Overzicht

serie

Kunst op zondag

Foto: Joan (cc)

De langst lopende serie op Sargasso. De kunstredactie zorgt voor wat kunsteducatie op de vroege zondagochtend. Lezersbijdragen worden zeer gewaardeerd.


Foto: Joan (cc)

KOZ | Outsiders gemarginaliseerd

, door

Intro:
“Als het (kunst) echt zo goed is, zou het dan niet minder subsidie moeten krijgen? Sociale werkplaatsen worden niet gesubsidieerd omdat ze zulke kwalitatief hoogstaande producten afleveren“, zo reageerde onze abonnementhouder JSK op de KOZ van twee weken geleden.
De relatie tussen kunst en sociale werkplaats kent vele interpretaties. “Zolang het Gemeentemuseum van Amsterdam een fortuin uitgeeft aan een schilderij dat ook uit een sociale werkplaats had kunnen komen (…) zolang zit er blijkbaar teveel geld in de kunstsector”, reageerde een lezer op een blogje van Thea Derks op Radio4.
Sommigen hebben er werkelijk alle argumenten voor over om kunst te marginaliseren.

1. Waar zou de sociale werkplaats zijn zonder kunst? Waar zou kunst zijn zonder de sociale werkplaats?
Sommige ondernemende kunstenaars verdienen het brood met behulp van de sociale werkplaats. Self-made kunstenaar Hergen van der Starre laat kunstzinnige bezems produceren door ‘Kunst om de hoek‘, een dagbestedingproject van Heliomare in Haarlem. Sasja Saptenno is wereldberoemd recyclingdesigner dankzij samenwerking met de sociale werkvoorziening in Nederland. Renée Reijnders laat Manumanu’s assembleren door een sociale werkplaats en Joan van den Hengel heeft de Haeghegroep (pdf) aan het werk gezet om tassen te kunnen verkopen.
Allemaal erg toegepast en dus geschikt om uit te besteden aan de sociale werkvoorziening. De Wajonger als loonslaaf van de kunstenaar?
De KOZ-lezersvraag na de break….

Foto: Joan (cc)

KOZ | Kunst voor de kleine beurs

, door

Op de grote beurzen gaat het mis, dus de kleine beurzen moeten solidair zijn. Dat moet ongeveer het gedachtegoed zijn, dat ten grondslag ligt aan de kaasschaaf. Kun je, met een klein budget,  nog kunst met een grote K maken? Een kwestie van eenvoudige middelen: potlood en papier.

De autonome tekening
De tekening als autonoom medium, zo beschrijft Neerlands grootste tekenaar, Robbie Cornelissen, zijn werk. Hij tekende bijvoorbeeld Het Grote Geheugen X, een driedelig compositie van 2.40 x 13.20 meter.  In een interview in Kunstbeeld werd hem gevraagd of “de tekening als medium een opleving doormaakt”. Robbie dacht van niet: “De tekening is van alle tijden en speelt een grote rol bij heel veel creatieve processen”.  Bekijk zijn werk ook op zijn website.

De onafhankelijke tekening
Natuurlijk is er ook een tekenweblog. De Nederlandse kunstenaar Erik Jan Ligtvoet startte Independent Drawing Initiative, naar aanleiding van de Independent Drawing Gig. Op het weblog niet alleen potlood en papiercreaties. Balpen, viltstift, inkt. plakband, er zijn maar weinig kunstenaars die zich weten te beperken. Toch p&p-kunst gevonden. Florette Dijkstra tekende een tentoonstelling.

Tekenen is voor idioten
Na een leven in weeshuizen en gevangenissen, kwam Adolf Wölfli in een psychiatrische instelling terecht, waar hij begon te tekenen en zo een beroemde ‘Art brut’-kunstenaar werd.

Foto: Joan (cc)

KOZ | Kunstenaars die zich in het zweet werken

, door

Als er één kunstdiscipline is, waar het zweet van afdruipt, dan is dat wel de dans. Topsport, blessures, kracht gepaard aan Fussenspitzengefühl, gestileerde gebaren, vallen, opstaan. In strakke pakken of opwaaiende jurkjes sterven zwanen, dansers balanceren hun evenwicht, ensembleren ruimte en tijd.

