Overzicht

serie

Volentekriebels

Foto: daisy.images (cc)

Johnny Volente over het leven, en alle shit daaromheen.


Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Het parfum van Cleopatra

, door

COLUMN - Volgens de overlevering was Cleopatra een lekker wijf. Maar rook ze ook lekker?

Op de website askmen.com is Cleopatra verkozen tot de op een na hotste historical woman aller tijden, nipt achter de verrassende nummer één Jacqueline Kennedy. Of Jacqueline inderdaad heter was dan Cleopatra is moeilijk te zeggen. Die Egyptenaren van vroeger suckten nogal in kunst en daarom is er nooit een fotorealistische afbeelding van Cleopatra verschenen.

Ik leerde Cleopatra kennen dankzij de stripreeks Asterix, waarin iedereen verliefd op haar is. Caesar uiteraard, maar ook Asterix zelf, zijn lijvige vriend Obelix, zelfs de hoogbejaarde Panoramix hoefde niet naar toverdrankjes te grijpen om ‘m in de lucht te krijgen als hij haar zag. Sindsdien was de link tussen Cleopatra en schoonheid als een Idefix idee-fix in mijn hoofd genesteld.

Dankzij het Somalische model Iman, door wie Cleopatra een paar jaar later vertolkt werd in de videoclip van Remember the time van Michael Jackson, vond ik haar nóg aantrekkelijker. ’s Nachts droomde ik over haar. Ik weet niet meer precies hoe die dromen gingen, maar als ik ze had gefilmd dan zou de EO ze niet uitzenden op woensdagmiddag.

Weer jaren later, nog niet zo gek lang geleden eigenlijk, las ik Das parfum van Patrick Süskind. Sindsdien bekijk ik Cleopatra met andere ogen. Of beter gezegd, met een andere neus. Want reken maar dat ze stonk, die Hellenistische heerseres. Als een alte Ziege stonk ze. Naar Zwiebelsaft, saurer Milch en Geschwulstkrankheiten.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Festivals rustig verlopen en de droom van Anouk

, door

COLUMN - De berichtgeving over festivals is in en in treurig, net als Anouk met haar ‘Even Apeldoorn bellen’-hoax.

De zon schijnt en dus breekt in het hele land de festivalkoorts uit. In de media barsten ondertussen de nodige achtergronddiscussies los. De toename van het aantal festivals zou bijvoorbeeld schadelijk zijn voor het clubcircuit. En vanwege de gehate package deals (elke headliner neemt een roedel kutbands mee die festivals verplicht moeten programmeren) is er op Rock Werchter nauwelijks ruimte voor Belgische acts.

Smullen voor muziekscènefetisjisten, maar jan met de korte tampeloeres heeft aan dat soort specialistische discussies geen enkele boodschap. Algemene media willen de festivals echter niet helemaal onopgemerkt voorbij laten gaan en daarom hebben ze twee varianten bedacht om er iets over te vertellen: ‘Festival X is rustig verlopen’ en ‘Zo en zoveel aanhoudingen op festival Y’.

De eerste variant suggereert dat de normaalsituatie is dat een festival onrustig verloopt. Onzin natuurlijk. De sfeer op een festival is ongeveer honderdmiljard keer beter dan tijdens de maandagochtendspits op Utrecht Centraal. Het is een godswonder dat daar niet wekelijks tientallen doden vallen.

Optie twee is zo mogelijk nog onbenulliger. ‘Honderd aanhoudingen op Lowlands’ betekent dat honderd mensen zo dom waren om direct na het betreden van het terrein intuïtief in hun zakken te voelen of hun pilletjes er nog zijn. De politie in burger pikt dat soort beginners er gemakkelijk tussenuit. Dat op datzelfde festival tienduizenden mensen de tijd van hun leven hebben, dat er honderden liefdesrelaties en eeuwige vriendschappen ontstaan, dát zouden media moeten melden. Anders kunnen ze beter zwijgen.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Een weekend zonder alcohol

, door

COLUMN - Een zinderend verslag van een nuchter weekend.

