (happily promoted by the media) was “the – mostly young – brown people are ruining the country”. This has gotten a bit old (and besides, we’re supposed to support the Arab Spring, after all). So, this time around, we got our marching orders for the upcoming election: let’s hate the poor! And so, it is apparently open season on benefit recipients.
Not recipients of universal benefits (like health care or family allowances), mind you, because everyone gets those. No, the stigmatization applies only to the recipients of means-tested benefits, mainly the working poor. And here again, the conservative media will find it easy to push straw men and stereotypes while the conservative parliamentary majority steps up with indentured servitude bills of one kind or another… and while the opposition is out to lunch.
See for instance, this blog post by sociologist Camille Peugny where he notes that the latest iteration of this idea is the conservative bill proposal stating that recipients of the RSA benefit (a very modest income support for the lowest income classes) should sign a “social utility contract” whereby, in order to receive benefits, recipients would have to work a few hours a week for public institutions or other structures of “reinsertion”, whatever that means.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.