Overzicht

serie

Vaste Gasten

Foto: daisy.images (cc)

Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je weer wakker met hun scherpe pen.


Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Neoliberale cookiecommunisten

, door

COLUMN - Klokwerk verbaast zich over de insteek van de VVD bij de cookiewet.

Politici en computers, dat blijft ellende. Twittertijdlijnen volplempen, dat kunnen ze… maar daar houdt het dan ook op. Dat blijkt wel weer uit het gesteggel rond de nieuwe cookiewetgeving.

De cookiewet. Op zich aardig bedoeld. We gaan de burgers beschermen tegen het ongevraagd doorgeven van hun surfgegevens. Wie kan daar nu tegen zijn?

Het gevolg van die wet blijkt echter dat de meeste sites hun bezoekers simpelweg dwingen cookies te accepteren, door uit de lucht te gaan als de gebruiker ze weigert.

Er worden dus niet minder cookies geplaatst, maar de websurfer wordt daar nu wel bewust van gemaakt. En dat bleek dus niet de bedoeling. Pop-ups worden als irritant ervaren. Vandaar dat de SP nu voorstelt iedereen met een site te verplichten een cookievrije versie te maken.

OK, voor sites die gefinancierd worden met publiek geld lijkt me dat een heel goed idee. Maar private partijen mogen toch hopelijk zelf bepalen wat ze aanbieden en tegen welke voorwaarden? Typisch die ex-communisten weer die alles willen laten regelen door de overheid!

Tot mijn verbazing gaat de VVD echter nog verder. De neoliberale partij heeft al helemaal in haar hoofd hoe de verplichte cookiebanner eruit moet zien. Een staatsdesign voor websites: van de SP verwacht je het misschien nog, maar toch niet van de partij die ons en de EU de crisis instortte door alles wat riekt naar overheidscontrole op de markt te blokkeren?

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Ontslag

, door

COLUMN - Over carnaval, de paus, Henk Krol, en de kracht er niet meer voor hebben.

Als hij door het kraken van zijn openende oogleden ontwaakt. Als hij kleine kloofjes in zijn lippen trekt door adem te halen. Als hij zijn keel schraapt en krachteloos aan een snotje in zijn neus pulkt. In zijn hoofd gaan geen gedachten. Maar als hij in de scherven van leeggezopen bierflessen zichzelf aankijkt gaat er één ding door zijn hoofd: ‘Ik heb er geen kracht meer voor.’

Hij veegt wat confetti uit zijn haren. Op de vloer ligt natte serpentine, in zijn bed ligt een minderjarig vrouwenlichaam met slechts nog de helft van een sletterig pakje gemaakt van bloemen. Hij heeft een gebruikt condoom om zijn plasser en een frons op zijn voorhoofd. Als hij om te bierpoepen in de badkamer arriveert, treft hij een enigszins ongebruikelijk tafereel aan. En als hij er niet te brak voor was, was hij er ongetwijfeld van geschrokken.

In zijn badkuip ligt Henk, verkleed als verongelijkte 50-plusser. Henk is dronken, maar nog wakker. Hij wisselt kotsen af met het zingen van een zelfverzonnen lied. ‘Er staat een paardenvleeslasagne op de gang.’ Henk heeft duidelijk niet door dat zijn gastheer op het toilet naast de badkuip zit te poepen. Net zoals dat Henk niet doorheeft dat ouderen niet écht benadeeld worden, zijn eigen partij een janboel is en dat computervredebreuk wel een heel rare claim is voor mensen die normaliter Internet Explorer nog niet eens kunnen opstarten.

Foto: daisy.images (cc)

Afschrijvingen | Een Rawlsiaans walhalla

, door

COLUMN - Het is goed toeven onderaan de Nederlandse samenleving. John Rawls zou trots zijn.

Er zijn zorgen over het Nederlandse onderwijs: docenten zijn lager geschoold en vaker onbevoegd. Dat stond afgelopen zaterdag in een nieuwe aflevering van de reeks ‘Hoe goed is Nederland?’ in de Volkskrant, die deze keer onze onderwijsprestaties keer. Maar er zijn ook opstekers: het percentage universitair geschoolden in de beroepsbevolking steeg van 2,7 procent in 1980 naar 9,4 procent in 2010. Een meer dan verdrievoudiging in één generatie. Zei er iemand volksverheffing?