Mijn urine rook naar bedorven tomatensoep en zo zag het er ook uit, maar dan in het geel. Dat leek me een mooie aanleiding om weer eens een huisarts te bezoeken. We speelden een quiz. De huisarts was de quizmaster en ik de kandidaat. De eerste en enige vraag was: wat denk je zelf dat je hebt? Ik gokte op een blaasontsteking. Dat was het goede antwoord en ik won een zevendaagse antibioticakuur.

Ik wist dat dit betekende dat ik een week lang geen alcohol mocht drinken. Maar hee, ’s ochtends een vent, ’s avonds een vent, en dus ging ik donderdagavond zonder gejeremieer naar het lanceerfeestje van Noisey in de mij zo geliefde Club Trouw. Alle hipgave mensen stonden in de grote zaal, dus ik ging naar de hardebandjeskelder. Terwijl ik harde bandjes keek dronk ik liters nep-Spa Rood en ik voelde me hoe langer hoe nuchterder. Ik ben natuurlijk wel vaker nuchter, maar dat is meestal op maandagochtend en zeker niet om twee uur ’s nachts in een kelder. Ik werd er slaperig van en kon bijna niet meer op mijn benen staan.

De volgende ochtend had ik tot mijn verbazing lichte hoofdpijn. Ook had ik dankzij de draaidopjes van de flesjes bronwater een schaafwond op de plek waar je duim en wijsvinger elkaar ontmoeten. ’s Avonds voelde ik me weer beter en dat kwam goed uit, want ik had beloofd om in ruil voor gratis bier te jureren bij een bandjeswedstrijd op een studentenfestival. Onder deze omstandigheden was dat een schrale deal, maar ik hoopte dat er wat mooie studentes rond zouden lopen en dus had ik er alsnog best zin in. Het viel tegen. Als je nuchter bent zijn twintigjarige studentes veel te jong. Later die avond zou ik met een paar vrienden op stap gaan, maar omdat ik het te koud vond om te fietsen zegde ik dat af. Niet drinken is schadelijk voor vriendschappen.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Het verkeerslicht van de toekomst

, door

COLUMN - Zoals ik al eens betoogde is Tokkie Tor niet in de Donald Duck terechtgekomen omdat hij van die spannende avonturen beleeft. Waarschijnlijk heeft hij het te danken aan het feit dat zijn naam allitereert. Omdat ik ook een eigen strip in de Donald Duck ambieer, heet Johnny Volente vanaf nu Klaas Knooihuizen.

Dat gezegd hebbende was ik afgelopen zaterdag in Amersfoort. Amersfoort is het Almelo van de provincie Utrecht. Eén stoplicht springt op rood, een ander weer op groen, ook in Amersfoort is altijd wat te doen. De voetgangerslichten in Amersfoort zijn overigens een stuk boeiender dan die in Almelo. In plaats van standaardmannetjes staan er meisjes op. Toen ik het rode meisje zag was ik zo benieuwd hoe ze er in het groen uit zou zien dat ik pardoes niet door rood liep.

Het viel vies tegen. Ze was wat aan de dikke kant, had een soort negatieve bochel in haar rug en een veel te grote neus. Wikipedia leert dat het meisje Sofie heet en dat ze sinds 2000 in het straatbeeld van Amersfoort te vinden is. Haar te grote neus blijkt een kuif te zijn – dat was daar rond de millenniumwisseling natuurlijk nog hartstikke hip.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Alle dagen feest

, door

COLUMN - Kinderen snappen diep van binnen maar al te goed dat ze niet altijd hun zin kunnen krijgen. Eenmaal volwassen lijken ze daar meer moeite mee te hebben.

Als je een kind bent, dan is je verjaardag de mooiste dag van het jaar. Je krijgt cadeautjes, je staat de hele dag in de belangstelling en je mag een partijtje geven voor al je vriendjes en vriendinnetjes. Tegenwoordig betekent dat een geheel verzorgde catwalkparty of een prinsessenfeestjes waarvoor je ouders anderhalve rug neer moeten leggen. Zelf ben ik van de ‘zwemspullen meenemen, je wordt thuisgebracht’-generatie. Ik zou de luxe feestjes van nu graag veroordelen, maar ik besef dat mijn ouders op hun verjaardag niet veel meer deden dan een potje ganzenbord. Zij vonden het waarschijnlijk belachelijk dat ik zo nodig naar een subtropisch zwemparadijs moest, dus ik zal op mijn beurt nu ook niet zeuren. Laten we het vooruitgang noemen.

