Krankjorume aardbeien

Internet is leuk maar je komt er aanzienlijk veel meer onzin tegen dan tijdens een bezoekje aan publieke ruimtes als woon-werkverkeer en winkelstraten. Neem de Japanse aardbei. Beter gezegd: neem die niet! Negen Japanse aardbeien voor zestig dollar. U begrijpt meteen: die zijn niet voor de ‘gewone mens’ bestemd, maar ‘gericht op high-end kerstverkoop’. Dus nemen we de Egyptische aardbei. Of beter gezegd: laten we die ook niet nemen. Het is verleidelijk die aardbeien wel te nemen, nu er amper tot geen aanbod aan Hollandse aardbeien zijn. Maar die Egyptische aardbeien komen bij de importeur drie keer per week binnen. ‘En uitsluitend per luchtvracht’, voegt men er aan toe. Moeten we nog uitleggen waarom dat niet wenselijk is? Dat we alleen aardbeien van eigen bodem uitsluitend in de zomermaanden eten, is een stukje nostalgie dat we wel kunnen vergeten. Dat gaat niet meer gebeuren. Nederlandse ondernemers werken ondertussen wel aan een ‘hele jaar door aardbeienoogst’. Wat daar bij komt kijken leest u hier. Dat gaat dan om een bedrijf met een flinke oppervlakte aan glas en aardig wat energieverbruik. Dat kan een stuk compacter als er verticaal wordt geteeld. Dan hoeven we ook geen verticale aardbeien uit de Verenigde Arabische Emiraten te importeren. Als dan ook de pluk in handen van robots komt, kan de uitbuiting van Oost-Europese en Afrikaanse arbeidskrachten ook achterwege blijven. Maar de hamvraag is en blijft: wat moeten in de winter met zomerkoninkjes? Aldus de toestand in de wereld met aardbeien door uw toegenegen P.J. Cokema

Door: Foto: CoCreatr (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Mooi spul voor weinig geld?

Wij Nederlanders willen het hele jaar door aardbeien, en dus levert Lidl aardbeien. Ik denk er het mijne van, maar veel mensen vinden er niks mis mee. En ach, kijk die lekkere zomerkoninkjes er toch eens smakelijk bij liggen. Glanzend rood en zo te zien ook van binnen volrijp. Nou, dan is 75 cent voor een half pond natuurlijk een koopje.

Toch maar even naar les één in de beoordeling van reclame-uitingen. Die luidt: als iets te mooi klinkt om waar te zijn, is het ook meestal te mooi om waar te zijn. Dat geldt ook hier. De aardbeien die bij Lidl in de winkel liggen, zijn Spaanse van het ras Candonga. De aardbeien die hier op de foto staan, zijn Nederlandse van het ras Elsanta. Die tweede liggen, in tegenstelling tot de eerste, volrijp in de winkel en smaken dus naar aardbei in plaats van er alleen maar zo uit te zien.

Lidl bedient zich van dezelfde trucs als malafide huwelijksbureaus: foto’s plaatsen van topmodellen maar lelijke eendjes in de aanbieding hebben. Een gewaarschuwd eetlezer telt voor twee!

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Quote du Jour | Het aardbeien ultimatum

“Hiermee tart de minister het beginsel van behoorlijke bestuur.” (woordvoerder van de Zuidelijke Land- en Tuinbouworganisatie ZLTO, bron: Trouw)

VVD minister Henk Kamp laat zien dat zijn liberale partij niet staat voor de Nederlandse economie en de vrije markt maar klakkeloos het repressieve xenofobe gedachtengoed van de PVV implementeert, ongeacht de desastreuze gevolgen. De Hollandse aardbeienoogst dreigt te mislukken nu Kamp weigert werkvergunningen voor Roemenen en Bulgaren af te geven. Nieuwsuur vatte het probleem gisteravond goed samen. In de afgelopen jaren plukten Marina en Nicolae ‘onze zomerkoninkjes’: zwaar werk waar Henk en Ingrid hun neus voor ophalen. Maar nu moet er voor de bühne hard opgetreden worden tegen deze volken die de PVV niet mag. Met als gevolg dat een van de belangrijkste peilers van de Nederlandse economie: de tuinbouw een harde klap te verduren krijgt. De aardbeien zijn over drie weken rijp en vervangend personeel is op deze korte termijn niet te vinden. Grote verliezen dreigen. In de Betuwe is de vraag niet meer: “flip je?”, maar “hoe hard flip je?” [/seth]. Minister Kamp riskeert met zijn roekeloze maatregel een gang naar de (Europese) rechter als hij vandaag voor 12.00 niet reageert op een ultimatum van de tuinders.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het onbehoorlijk bestuur van Kamp

Onderstaande bijdrage is van GB van Publiekrecht & Politiek.