Maar mijn oog bleef pas echt haken bij de onderwijsprestaties in wiskunde, wetenschap en lezen van de Nederlandse scholier. Wat blijkt? Onze 1 procent slechtst presterende leerlingen zijn de beste slechtst presterende van de wereld. En uit een berekening van het CPB (pdf, p.8) zijn de zwakste leerlingen ook de enige die hun toetsscores aan het verbeteren zijn. Dit ten nadele van onze studenten met het meeste koppie-koppie – die doen internationaal eigenlijk niet mee. Nederland doet dus eigenlijk wat de politiek filosoof John Rawls rechtvaardig vond: de samenleving zo inrichten dat de minst bedeelden er het best van afkomen.

Nederland doet dit door veel meer geld uit te trekken voor scholen met leerlingen van lagere sociaaleconomische afkomst en voor zorgleerlingen. Voor kinderen van laagopgeleide ouders zijn twee keer zoveel middelen beschikbaar. De hoogbegaafden moeten hier op een houtje bijten. Toch is geld niet alles: Finland en Japan besteden  gemiddeld even veel per leerling als Nederland maar scoren over het algemeen hoger.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Abdicatie Benedictus

, door

COLUMN - Max is bezig met verhuizen, dus heeft de laatste dagen geen seconde tv gekeken. En ook dat hele internet heb-ie min of meer links laten liggen. Vandaar onderstaande sfeerimpressie van een historisch dagje op de redactie van de NOS.

Godverdomme mensen! We gaan vlammen vanavond: ik hoor net dat Paus Dinges dood is. Niet? Hij treedt af! Waarom moet die rotmof nu aftreden? Waarom gaat ie niet gewoon dood? Het is verdomme de plaatsvervanger van God op aarde? God zelf treedt toch ook niet af? Wat een zak! Daar gaat ons draaiboek. 

Goed. Geen paniek. Vorige week trad Beatrix af. Toen hebben we er ook een geweldige avond van kunnen maken. Stuur Karhof maar naar Den Bosch. Kijken of er nog wat huilende katholieken van de Sint Jan springen. Wat? ’t Durp Oeteldonk? Is het carnaval? Des te beter. Geen loslippiger volk dan bezopen katholieken. Zijn er al carnavalskrakers gecomponeerd? Ah, de Oeteldonker Droaîdeuren hadden toevallig een lied uitgebracht. Mooi. Maak een reportage en zet het eronder. Aanstootgevende tekst? Hoe aanstootgevend kan het zijn? Zeg het maar, ik ben wel wat gewend. ‘Jouw priesters hebben aan mijn piemeltje gelikt dus / Brand lekker in de hel Paus Benedictus.’ Hm. Ik zie wat je bedoelt. Gooi er toch maar onder. Een beetje controverse is nooit weg op zo’n dag. De Wereld Draait Door zal Prem wel weer van de apenrots in Artis hebben geplukt. Die gaat ongetwijfeld zeggen dat de Paus een gore pedofiel is en dat hij ‘m laatst nog op bezoek zag bij Jean-Pierre van Geelen. Laat dat maar aan Prem over. Nee? Geen Prem? Roderick Vonhögen? Wie in Godsnaam is Roderick Vonhögen? Hitler Jugend-maatje van Ratzinger? O, die zak aardappelen. De Twitterende priester. Prima. Hebben we niks van te duchten. Die gaat waarschijnlijk vertellen dat de Paus van Dire Straits houdt en elke zaterdagochtend keihard Sultans of Swing door het Vaticaan laat schallen en dat ie dan die hele gitaarsolo mee neuriet. En wat doen Pauw en Schetemannetje? Jesse Klaver? Het honingdropje van GroenLinks? Die heeft toch niks over de Paus te vertellen? Paul van Geest… Ken ik niet. Kerkhistoricus. Aha. Mooi. Daarmee slaan ze dus ook geen deuk in een pakje boter. Prima. Ik zou zeggen: maak een leuk portretje, nodig wat deskundigen uit en over tot de orde van de dag, mensen, er schijnen paardenlullen als biefstuk te zijn verkocht!

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Eerste plaatje

, door

COLUMN - Omdat matige tijdschriften nou eenmaal gevuld moeten worden, hebben ze vaak zo’n rubriek waarin een BN’er een aantal standaardvragen krijgt voorgeschoteld die bedacht zijn door de goudvis van de redactiestagiaire of iemand met gelijke kwaliteiten. Dat was althans tot tien jaar geleden zo. Toen ben ik gestopt met het lezen van matige tijdschriften, omdat ze zo matig waren. Sindsdien ben ik een gelukkig mens.