Wat al die tijd niet is veranderd, is dat je op je verjaardag zelf mag kiezen wat je wil eten. Elk zichzelf respecterend kind kiest pannenkoeken of patat. De verjaardag van een broer of zus is daarom ook een beetje een feest, tenzij je mijn broer als broer hebt, want die hield niet van pannenkoeken koos altijd worteltjes.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Kattenfilmpjes en normale mensen

, door

COLUMN - Dieren zijn precies als mensen, zong Meneer de Uil ooit. Maar is dat wel zo?

Een tijdje geleden schreef het NRC over ene Bob die zijn baan had uitbesteed aan een Chinees bedrijf en de hele dag kattenfilmpjes keek. In het artikel wordt gesproken van ‘bedrog’, maar het werk waar Bob voor was aangenomen werd gewoon uitgevoerd. Heel goed zelfs, ‘zijn programmeerkwaliteiten werden geroemd.’ Bob blij, baas blij, Chinees bedrijf blij, alleen maar winnaars. Zou ik denken. Maar ik snap net zoveel van economie als Arnold Heertje van achterham, dus focus ik op de kattenfilmpjes.

Niet dat ik daar wel verstand van heb. Ik had van kattenfilmpjes gehoord, maar ik wist eigenlijk niet wat het waren. Een soort manga, dacht ik. Het was een grote verrassing toen ik erachter kwam dat kattenfilmpjes precies dát zijn, filmpjes met katten. Funniest home video’s met katten in de hoofdrol, gelukkig zonder dat Bob Saget ze aan elkaar praat met gescripte teksten die je tenen zo ver doen krommen dat ze je achillespees raken.

Sinds ik erop let, zie ik op Facebook en Twitter voortdurend mensen over kattenfilmpjes praten. Vaak met een link erbij, maar steeds vaker zonder. ‘Even kattenfilmpjes kijken’ betekent ‘even pauzeren.’ Of je daadwerkelijk kattenfilmpjes gaat kijken doet nauwelijks ter zake.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Ik moet poepen

, door

COLUMN - Vandaag is er geen Volentekriebels. Haha, 1 april, er is wél een Volentekriebels.

Op 1 april 1986 haalde ik een grap uit met mijn vader. Die grap bestond eruit dat ik zout in zijn thee deed. Mijn vader was toen ongeveer net zo oud als ik nu en als hij in die dagen ook maar een beetje op mij leek, dan zal hij gedacht hebben: Jezus, wat een supertrieste gast is mijn zoon. Vriendelijk als hij was veinsde hij echter dat hij het de grap van de eeuw vond en dat kwam mooi uit, want dat vond ik zelf ook.

Nu, ouder (veel) en wijzer (iets), weet ik dat het een grap van niets was. Wettelijk geldt mijn leeftijd (ik was vijf) misschien als verzachtende omstandigheid, maar ik besef dat ik het daarmee niet goed praat. Mijn vader had gelijk, ik was een supertrieste gast.

Bij een goede 1-aprilgrap maak je iemand iets onwaarschijnlijks wijs. Dat valt niet mee. De meeste grappen werken niet omdat ze ofwel te onwaarschijnlijk zijn, ofwel niet onwaarschijnlijk genoeg.

Een voorbeeld van het eerste. Piet Hein Donner stelde in 2009 voor om de werkweek van ministers en staatssecretarissen te verminderen tot maximaal 168 uur. Dat is zelfs voor een CDA’er niet grappig. Niemand trapte erin, behalve misschien Gerda Verburg.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Een douchegordijn met hondjes

, door

COLUMN - Johnny Volente kocht een douchegordijn.