Minister Henk Kamp had een mooi praatje voor de bühne toen hij Roemeense aardbeienplukkers wilde weren. Onze eigen werklozen moesten maar het veld ingestuurd worden. De bestuursrechter heeft eindelijk uitspraak gedaan in de zaak die de telers tegen Kamps besluit hadden aangespannen. De uitkomst is ronduit beschamend voor de minister, stelt GB.

De civiele voorzieningenrechter verwees de aardbeientelers die graag een Roemeen in dienst hebben naar het bestuursrecht. Als ze een concreet probleem hadden, moesten ze maar bij de bestuursrechter klagen. Van die zuiverheid plukt de sector bestuursrecht in ieder geval de zure vruchten. Midden in de zomer zitten ze daar op een hele serie verzoeken om een voorlopige voorziening te beslissen. Maar ze zijn er voor gaan zitten.

De bestuursrechter draait de duimschroeven voor de minister stevig aan. Zo beleeft hij het kennelijk ook; in de motivering heet het vaak ‘dit klemt te meer.’ Juridisch interessant is de vraag of de minister – onder gelijkblijvende regelingen – de inhuur van Bulgaren en Roemenen meer mag indammen dan vroeger gebruikelijk was. Hoe verhoudt zich dat tot de zogenaamde standstill bepaling die eist dat alles bij het oude blijft? Hoewel we er op dit blog al uit waren, acht de rechter deze vraag te ingewikkeld voor de spoedprocedure.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nee, natuurlijk niet

McDonald’s weg uit Nederland? Onbestaanbaar. Als, om wat voor reden dan ook, de pusher van het Happy Meal Nederland de rug toe zou keren, zou er een volksopstand uitbreken. Het zou in elk geval op alle voorpagina’s staan. Het land zou te klein zijn.

De voorpagina’s gaan vandaag over hele andere dingen en van revoluties is op deze zonnige ochtend niets te merken. En toch is er iets heel ergs gebeurd, veel erger dan het nepnieuws waar ik vanmorgen mee besloot uit te pakken: Jan Robben, het aardbeiengeweten van Nederland, de man die zo ongeveer in zijn eentje de écht lekkere aardbei op de kaart zette, stopt ermee. Hij is het, begrijpelijkerwijs, moe om tegen de stroom op te roeien. Want het rare is dat een eigenwijze aardbeienteler, die er in tientallen jaren van hard werken en experimenteren met teeltwijzen, bemestingsschema’s en wat al meer in slaagt om een aardbei te telen die écht spectaculair beter smaakt dan wat er in de super het hele jaar door (!) te krijgen is, die verrukkelijke aardbeien waarvan er op geen stukken na voldoende zijn voor heel Nederland, niet als vanzelf weg ziet vliegen.

In plaats daarvan bleek Jan Robben er een tweede dagtaak aan te hebben om te worstelen met distributiekanalen, marketingstrategieën en iets wat je gerust missiewerk mag noemen. En zelfs dát leidde niet tot spectaculaire resultaten. De frustraties bleven zich opstapelen. Meer dan eens werden afspraken niet nagekomen, gingen er logistieke zaken fout en bleken afnemers te elfder ure af te haken omdat de consument het liet afweten. En uiteindelijk was ook de bank, ja, die Rabobank die mooi weer speelt met haar roots in de agrarische wereld, niet meer bereid de noodzakelijke voorfinanciering te verschaffen. Want Jan Robben stond naar de mening van de bank te weinig op het land en zat te veel op internet om te proberen zijn fantastische product aan te laten slaan. En toen dit jaar de de verkiezing van de Held van de Smaak draaide rond fruit, bleek Jan Robben, de man die ruim tien jaar lang in zijn eentje de kar van de smaakaardbei heeft getrokken, in de regionale ronde al buiten de boot te vallen. Ik klap niet uit de school want ik ben van de oude stempel en mijn informatie is niet op “journalistieke” wijze verkregen. Maar ik was er wel woest over. En dat ben ik nog steeds. Een regelrechte schande was het.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.