Een vraag die vaak gesteld werd, was: wat was het eerste plaatje dat je kocht? De BN’er loog dan en noemde een heel tof singletje, omdat hij dacht dat dat goed was voor zijn imago. Tevergeefs natuurlijk. Als je je laat je gebruiken voor zo’n opvulrubriek in een matig tijdschrift, dan kan geen single je imago meer redden.

Omdat ik gestopt ben met matige tijdschriften weet ik het niet zeker, maar ik vermoed dat ze nog steeds van die stompzinnige rubrieken hebben. De vraag naar het eerste singletje is echter irrelevant geworden. Immers, een BN’er van 22 (zo oud zijn BN’ers in dat soort tijdschriften altijd) heeft nog nooit een single gekocht.

Toen ik zestien was, luisterde ik altijd naar Osdorp Posse, waarbij ‘altijd’ letterlijk genomen mag worden. Niet alleen omdat ik ze ontzettend goed vond, maar vooral omdat ik bijna geen andere cd’s had. Die schaarste had wel wat. Zelfs na honderd luisterbeurten hoorde ik nog geluidseffectjes of woordspelingen die me niet eerder waren opgevallen. Ik haalde het maximale uit de plaat.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Buma-blabla

, door

COLUMN - Waarin Klokwerk kritisch kijkt naar de bijdrage van Buma aan het Nederlandse Europa-debat.

Deze week was het CDA-time in politiek Den Haag. Overmoedig geworden door de sleutelrol die hij plots blijkt te mogen spelen in het woondebat, greep Buma het door David Cameron gestarte Europadebat aan om een lijstje in te dienen van zaken die volgens hem beter op regionaal niveau geregeld kunnen worden. Het leverde hem veel schouderklopjes en knuffeltweets op van eurosceptici.

‘Minder macht voor Brussel.’ Wat klinkt dat toch lekker. Maar de vraag is of dat hier wel zo terecht is. Misschien is het eens goed om inhoudelijk te kijken naar het lijstje van Buma.

Om te beginnen wil Buma af van een hoop milieurichtlijnen, zoals de nitraatrichtlijn, de fijnstofrichtlijn, de richtlijn voor bodemvervuiling, het energielabel voor huizen en de APK-keuring voor auto’s. Dat Buma hiermee liever het eigen land vergiftigt dan zich te houden aan afspraken is nog tot daar aan toe. Ik vraag me echter af of we als Nederland wel moeten willen dat men stroomopwaarts de bruinkoolsluizen open mag zetten.

Verder wil Buma heel erg graag af van de pensioenrichtlijn. Klinkt logisch niet? Laat ieder land zijn eigen pensioen regelen. Maar wat houden die Europese pensioenrichtlijnen nu eigenlijk in? Het zijn met name grenzen die gesteld worden aan het recht van de pensioenfondsen te gaan speculeren met het geld van hun ingezetenen, en eisen aan de reserves die pensioenfondsen in kas hebben. Waarom zouden we deze normen midden in crisistijd los willen laten? Volgens mij waren we nu collectief nou juist klaar met dat gokgedrag van financiële instellingen. Vast dol op de crisis, dat CDA.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | De musical heeft me aangerand

, door

COLUMN - Van Buurman en Buurman zou geen musical gemaakt mogen worden. Daarom een aantal suggesties, uit het leven gegrepen.

Elke keer als er een musical gemaakt wordt, gaat er een stukje in mij dood. Er was door de huidige uit z’n voegen knallende industrie al bijna niks van me over, maar sinds kort ben ik op sterven na dood. Ik heb het in een cultuurblokje op televisie gezien, ze gaan een musical van Buurman en Buurman maken.

Wegens mijn achternaam is de Tsjechische kleipoppetjesserie van Villa Achterwerk min of meer cultureel erfgoed van mijn familie geworden. Ik kan het dan ook niet verdragen dat iets dat me zo lief is zielloos wordt verkracht door de ludieke musicalscene. Ik durf best te stellen dat er op deze wereld geen mensen zijn die van Buurman en Buurman én musicals houden. In 2012 deed de scene mij al veel pijn, toen werd Marten Toonders Bommel-saga te grazen genomen. En dat terwijl er zoveel moois voor handen is. Alhier drie alternatieven.

Alternatief 1: SNS Reaal de musical. Waarin grote graaier Sjoerd van Keulen struikelt over zijn eigen voeten, maar nog net wordt opgevangen door de overheid. Alles lijkt aanvankelijk in orde, maar het stuk komt pas echt op gang als onder leiding van modern day Robin Hood Jelle Brandt Corstius (gespeeld door Jamai Loman) het oproer begint. Het illustratieve nummer ‘Geef je centjes terug’, waarin Jamai indrukwekkende uithalen soleert, is de absolute klapper van het stuk. Maar ook wanneer het eindigt in een grote regen van muntgeld wordt het publiek zichtbaar geroerd.