Sinds ik verhuisd ben naar het huis waar ik nu woon stond ‘een nieuw douchegordijn kopen’ op mijn to-do-list. Ik had wel een douchegordijn, maar dat hing er nog van de vorige bewoner en het stond stijf van de schimmel, shampooresten en god weet wat voor resten nog meer. Toen het er na anderhalf jaar nog steeds niet van was gekomen, besloot ik mijn oude gordijn weg te werpen zonder dat ik een nieuwe had. Na twee weken elke ochtend de badkamervloer dweilen was ik het zat. Ik ging voor het eerst in mijn leven een douchegordijn kopen.

Op goed geluk fietste ik naar de Blokker. Blokker is het Waddinxveen onder de winkelketens: je weet dat het bestaat, maar je komt er vrijwel nooit en als het morgen plots zou verdwijnen dan zou niemand het missen. Het imago van Blokker bestaat eruit dat het geen imago heeft. Zo’n winkel moest wel douchegordijnen verkopen, concludeerde ik.

Dat was ook zo. Althans, ze hadden douchegordijnen. Of ze ze ook daadwerkelijk verkochten betwijfel ik. De motiefjes waren namelijk net zo opwindend als het Drents jeugdkampioenschap langebaanschaatsen. Je had douchegordijnen met bloemen die niet op bloemen leken, douchegordijnen met vlinders die niet op vlinders leken en douchegordijnen met horizontale streepjes die weliswaar op horizontale streepjes leken, maar dat maakte ze nog niet opwindend. Waarschijnlijk kwam de vormgever uit Waddinxveen.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Het regent weerrecords

, door

COLUMN - Als de koningin aftreedt, of de paus, of wie dan ook, dan doen de journaals altijd alsof er verder niets gebeurd is. De crisis is even voorbij, het is nergens oorlog en er zijn geen zeeleeuwtjes geboren in Burger’s Zoo. Maar voor het weerbericht is altijd ruimte.

Weersvoorspellingen zijn superhandig, want hoe weet je anders of je voor de volgende ochtend je zuidwestertje of je teenslippers klaar moet leggen? Het weerbericht is bovendien enorm spannend. Ik hoop altijd dat het mooi weer wordt. Vooral de eerste mooie dag van het jaar is fijn. Martin Bril noemde het rokjesdag. Een understatement natuurlijk. Hij bedoelde dat hij botergeil werd van al die prachtige borsten die, na een winter lang binnen hangen, eindelijk weer nieuwsgierig over de randen van jurkjes en topjes de wereld inkeken.

Het KNMI houdt al een dikke eeuw bij wat voor weer het is. Dat levert een uitgebreide dataset op en dat is handig, want je kan er bepaalde patronen in ontdekken en daarom weten we of we de dijken moeten verhogen of niet.

De keerzijde van al die data is dat media – of in ieder geval NRC – er aanleiding in zien om nietszeggende nieuwsberichtjes de wereld in te sturen. Zo was 22 maart 2012 de warmste 22 maart ooit en precies zeven maanden later ging 22 oktober de boeken in. Ik weet niet welke boeken dat zijn, maar ik ga ze niet lezen.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Een mooie blote vrouw

, door

COLUMN - Je kunt nog zo goed je best doen op je stukjes, maar zonder pakkende kop leest niemand het.

Twee weken geleden werd ik door de redactie van Sargasso op mijn vingers getikt. Mijn stukjes vonden ze best oké, maar er was iets mis met de koppen. Die moesten uitdagender, opdat er meer mensen op zouden klikken. Gelijk hebben ze. Als de voorgevel niet uitnodigt, dan ga je niet naar binnen.

Met name roddelbladen als Story, De Telegraaf en Elsevier waren ver voor het internettijdperk al zeer bekwaam in het gebruiken van verleidelijke koppen. Zij schreven in grote letters bijvoorbeeld: heeft Willeke Alberti een nieuwe lover? Mensen kochten het roddelblad, om er thuis achter te komen dat Willeke Alberti geen nieuwe lover had (maar wel een nieuwe hond). 

