Foto: Issa Hayatou, de opperbobo van de CAF De bestuurders van de Afrikaanse voetbalbond CAF mogen zich eens goed achter de oren krabben. Zij wezen Angola de Afrika Cup toe, maar deden dat vooral vanuit economische en politieke motieven. De gevolgen van dat besluit slaan nu als een boemerang op de bobo’s terug. Het was al groot nieuws in september 2006. Toen maakte de Afrikaanse voetbalbond CAF bekend dat Angola gastheer zou zijn van de Afrika Cup in 2010. Menig expert fronste onmiddellijk de wenkbrauwen. Angola? Het land dat al dertig jaar één grote puinhoop is? Het land waar tientallen jaren een bloedige burgeroorlog woedde? Waar de vrede broos is en het openbare leven een chaos? Op het continent zelf hebben ze zo hun eigen verklaringen waarom Angola tot gastland werd gebombardeerd. Was het een taalkundige kwestie? Geen enkel Portugees-sprekend land had immers nog de Afrika Cup georganiseerd. Of was het toch de olie? Toen de overgebleven kandidaten voor de Afrika Cup 2010 werden bekendgemaakt, klaagden verschillende landen al over de “opvallende keus voor olieproducerende landen”.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Dit is een gastbijdrage van Harm Hopman.
Het bereik van het internet in de wereld wordt dikwijls overschat. Het is feitelijk nog vooral een medium door het westen, voor het westen. In de rest van de wereld spelen radio, sms en televisie nog steeds een veel grotere rol.
‘Ik heb geen tv, ik kijk alles via internet’
Heel Nederland weet inmiddels wat Twitter is, kent Nalden als een ‘master dude’ en zoekt in dagelijks leven al verwoed naar het ‘Vind ik leuk’ linkje. Uitzending gemist is populairder dan ooit. De dode-bomen industrie kijkt in een dampend slagveld versuft om zich heen. Ternauwernood geven kranten van de Persgroep hun oude denken op en laten hun websites de vorm aannemen van de internet-outsider nu.nl. Het is dan ook niet verwonderlijk dat diezelfde ANP-berichten rondpompende oude molochen zich voortdurend bezighouden met nieuwe statistieken over de opmars van het internet. Met als centrale misvatting dat de oude wereld onvermijdelijk zal worden overgenomen door de nieuwe web-wereld van connectiviteit en gratis content.
Interessant is dan ook het artikel Revolution in a Box van Charles Kenny, econoom bij de Wereldbank. De explosie van het internet blijkt namelijk beperkt tot het Westen (VS & Europa), terwijl in de rest van de wereld (de ontwikkelingslanden) de televisie juist bezig is aan een revolutie. In landen als Vietnam en Algerije hebben al zo’n 80% van de huishoudens een televisie, maar de mogelijke groei in het bezit van een televisie zal in landen als Nigeria en Bangladesh (nu nog 30%) enorm zijn. Het houdt niet op bij het hebben van een televisie: in 2013 zal de helft van alle televisies aangesloten zijn op een digitaal signaal. De daarmee ontstane keuzevrijheid maakt niet alleen het aloude venster op de wereld een stuk groter, ook de staatsregulering van informatie wordt er een stuk ingewikkelder door.
Dit is een gastbijdrage van Wouter Mijland, zelfstandig tropisch bosbouwkundige West-Afrika.
Even wat joernalistiek nieuws van onze correspondent uit Wagadoekoe, de hoofdstad van Afrikaland: Er is geschoten! [mirror]. In Equatoriaal Guinea. Het is natuurlijk volgens onze correspondent geen echte “Massamoord in Equatoriaal Guinea”, daarom zetten we de titel tussen haakjes. Als er negers sterven is het niet echt moord, want moorden zit deze wilden nu eenmaal in het bloed.