Foto: daisy.images (cc)

Afschrijvingen | Gaat het geweldig?

, door

COLUMN, RECENSIE - Bij Sargasso is er zo nu en dan ruimte voor optimisme. Het recente boek van journalist en optimist Michiel Bicker Caarten, ‘Het gaat geweldig’, kan hier ook eigenlijk niet onbesproken blijven.

Bicker Caarten’s stelling: als je gewoon naar de feiten kijkt, gaat het eigenlijk hartstikke goed met de wereld. Nog nooit was er zoveel democratie, nog nooit was er zo weinig oorlog en zo weinig ander geweld. De bevolkingsgroei zal afnemen, we zullen alle monden kunnen blijven voeden en alle auto’s kunnen blijven voltanken. En klimaatverandering lossen we uiteindelijk ook wel op. Bicker Caarten heeft veel cijfers bijeengesprokkeld, wat zijn boek tot een open, sympathiek dataverslag maakt. Maar soms laten zijn cijfers ook pessimistische conclusies toe.

De grote lijnen zien er hoopvol uit. In 1900 waren er slechts 25 (rammelende) democratieën, nu zijn het er rond de 120. Het aantal vrije landen schommelt rond de recordhoogte van 90, het percentage vrije burgers nam sinds 1980 toe van 36% naar 43%. Het aantal internationale conflicten lag in de jaren ’50 op gemiddeld zes per jaar, nu is dat gemiddeld één. Het gemiddeld aantal doden per conflict daalde van 20.000 naar 3000 per jaar. De wereld werd sowieso minder gewelddadig. En het aantal ondervoede mensen nam af van 13,7% in 1997 tot 12,4% nu.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | De Ontmaskering van de Vastgoedfraude

, door

COLUMN - De Ontmaskering van de Vastgoedfraude is een bijzonder onderhoudende miniserie, maar heeft z’n gebreken. Zo is niet alles even geloofwaardig. Of was de werkelijkheid wellicht ook niet altijd even geloofwaardig?

‘Theo Frijn volgde therapiesessies in het alternatieve circuit en genas op wonderbaarlijke wijze.’ Waarom nou toch, dacht ik toen ik dat las op de aftiteling van de laatste aflevering van De Ontmaskering van de Vastgoedfraude. Waarom zo’n alleraardigste, overduidelijk met liefde gemaakte serie aan het eind ontsieren met zo’n flauwigheidje? Dat heeft zo’n serie toch niet nodig? Theo Frijn had darmkanker. Uitgezaaid naar de lever. Dat is einde oefening. Dat was overduidelijk. Waarom dan zo’n aftitelingsgeintje?

Welnu, omdat het waar bleek te zijn. In het echt heet Theo Frijn geen Theo Frijn, maar Nico Vijsma. En net als Nico Vijsma (op vrij onnavolgbare wijze gespeeld door Jeroen Willemse), is Theo Frijn overduidelijk een arrogante lul van een vent. De Bukowski van het vastgoed. Een doorgeflipte mental coach. Altijd een lange zwarte jas, altijd een zonnebril, altijd de behoefte om theatrale entrees te maken. ‘Flamboyant,’ noemen ze dat in de media. ‘Charmant’ in de vastgoedwereld. Hoogst irritant noemt de rest van de wereld zo iemand.

Maar die Nico Vijsma dus, de echte, bleek ook een fikse kanker onder de leden te hebben op het moment dat hij terecht had moeten staan. Leverkanker om precies te zijn. Hij genas op miraculeuze wijze. Door middel van alternatieve geneeskunde. De wonderen zijn kortom de wereld nog niet uit, ik had te vroeg geoordeeld. De aftiteling had gewoon de werkelijkheid gevolgd. Of dat verstandig is (‘waar gebeurd, is geen excuus,’ zei Gerard Reve al), is een andere vraag.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Euromunten

, door

COLUMN - Willem-Alexander zou als koning niet alleen afstand moeten doen van zijn politieke invloed, maar ook van zijn gezicht op de euromunt. 