Op internet zijn pakkende koppen nog belangrijker dan offline. Honderden websites brengen precies hetzelfde nieuws. Degene die dat het best weet te verpakken krijgt de meeste hits en kan dus de hoogste advertentietarieven hanteren. Het is daarom aanlokkelijk om een kop net iets prikkelender te maken dan de inhoud van het artikel rechtvaardigt. Gisteren stond er op nrc.nl bijvoorbeeld iets over 900 dode varkens in China. Ik dacht, dat is me ook wat, en ik klikte erop. Het bijbehorende artikeltje was zo leeg als een geschoren oksel, zodat ik me behoorlijk ge-rickrolled voelde. Ik word er weliswaar steeds bedrevener in – op nrc.nl negeer is steevast de rechterkolom, op volkskrant.nl de berichten van De speld – maar vrijwel dagelijks lees ik dankzij bedrieglijke koppen artikelen die de moeite van het lezen niet waard zijn.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Hulde aan de vergeetcultuur

, door

COLUMN - Vergeven is uit, maar vergeten doen we aan de lopende band. Dat heeft zo zijn voordelen.

In de schaduw van de stapel paardenvleesaffaires voltrok zich recent een voedselschandaal dat grotendeels onopgemerkt is gebleven. Milka, fabrikant van een chocola-achtige substantie die, anders dan de naam (Milch-Kakao) doet vermoeden vooral uit suiker bestaat, introduceerde een nieuwe chocoladereep: Milka Tuc. Het is het slechtste idee sinds de dag dat Britney Spears besloot te gaan acteren.

De chocolade van Milka is zo zoet dat enkel kinderen en menstruerende vrouwen ervan kunnen genieten. Tucjes zijn zoute crackers die alleen lekker zijn als je heel dronken bent en zelfs dan eigenlijk niet. Het combineren van die twee is net zo achterlijk als koffie met gebakken uitjes. Zo smaakt het ook ongeveer.

Milka Tuc is derhalve gedoemd te mislukken. Dat moeten ze bij Milka stiekem al geweten hebben. De vormgever, of hoe heet zo iemand bij chocola, heeft de crackertjes ongeïnspireerd in de reep geduwd en wel zo slecht dat de meesten eraf vallen als je de verpakking opent. Ook de marketingjongen heeft zich er met een jantje-van-leiden van afgemaakt. Na zijn eerste reactie nam hij niet de moeite om verder na te denken over een goede slogan en nu hangt het land vol posters met de tekst ‘huh?’

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Genaaid door Suske en Wiske

, door

COLUMN - Willy Vandersteen was een man met een geheim. De onthulling daarvan zette het leven van Johnny Volente op zijn kop.

Op 15 februari jongstleden zou Willy Vandersteen honderd jaar oud zijn geworden, ware het niet dat hij al ruim twee decennia dood is. Zijn honderdste geboortedag ging vrijwel onopgemerkt voorbij. Het is tekenend voor de populariteit van zijn geesteskinderen Suske en Wiske. Vijftien jaar geleden werden er drie keer zoveel albums verkocht als nu. Daar kunnen die lieve Suske en Wiske weinig aan doen. De hele stripwereld wordt geconfronteerd met sterk dalende verkoopcijfers. De jeugd van tegenwoordig leest vrijwel geen stripboeken meer.

In mijn tijd, eind jaren tachtig, was dat wel anders. Strips waren een rage. Op de radio spraken wijze oude mensen hun afkeur daarvan uit en bij de plaatselijke bibliotheek mocht je slechts twee stripboeken per keer lenen en dan alleen als je minimaal twee echte boeken op de leen toenam. Er hing een taboe rond strips en dat maakte het spannend. Ik verslond ze en waande me een vrijheidsstrijder. De grote mensenwereld was de vijand, het stripboek mijn AK-47.

Ik was aanvankelijk vooral fan van Asterix, maar Suske en Wiske won naderhand terrein. Er verschenen namelijk vier nieuwe albums per jaar, terwijl Asterix slechts één keer per vier jaar uitkwam. Bovendien was Suske en Wiske de helft goedkoper. Het maakte de strip extra ordinair en smakeloos, als een slap aftreksel van surrogaatkoffie. Ik las trash, dus ik bestond.

Vorige Volgende