Dans is populairder dan ooit, zegt Tilburg Dansstad en verwijst naar tv-programma’s als So you think you can dance. In Oktober Dansmaand brengt Tilburg hedendaagse dans bij elkaar. De klassiekgeschoolden doen hun pasjes naast de jazz- en hiphopacrobaten.

In het zweet des aanschijns zult gij uw subsidie verdienen. Dat gaat voor veel dansers niet meer op. De zeven grote dansgezelschappen worden teruggebracht tot vier. Van de twintig kleinere, gesubsidieerde gezelschappen vreest iedereen voor zijn hachje. Zo ook Danshuis Station Zuid, de Tilburgse organisatie voor dans in Zuid-Nederland. Op het Tilburgse festival danst Station Zuid twee producties: Lust 4 en Skin.

Lust 4 heet een Interactieve megaproductie te zijn met dans, zang, composities, circusacts en guerrilla.
Dans is niet meer wat het geweest is. Geen tutu’s maar baggy gear, geen spitzen maar blote voeten. De straat rukt op in de dans, de dans manifesteert zich op straat. Onbegrijpelijk dat Halbe Zijlstra de subsidie voor het Nederlands Danstheater niet doorschuift naar, ik verzin maar wat,  de Urban KödMaroc Dance Gang. Nu moeten die jochies eerst inburgeren bij So you think you can dance, voor ze ook maar in de buurt van een gerenommeerd dansgezelschap komen. De kans op werkloosheid blijft even groot.

Foto: Joan (cc)

KOZ | Surrealisme op de weg

, door

In Noord-Holland is een surrealist aan het werk. Iemand lijkt La Jeunesse Illustrée van Magritte (hieronder) te citeren.

Op La Jeunesse Illustrée (De geïllustreerde jeugd) zien we in ieder geval een regenton, een torso, een leeuw, een biljarttafel, een tuba, een psalmenstandaard en een fiets geplaatst op een landweg. Aan beide zijden van de weg strekt zich een vlak landschap uit.

Op de A7, een snelweg met aan beiden zijden van de weg een vlak landschap, beleven automobilisten al een tijdje de vreemdste ontmoetingen. Met een bankstel, een plastic geit, een fiets en een keramieken koe. Eerder werden een televisie, een klikobak, een magnetron en een betonblok op een stoel aangetroffen. In een paar gevallen kwam het tot een aanrijding met de voorwerpen. Het bleef gelukkig beperkt tot schade aan voertuigen en voorwerpen, maar de politie neemt de zaak hoog op. Er kunnen evengoed slachtoffers vallen, meent de politie. De politie houdt de A7 extra in de gaten. Met name het stuk tussen Abbekerk en Den Oever, het traject waar de voorwerpen werden geplaatst.

Wacht even, Abbekerk? Dat ligt 6,5 kilometer boven Wognum en ook ongeveer even ver ten oosten van Opmeer en Spanbroek. In Wognum stond het hoofdkantoor van Dick Scheringas DSB-bank. In Spanbroek stond Dick Scheringas Museum voor Realisme, waarvoor nieuwbouw was gepland in Opmeer. Zover is het niet gekomen. Niet aleen de DSB-bank ging failliet, ook het museum ging ten onder. Het museum had, onder andere, werk van Magritte in bezit. De ABN Amro heeft in 2009 beslag gelegd op de collectie.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Verdwenen kunst

, door

Ook niet gesubsidieerde kunst verdwijnt wel eens. Het werk van graffiti- en sjabloonartiest Banksy is per ongeluk overgeschilderd. De amateurschilder die er overheen is gegaan heeft spijt en is bereid mee te werken aan de restauratie van het origineel.

Het is op zijn minst de vijftiende keer dat Banksys werk te grazen is genomen. Per ongeluk overgeschilderd omdat men het niet als werk van een beroemde kunstenaar herkende. Overgeschilderd of verwijderd omdat de autoriteiten het als vervuiling van de leefomgeving zagen en de graffitischoonmakers er op af stuurde. Of gestolen omdat men het juist wel de waarde ervan inzag. Eén keer is een diefstal verijdeld door schoonmakers.

Banksy zelf heeft zijn mening over kunstvandalisme al eens op de muur gezet. Herkent u Halbe Zijlstra?

Meer Bansky op zijn website en Sargief: augustus 2005, januari 2008, juli 2008, maart 2001.

Meer van P.J. Cokema.