Dat hele abdicatiegebeuren van vorige week heb ik zo veel mogelijk aan me voorbij laten gaan. Mijn verstand zegt dat het koningshuis met al zijn privileges, bestuurlijke invloed en erfopvolging nog absurder is dan de uitvinding van de stropdas, maar mijn gevoel zegt ‘ach’, en ik was in een gevoelige bui de afgelopen week. Bovendien, hoe idioot die hele constructie ook is, zonder koning of koningin zou het hele land binnen no time vol hangen met niet doorgeknipte lintjes. En daar heeft ook niemand wat aan.

Zolang je De Telegraaf, EO en de roddelbladen mijdt, wat sowieso aan te raden is, kom je nauwelijks in aanraking met het koningshuis en het valt dus uitstekend te negeren. Op één aspect na: Willem-Alexander komt met z’n tronie op de achterkant van alle nieuwe Nederlandse euromunten te staan. Zowel mijn gevoel als mijn verstand is tegen.

Dit gaat in heel Europa pijnlijke situaties opleveren.

‘Hallo, haben Sie vielleicht einen Euro für mich?’
‘Bitte sehr.’
‘Was ist das? Ich brauche kein niederländische.’
‘Ich auch nicht. Nehmen Sie es.’
‘NEIN!’
‘DOCH!’
‘NEIN SAGTE ICH! DU SCHLAMPE!’

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Koninklijke daad

, door

COLUMN - Waarin Klokwerk Willem-Alexander oproept zijn koningschap te beginnen met een Koninklijke daad.

Een echte koningin laat zich niet regisseren. Die maakt het nieuws zelf. Zo gebeurde in Nederland en er klonk geen woord kritiek; men lag aan haar voeten.

Helaas voor republikeinen blijkt Nederland weer massaal te vallen voor de Oranjes. Schandalen genoeg, geruchten nog veel meer, maar het deert ze niet. In ons kikkerland verandert het koningshuis juntadochters in prinsessen. En een feitelijk vrij vlakke toespraak maakt tranen los.

Ernstig? Welnee. Het hebben van een sterk staatssymbool heeft veel voordelen. Het koningshuis leert politici bescheidenheid en weet toch maar alle lagen van de bevolking, van arm tot rijk, van allochtoon tot immigrant, aan te spreken. Natuurlijk, een democratisch gekozen staatshoofd is politiek correcter. Maar we kunnen republikeinen altijd toebijten dat al zouden we naar de stembus gaan om een staatshoofd te kiezen, het volk alsnog massaal zou kiezen voor dit koningshuis.

Sommigen proberen het koningshuis nog aan te vallen door op de kosten te wijzen. Zes paleizen, een enorm zeilschip, een ruime toelage én vrijstelling van belastingen, het lijkt allemaal wat aan de brede kant. Met de Balkenendenorm heeft het in ieder geval niet zoveel te maken. Maar de hoogte van de toelage staat op zich los van het al dan niet gekozen-zijn, en een gekozen staatshoofd is niet per se goedkoper. En dan zijn er nog de baten. Het is moeilijk in cijfers uit te drukken, maar het effect van een echte koning met die eeuwige handelsmissie in zijn kielzog moeten we niet onderschatten.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Leven in onwetendheid

, door

COLUMN - Beatrix treedt af, haar zoon moet een naam kiezen, en ja, het ging weer eens over de Fyra. Peter Buurman bespreekt de afgelopen week op Twitter.

Ik heb een paar uur in onwetendheid geleefd. Op het moment dat Hare Majesteit via haar webcam het volk toesprak, zat ik onderuitgezakt in een bioscoopstoel. Ik heb gefietst zonder dat ik wist dat ze ging aftreden. Ik heb een broodje pom verorberd zonder de wetenschap dat we volgend jaar Koningsdag gaan vieren. Ik had het waarschijnlijk nog steeds niet geweten als ik na de Surinamer niet naar de kroeg was gegaan. ‘HIJ WEET HET NOG NIET!’ riep een van mijn pubquizgenoten verontwaardigd.

Beatrix, ik heb altijd een warm hart gehad voor die vrouw, al heb ik in praktische zin misschien wel helemaal niks aan haar gehad. Dat is natuurlijk ook niet heel belangrijk. Ik denk dat ze gewoon een lieve vrouw is. Iemand die je zou helpen als je huilend je moeder kwijt bent in de supermarkt. Al doet de koningin natuurlijk geen boodschappen. Of misschien ook wel? Stiekem? Beatrix is een koningin van wie me dat niet eens zou verbazen, als ze met een trainingsbroek aan en zonnebril op stiekem ardennerpaté zou kopen. Ik ga haar missen, ze is de beste koningin die ik ooit gehad heb.

Vorige Volgende