Als we iets verder hadden gekeken dan onze joernalistieke neus lang is, hadden we ontdekt dat het bloedbad al 28 September dit jaar in Conakry, de hoofdstad van Guinea, had plaatsgevonden. Ons maakt dat niet uit. Het gaat er om dat zo vlak voor de kerst onze lezers nog even lekker kunnen reaguren over die domme wilde negers die elkaar voor de lol doodmaken. De lezers kunnen met al die sneeuw toch niet naar hun kutbaantje en kunnen zo nog even lekker hun eenzijdige denkbeelden over Afrikaland kwijt. “Ies koeltoer” enzo schrijven. Ook prikkelt het de zieke fantasie van de geile reaguurder dat er door die grote zwarte negersoldaten vrouwen zijn verkracht, daarom benadrukken we het nog even voor de zekerheid.
Dat er in Guinea een heleboel aardige mensen wonen, die de dupe zijn van steeds weer een kwaadaardige militair junta, in het zadel gehouden door Rusland, Frankrijk, Duitsland en China, maakt onze kerstsfeer niet stuk. Goedkope toegang tot grondstoffen is wel zo makkelijk om ons witte übermenschen leuke kerstkadotjes te laten kopen. Hiermee kunnen de militaire machthebbers weer leuke kadootjes kopen voor hun bevolking. Die kadootjes delen we uit als 50.000 burgers laten merken dat het tijd wordt voor vrije verkiezingen in een voetbalstadion. Oke, de internationale gemeenschap zegt vanaf nu helemaal geen wapens meer aan die boze soldatennegers te willen verkopen, maar voor het feestje waren ze helemaal nog niet boos.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Als je de discussie over ontwikkelingslanden en armoede leest lijkt het alleen nog maar te gaan over niet effectieve hulpverlening en ontwikkelingslanden die zich niet aan kunnen passen aan klimaatverandering. De discussie over handel lijkt, ondanks de succesvolle Groene Sint actie van Oxfam Novib, ver naar de achtergrond gedrukt.
Zo kreeg de bijeenkomst van de Wereldhandelsorganisatie nauwelijks aandacht in de media en daar was dan ook alle reden toe, want van het streven naar vrije handel, wat de WTO hoog in haar vaandel heeft, komt nog maar weinig terecht. Dit tot grote ontzetting van onder andere onze staatssecretaris van Economische Zaken Frank Heemskerk, die Nederland in Genève vertegenwoordigde en grote waarde hecht aan een open en eerlijk wereldhandelssysteem. Nou ja, zou Heemskerk echt zo teleurgesteld zijn? Als hij dat al zou zijn, dan zal hij het bericht dat de Europese Unie (EU) Kenia dreigt met een importtarief op de import van bloemen, als het Oost-Afrikaanse land een vrijhandelsverdrag (!?) met de EU niet snel tekent, met afgrijzen hebben gelezen.
Sinds een aantal jaar onderhandelt de EU met verschillende Afrikaanse landen over vrijhandelsverdragen. Deze verdragen worden echter door experts als erg nadelig voor ontwikkelingslanden beschouwd. Deze landen zouden namelijk hun importtarieven afschaffen voor alle importen uit de EU. Daar zitten veel ontwikkelingslanden, waaronder Kenia, niet erg op te wachten, dus verlopen deze onderhandelingen op z’n zachtst gezegd traag. Tijd dus voor de Europese Commissie (die namens de EU lidstaten deze onderhandelingen voert) om hardere maatregelen aan te kondigen: als de Oost-Afrikaanse Gemeenschap (waar Kenia onderdeel van uitmaakt), die gezamenlijk met de EU onderhandelt over het vrijhandelsverdrag, niet snel een nieuwe handelsovereenkomst met de EU ondertekent, dan zullen alle exporten uit de landen van de Oost-Afrikaanse Gemeenschap, Kenia incluis, weer kunnen rekenen op forse importtarieven aan de Europese grenzen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
![[mirror]](2009/12/SPTSJPG.jpg){kind=link}