Dit is een gastbijdrage van Ingo Piepers. Hij is militair deskundige en heeft de wetmatige onvermijdelijkheid van het ontstaan van (grote) oorlogen bestudeerd. Met enige regelmaat laat hij op Sargasso zijn licht schijnen op internationale militaire conflicten en/of ontwikkelingen. -- Update: Ingo is inmiddels associated blogger. Daarom staat dit stuk nu onder zijn eigen naam -- Robert Gilpin beschrijft in zijn boek War & Change in World Politics, aan de hand van uitvoerig historisch onderzoek, dat grootmachten een typische levenscyclus bezitten, en dat mede daardoor de (relatieve) machtsposities van Grootmachten niet statisch zijn. In het Internationale Systeem is hierdoor hooguit sprake van een tijdelijk machtsevenwicht. Aan de machtsontwikkeling van staten liggen volgens Gilpin een reeks interne en externe factoren ten grondslag. Door deze machtsdynamiek van grootmachten wordt een systeemoorlog vroeg of laat onvermijdelijk, dat was in ieder geval sinds 1500 het geval, het 'moment' waarop een Europees statensysteem tot stand was gekomen. Tijdens een dergelijke systeemoorlog worden de 'kaarten' opnieuw geschud, in overeenstemming met de 'nieuwe' machtsverhoudingen in het Internationale Systeem. Inzet van een systeemoorlog is de 'besturing' – volgens welke regels en met welke instituties – van het Internationale Systeem.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Nicholas Kristof van de New York Times deed een administrative poging een demonstratie te organiseren in de speciale ‘demonstratie-zone’ in Beijing tijdens de spelen. Het mag geen wonder heten: dat lukte niet. Ondertussen in Denver zoeken verschillende beleidsgroepen naar manieren om toch te protesteren tijdens de Democratische Conventie. “The ACLU has said it wants to avoid the conditions that existed during the 2004 convention in Boston, where protesters were caged, infuriating First Amendment advocates.”
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“You can put lipstick on a pig, it’s still a pig.”
Aan het woord: Obama, aan het roer: McCain. Is de eerste een verloren gevecht tegen nijdige vrouwen en hatende rednecks begonnen? Is de tweede alweer een buikspreekpop die niet echt weet wat er rondom hem heen gebeurt en plots Being There zal zijn op de hoogste stoel?
Draai of keer het hoe je wil, maar de Reps zijn aan zet, door de campagne met groot gemak en kunde rond personen en onderbustzijn te laten draaien, en niet rond moeilijker cognitieve processen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
They’re very good at negative campaigning. They’re not so good at governing.
Aldus Amerikaanse presidentskandidaat Barack Obama, over de Republikeinse partij, na een week van aanvallen op zijn kandidatuur.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