Foto: Joan (cc)

Kunst op zondag | QR-code gedichten

, door



Omdat het kan, dat vond ik nog wel de meest overtuigende reden. Daarom presenteren we u hier een dichtbundel van Chielie in de vorm van QR-codes zoals deze bij ons in de mail viel recent.
Kunt u nu lekker discuzeuren over of dit nu wel of niet kunst is. Wel even klikken om het uw smartphone niet al te lastig te maken.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Invisible cities

, door

Waar visualisatie en data elkaar ontmoeten, ontstaat vaak kunst. Neem dit project van Christian Marc Schmidt & Liangjie Xia.

Invisible Cities from Christian Marc Schmidt on Vimeo.

By revealing the social networks present within the urban environment, Invisible Cities describes a new kind of city—a city of the mind. It displays geocoded activity from online services such as Twitter and Flickr, both in real-time and in aggregate. Real-time activity is represented as individual nodes that appear whenever a message or image is posted. Aggregate activity is reflected in the underlying terrain: over time, the landscape warps as data is accrued, creating hills and valleys representing areas with high and low densities of data.

In the piece, nodes are connected by narrative threads, based on themes emerging from the overlaid information. These pathways create dense meta-networks of meaning, blanketing the terrain and connecting disparate areas of the city.
Invisible Cities maps information from one realm—online social networks—to another: an immersive, three-dimensional space. In doing so, the piece creates a parallel experience to the physical urban environment. The interplay between the aggregate and the real-time recreates the kind of dynamics present within the physical world, where the city is both a vessel for and a product of human activity. It is ultimately a parallel city of intersections, discovery, and memory, and a medium for re-experiencing the physical environment.
Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag (KoZ) | Google Art Project

, door

Het stond in alle kranten, en de treurbuis bracht het ook: Google heeft zijn straatkijkkar tot in de museums gereden. Vergaap u aan de luchtbelletjes, de borstelhaartjes en de kalkklontertjes der meesters op gigapixelniveau, of kuier rond in de musea zelf … Natuurlijk blijkt dat een en ander weer beter voorgesteld dan het is – soms heeft een museum zegge en schrijve één zaal virtueel gemaakt, en de snelheid laat serieus te wensen over – maar deze liefhebber klaagt niet, ademloos en urenlang tuurplezier, damn!
Ter vermaeck: kan u raden waar dit geheimzinnige paar ogen toe hoort? Later vandaag in de comments het antwoord, moest u het nog niet gevonden hebben.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag (KoZ) | Anselm Kiefer

, door


Zoals ooit beloofd, deze zondagse zondag: Anselm Kiefer in het Antwerpse Museum voor Schone Kunsten.
Telkens ik het monumentale gebouw binnenga komen een pak herinneringen terug. Mijn vader staat nog ergens op een beverig 8mm filmpje wanneer hij en zijn Companions Du Route in de jaren 60 daar in de enorme hal een plek eisten voor hedendaagse kunst. “Kunst terug naar de eigen tijd!” Verrassend snel (toen werkte de loge nog) kregen ‘ze’ het toenmalige provinciale paleis van de Koning op de Meir (elke provincie heeft zijn plek om de Koning en gevolg op te vangen) om performances en allerlei andere ‘vrijheid’ uit te voeren en op te hangen. Ze rookten allemaal en zelfs nonsens had een bedoeling.
Vandaag zit er een soort showchocolatier in dat Koninklijk gebouw op de Meir. Het is van deze tijden, tegenwoordig.
In het Museum Voor Schone Kunsten op het Antwerpse Zuid (tram 8 nemen) stoot je allereerst op een loden vliegtuig. Weinig keren een zo elegante tentoonstellingsopening gezien. Op de een of andere manier zit je meteen in de stemming voor het twintigtal werken en dat is een pluim voor de ingehuurde curator.
Meneer Anselm Kiefer zit een beetje tussen de idee- en daadkunst in. Sinds enkele decennia moet je als kijker de ervaring in plaats van het subject ondergaan: “wat doet wat in deze ruimte“, is intussen de eerste vraag die de artiest zich tegenwoordig stelt en aan u wil geven. Op elke mogelijke wijze ligt het vakmanschap onder vuur, en waar Duchamp en Warhol dat met humor en een gerichte bedoeling deden, is er natuurlijk een enorme schare mindere goden die niet aan de lokroep van het “hee dat kan ik ook“- konden weerstaan.

Vorige Volgende